Vikan - 02.04.1992, Blaðsíða 59

aö ég fékk hús á leigu. Ég átti
þá aðeins nokkur hundruð
dollara eftir en vonaðist til á
hverjum degi að fé bærist frá
lögfræðingnum mínum á ís-
landi, sem tók á móti pening-
unum fyrir búðina, ibúðina og
bílinn. Það barst aldrei, sama
hvort ég hringdi eða sendi fólk
til hans. Að lokum fór ég sjálf
en allt kom fyrir ekki. Hann
hafði eytt aleigu minni.“ Stella
nennir ekki að muna hvað
þessi óprúttni náungi heitir og
virðist helst vorkenna honum
lágkúruna. „Hann og félagi
hans eru núna slyppir og
snauðir menn og fjölskyldur
þeirra tala ekki einu sinni við
þá. Illir atburðir henda fólk
sem er óheiðarlegt viö mig.
Það lendir oft í bílslysum."
Stella kveðst ekki trúa á
hefndina en staðreyndin sé sú
að vættirnir, sem eru í kringum
hana, eru ekki á sama máli.
Hún telur að fjártapið hafi
jafnvel orðið sér til góðs.
„Þetta voru of miklir peningar.
Ég hefði kannski asnast til að
fara út í bisness þá án þess aö
þekkja nokkuð til. í staðinn fór
ég að vinna sem hönnuður hjá
stórum fataframleiðanda en
það var fyrsta starfið sem ég
sótti um. Átta mánuðum síðar
hætti ég að vinna þarna til að
setja upp eigin rekstur. Það
sögðu allir að ég gæti það ekki
án þess að eiga að minnsta
kosti hundrað þúsund dollara.
Ég sagði bara jú og þegar
karlinn, sem ég var að vinna
fyrir, spurði mig hvað ég ætl-
aði að gera sagöi ég honum
að ég ætlaði að verða rík og
fræg eins og hann, bara ríkari
og frægari. Það hafði ekki ver-
ið erindið yfir hálfan hnöttinn
að vinna fyrir hann.
Svo flutti ég í þetta húsnæði
og byrjaði bara smátt og
smátt. Fyrst gerði ég draktir og
jakkaföt eins og höfðu verið
vinsæl heima en það gekk
ekki neitt. Þó að viðskiptalífið
blómstraði vildu verslunareig-
endur ekki einu sinni líta á
þetta hjá mér. Fólkið í hverfinu
verslaði hjá mér og svo vann
ég „freelance“ þannig að ég
hafði fyrir leigunni og gat fætt
Begga bróður, James og
Friðgeir son minn en þeir voru
allir að mestu atvinnulausir og
bjuggu með mér. Síðan fékk
ég fyrstu pöntunina upp á þús-
und dollara og var agalega
ánægð. Þetta vatt síðan rólega
upp á sig og 1989 fór ég að
hanna kjóla og þróaði mitt
persónulega „look“. Kjólarnir
runnu út. Ég gerði allt sjálf,
keypti efnin, sneið, saumaði
og seldi í búðirnar. Ég átti nátt-
úrlega aldrei pening frekar en í
dag,“ segir hún og hlær.
„Við opnuðum búð saman,
tveir íslenskir fatahönnuðir, á
Melrose Avenue, einni aðal-
verslunargötunni í Hollywood
en það var brotist inn í hana
fimm sinnum á þeim eina
mánuöi sem hún var opin.
Gluggar voru brotnir og öllu
var stolið þannig við neydd-
umst til að loka. Það skrítna
var að verslanirnar í kring voru
alltaf látnar í friði. Hver brýst
inn til að stela fötum? Það eru
ekki mikil verðmæti í þeim.
Svo fékk ég mér sölufulltrúa
hér, saumakonur og annan
fulltrúa í New York og Chicago.
Allir komu til mín og báðu mig,
ég þurfti aldrei að leita að
neinum. Síðastliðið ár var í
rauninni fyrsta alvöruárið mitt.
Þá opnaði ég búðina og fyrir-
tækið velti hundrað og fimmtíu
þúsund dollurum. Ég býst við
að þrefalda til fjórfalda veltuna
í ár ef ég er heppin. Þetta er
árið mitt. Ég hef veriö lánsöm
að því leyti að ég er voðalega
lítil en hef fengið mikið af
myndum og viðtölum í blöð og
tímarit mér aö kostnaðarlausu.
Það fá stærri fyrirtækin ekki.
Núna eru stórfyrirtækin farin
að framleiða svipaða kjóla og
ég. Þau kaupa kjólana, spretta
þeim upp og stela sniðunum.
Ég var sú fyrsta sem byrjaði
með þennan stíl en nú kallast
það „California Look“. Vinnan
er miklu betri á minum kjólum
og ég spara ekkert í útfærsl-
unni þannig að um allt aðra
vöru er að ræða ef að er gáð.
Vaxtarmöguleikar fyrirtækisins
eru óendanlegir en ég tek
aldrei lán og að fá samstarfs-
félaga meö peninga væri eins
og að ganga í fjórða hjóna-
bandið. Auk þess að reka eig-
in verslun sel ég í um það bil
níutíu búðir viðs vegar um
Bandaríkin. Ég hef fengið mik-
ið af fyrirspurnum frá Evrópu
en ekki haft efni á að sinna
þeim, ég vil miklu frekar
byggja fyrirtækið upp rólega
en að fara út í einhverja vit-
leysu.
Viðskiptavinir mínir á íslandi
voru aðallega táningar en hér
eru það fallegar, kvenlegar
konur í rikari kantinum. Efnin,
sem ég nota núna, eru miklu
betri og varan klassísk en ekki
bara einhver tískubóla eins og
er svo algengt heima.“
Ég spyr Stellu hvaða frægar
kvikmyndastjörnur séu við-
skiptavinir hjá henni. „Æ, ég
man þaö ekki,“ svarar hún.
„Ég man nöfn svo illa.“ Hún
kallar á James, sem er kominn
aftur úr erindagjörðum sínum,
og hann romsar upp úr sér röð
af nöfnum úr sjónvarpi og kvik-
myndum. Hann nefni Julie
Roberts, Priscillu Presley,
Natalie Cole og hljómsveitina
En Vogue. „Þetta er nú bara
ósköp venjulegt fólk í mínum
augum,“ segir Stella. „Julie
Roberts klæðist kjólum frá mér
í myndinni Dying Young og
María Ellingsen er oft í Steila-
dottir-kjólum í Santa Barbara
sápuóperunni. Annars horfi ég
aldrei á sjónvarp en mér er
sagt að fötin frá mér séu í fjöl-
mörgum þáttum af ýmsu tagi.“
Stella er sjálflærður fata-
hönnuður. Hún segist þakka
velgengnina því að hún hætti
að drekka, það gerðist ekkert
fyrr. „Ég er þolinmóð og
óhrædd við að fara eigin leiðir
og ég hlusta á mína innri rödd.
Framtíðin er þráin sem við ber-
um í brjósti okkar, spurningin
stendur aðeins um að vera trúr
eigin draumum. Þá verða þeir
að veruleika.“
Ég átta mig allt í einu á því
að ég er kominn með efni í bók
eða kvikmyndahandrit og held
heim á leið, bugaður af
áhyggjum yfir hvernig ég eigi
að fara að þvi að sníða viðtal
úr sögu þessarar merkiskonu.
7. TBL. 1992 VIKAN 59