Vikan - 30.04.1992, Blaðsíða 26

A „Þetta
er ekkert
flóknara en
venjulegt
símaborð."
Immý
ásamt sam-
starfs-
mannl sín-
um Karli V.
Magnús-
syni.
norðan kynntist ég Hauki
Gunnarssyni sem sagði mér
að fara í nám í sýningarstjórn-
un og það gerði ég löngu
síðar.
Þetta tveggja ára starf í
leikhúsinu á Akureyri hjálpaði
mér mjög mikið, auk þess sem
Pétur kenndi mér margt. Ég
fór því til Bretlands, nánar til-
tekið til Guildford á Englandi, í
The Guildford School of Acting
and Dance. Þetta er tveggja
ára nám og fyrra áriö fór í það
að smíða og mála, alveg í gríð
og erg. Ég hélt þá aö þeir
væru að reyna að losna við
mig úr skólanum, alltaf einhver
handavinna en ekkert raun-
verulegt nám í stjórnun sýn-
inga. Ég er frekar óþolinmóð
að eðlisfari en varð þó að láta
mér þetta lynda og þarna
lærðum við að smíða líkön að
sviðsmyndum, við lærðum
Ijósahönnun, rafmagnsfræði,
hljóðblöndun í leikhúsi, smíði
leikmynda og hönnun þeirra.
Þannig lærðum við ýmislegt
og tilgangurinn var sá að við
fengjum innsýn I allt sem við-
kemur leikhúsi en okkur var
ekkert kennt til fullnustu.
Á síðara árinu fór hins vegar
að rofa til þvi þá vorum við lát-
in keyra hljóð og Ijós, það er
að segja stjórna Ijósum og
hljóði og sjá um sýningar í
nemendaleikhúsi skólans. Þá
fór þetta að verða skemmti-
legt,“ segir Immý og að þvi
mæltu fer allt á fullt, KK syngur
um blússandi bílasölu og það
er eins og sýningarstjórinn hafi
verið stunginn með títuprjóni,
hún stekkur upp og byrjar að
dilla sér eins og nú sé hafinn
dansleikur aldarinnar. Þannig
gengur þetta alla sýninguna,
þegar mikið er um að vera er
Immý öll á iði, hún tekur sér
stööu eins og hún ætli að þjóta
inn á sviðið, ýtir á helling af
tökkum, rauð Ijós og græn
kvikna og slokkna í borðinu
uns allt fellur í dúnalogn. Þá
sest hún I stólinn, spennufall
viröist eiga sér stað og lappirn-
ar sveiflast upp á borðið.
SÍMASJÚKLINGURINN
Hún tekur af sér heyrnartólið,
leggur það á borðið og segist
allt í einu hafa mjög gaman af
því að tala I síma. Samhengið
ræðst af því að hún var spurð
hvort stjórntækið fyrir framan
hana væri flókið apparat. „Nei,
ekkert flóknara en sæmilegt
símaborð og stundum væri ég
alveg til I að þetta væri skipti-
borð og ég gæti hlustað á öll
símtölin og talað við alla,“
segir hún og hlær við. En hún
heldur áfram að segja frá
náminu í Englandi. „Þar lær-
um við eiginlega ýmislegt um
allt mögulegt. Til dæmis lær-
um við leiklist og sögu hennar,
búningahönnun og sögu
hennar, húsgagnasögu og
meira að segja sögu veggfóð-
urs. Á Englandi er reynt að
notast aðeins við raunveru-
lega leikmuni sem eru jafn-
gamlir þeirri sögu sem sýnd
er.
Hér heima eru slíkir munir
oftar en ekki smíðaðir vegna
þess að þeir eru hreinlega ekki
til en það er ekki hægt að
sauma gamlar gallabuxur. Þá
er farið í hönnun Ijósa sem er
mikið atriði í leiksýningum því
að tími á Ijósum getur skipt
sköpum. Þannig geta fimm
sekúndur verið í lagi en sjö
jafnvel eyðilagt sýninguna fyrir
áhorfandanum. Sama gildir
um hljóðið. Ég verð þvl að
hafa næma tilfinningu fyrir
sýningunni og þess vegna sit
ég allar æfingar frá upphafi og
ákveð stillingaratriði í samráði
við leikstjóra og tæknimenn. Á
æfingatímabilinu er vinna frá
níu á morgnanna til tólf á
kvöldin og jafnvel lengur, alla
daga vikunnar allt fram til
frumsýningar. Allan þennan
tíma geta hlutirnir verið að
breytast og ég þarf að fylgjast
með því. Allt verður að vera á
réttum stöðum inni á sviðinu til
að lýsingin verði rétt og svo
framvegis," segir Immý og til
dæmis kemur í Ijós á þessari
sýningu að annar bílanna hef-
ur verið settur of innarlega.
Immý tekur eftir þessu í tæka
tíð og sendir Ijósamann upp í
rjáfur til að lagfæra tiltekinn
Ijóskastara.
„Eftir frumsýningu segir
leikstjórinn bless og þá er sýn-
ingin í mínum höndum. Þó að
ég sé ekki beinlínis að fetta
fingur út í leikarana verö ég
stundum að skipta mér af því
hvernig rennslið á leikritinu
gengur fyrir sig. Stundum er
það of hægt I tilteknu atriöi
eða of hratt og þá læt ég vita
af slíku en þetta er atvinnu-
leikhús og því þarf ekki svo
mikið að skipta sér af því
hvernig leikarar jafnt sem
tæknimenn og sviðsmenn
vinna. Hér vita allir hvaö þeir
eiga að gera og hvenær."
Immý hefur verið fastráðinn
sýningarstjóri hjá Leikfélagi
Reykjavíkur undanfarið ár og
hyggst halda því áfram. „Já,
mig langar aö vera áfram þvi
næsta leikár er óskaplega
spennandi og ég fær mjög
mikla reynslu af því að vinna
hérna, miklu meiri heldur en
kollegar mínir erlendis því hér
ganga leikritin ekki nema þrjá
til fjóra mánuði meðan leikritin
úti eru I gangi mörg ár,“ segir
hún og á þar við þann tak-
markaða fjölda leikhúsgesta
sem kemur í leikhús á fslandi
ár hvert, aðallega vegna hinn-
ar frægu höföatölu. Þetta er
reyndar að breytast og þar
eiga Þrúgur reiðinnar drjúgan
þátt, verkið laðar til sín ungt
fólk og heillar það. Síðan getur
það orðið til þess að þetta
sama fólk getur vel hugsað sér
að koma aftur í leikhúsið til aö
sjá annað stykki.
VARÚÐ, LEIKARI
„Passaðu þig að vera ekki
fyrir," segir hún allt I einu við
blaðamann og stillir honum
upp þar sem lltið ber á, „bara
svo þú verðir ekki undir leikur-
unum þegar þeir koma hlaup-
andi út af sviðinu," bætir hún
við og í Ijós kemur að full þörf
var á þessari viðvörun. Leikar-
arnir eru sullandi í vatni á svið-
inu og ein persónan yfirgefur
sviðið mjög skyndilega. Á fullri
ferð kemur rennandi blautur
leikari inn til lendingar bak-
sviðs og um tíma lítur út fyrir
að stórslys sé í uppsiglingu.
Hann horfir vonaraugum til
Immýar sem réttir út hand-
leggina og grípur leikarann ör-
ugglega, rétt áður en hann
ætlar að sundra stjórnborðinu.
Lokaatriðið er í uppsiglingu
og þá er mikið að gerast á
sviðinu þannig að illa næst
samband við Ingibjörgu
Bjarnadóttur. Hávaðarok,
þoka og mikil læti og enn meiri
ærslagangur við stjórnborðið
því að þegar svo mikið er að
gerast er nánast eins og Immý
sé að spila á píanó og stjórn-
borðið verður eins og diskótek.
Sýningarstjórinn hefur haft í
mörg horn að líta og fylgt sýn-
ingunni af mikilli innlifun í ör-
ugga höfn. Fyrsta orðið að
henni lokinni er: „Jæja!“ eins
og nú sé ballið fyrst að byrja.
26 VIKAN 9. TBL. 1992