Vikan - 30.04.1992, Blaðsíða 45

og kallaði á mömmu. Þá óð
hann að mér og hristi mig til. -
Þú veist að þú mátt ekki segja
mömmu leyndarmálið okkar
því þá lemur hún þig. - En þú
meiddir mig, kjökraði ég. -
Það var alveg óvart, þú veist
að ég vil ekki meiða þig. Hann
reyndi að sýnast rólegur. -
Samt meiddir þú mig, endur-
tók ég. Hann varð alveg æfur
og skipaði mér að fara upp í
rúm og hætta þessu helvítis
kjaftæði.
Næsta morgun sagði ég
mömmu frá því að hann hefði
meitt mig á milli fótanna með
fingrinum. Hún horfði reiðilega
á mig en rak mér svo heiftar-
legan löðrung beint í andlitið
með þeim orðum að ég væri
afbrýðisöm og ímyndunarveik.
Stjúpi minn hafði þá sagt satt
eftir allt saman. Mamma
myndi bara berja mig ef ég
reyndi aö segja henni nokkurn
hlut. Þetta gaf honum betra
færi á að halda uppteknum
hætti, nema hvað leikir hans
urðu enn grófari og misk-
unnarlausari gagnvart mér. Ég
gat ekkert farið og ekkert gert,
ég átti mér engan banda-
mann.
Margeir stóð upp. - Viltu
ekki hvíla þig dálítið, Anna
mín? Þú þarft ekki að fara
lengra með söguna þína I
dag. Þú hefur veriö samvinnu-
fús og afar dugleg sem komið
er. Ég vil helst ekki leggja
meira á þig að sinni.
Anna leit upp. Það var auð-
séð hversu mjög þessi upprifj-
un tók á hana. Hún sá að glað-
legt augnaráð Margeirs hafði
vikið fyrir samúðarfullum
glampa. - Ég vil klára þetta
núna, bara ef þú nennir að
hlusta. Hjá mér er ekkert til
sem heitir á morgun. Framtíð-
in er ein samfella eins og ei-
lífðin, enginn dagur, engin
nótt, ekkert skiptir máli lengur.
Margeir settist aftur. - Gott
og vel, ef þú treystir þér þá er
ég tilbúinn að hlusta svo lengi
sem þú æskir þess.
- Það liðu fjögur ár án þess
að mömmu virtist gruna nokk-
urn hlut. Hún vann mjög mikiö
úti en stjúpi minn var meira
heima en hún. Þau drukku
mikið um helgar svo það kom í
minn hlut að sjá um systkini
mín þegar slíkt ástand ríkti.
Eftir á að hyggja var ég eigin-
lega orðin eins og önnur kon-
an hans. Ég var vinnukonan á
heimilinu og þess á milli mis-
bauð hann mér til að fullnægja
þessum viðbjóðslegu hvötum
sínum. Ég var löngu hætt að
berjast á móti þessu öllu
saman, ég gat hvort sem er
ekki leitað skjóls hjá mömmu
minni. Ég var orðin níu ára og
talin algjört vandræðabarn í
skólanum. Það var kannski
orð að sönnu enda samdi mér
ekki við neinn og lét hatrið og
skömmina, sem kvaldi mig
heima fyrir, bitna á öðrum sem
ég umgekkst.
Mamma og stjúpi minn fóru
á nokkra fundi með kennurum
og sálfræðingi skólans en
enginn gerði minnstu tilraun til
að tala við mig I fullri alvöru.
Ég hafði verið dæmd fyrirfram,
ég þótti ódæl og ástæðan var
sögð sú að upplagið í mér
væri ekki betra en það sem ég
sýndi.
Svo gerðist það sem hlaut
að koma að, þó með hræði-
legri afleiðingum en við mátti
búast. Mamma kom óvænt
heim úr vinnunni, ég var nakin
í sófanum að strjúka þennan
djöfulsins viðbjóö. Hún tók al-
gjört brjálæðiskast og réðst á
hann klórandi og bítandi. Hún
leit ekki á mig allan tímann á
meðan þau slógust en hljóp
grátandi út þegar hún gat ekki
meira. Hún fannst látin í höfn-
inni daginn eftir.
Stjúpi minn lét mig alveg í
friði fyrst um sinn en nokkrum
dögum eftir jaröarförina reyndi
hann að ganga lengra en hann
hafði nokkrun tíma gert. Hann
reyndi að hafa samfarir við
mig. Það var eins og ég hefði
fengið aukakraft þegar ég
barðist gegn þessum hat-
ramma kvalara mínum. Hann
gat ekki haldið mér og ég
komst fram á stigaganginn,
æpandi og hljóðandi. Ég var
svo tryllt að ég get ekki munað
hvað gerðist eftir það en ég
veit að ég var á barnageðdeild
í þrjá mánuði. Eftir það var ég
send ( fóstur til móðursystur
minnar og þar var ég í tvö ár
en hún gafst alveg upp á að
hafa mig. Mér hefur verið sagt
að ég hafi gjörsamlega verið
að gera út af við fjölskyldulífið.
Síðan var ég send I sveit og
var þar í eitt ár en þá strauk
ég.
Ég var komin á fjórtánda ár
og kerfið var að öllum líkindum
búið að gefast upp á mér, í
það minnsta skipti sér enginn
af mér eftir þetta. Ég komst
fljótt í hóþ krakka sem líkt var
á komið fyrir. Ég hugsaði um
það eitt að vera vinsæl hjá
strákunum, ég vissi hvað þeir
vildu og gerði allt til að þóknast
þeim. f staðinn sáu þeir um
mig, betur en nokkur hafði
nokkurn tíma gert.
Anna yppti öxlum og leit
spyrjandi á Margeir. - Ég held
að þú þurfir ekki að heyra
meira, þú veist hvað síðar
gerðist. Margeir kinkaði kolli. -
Láttu það koma, ég þarf að
heyra það frá þinni hlið.
- Ég átti heima á götunni
næstu tvö árin. Það var svo
sem ekkert verra líf en ég
hafði mátt þola. Við stálum
bæði mat og fötum og sváfum
þar sem best hentaði hverju
sinni. Öllum virtist standa á
sama enda reyndum við að
forðast aö ónáöa fólk. Ég hafði
ekkert hugsað um það í þess-
ari veröld sem ég lifði í að ég
gæti orðið ólétt. Það var mér
mikið áfall þegar sú varð raun-
in, verra gat það ekki orðið. Ég
vissi auðvitað ekkert hver fað-
irinn var, það gat verið einhver
vina minna eða bara einhver
maður úti í bæ sem hafði haft
afnot af mér fyrir Iftinn pening.
En þetta kvaldi mig samt ekki
mest af öllu, ég vissi að mögu-
leikar mínir væru engir til að
sjá fyrir barni - og hvað yrði
um það þá?
Ég gerði allt sem ég gat til
að losa mig við fóstrið nema
að leita til læknis. Ég át til
dæmis feiknin öll af brenni-
steini, hoppaði, sippaði og sat
buxnalaus yfir sjóðandi vatni.
Bara allt sem vitringar götunn-
ar ráðlögðu mér að gera. Það
kom fyrir ekki, barnið vildi ekki
út.
Svo kom aö því sem ekki
varð umflúið þegar ég var að
fullu gengin með. Ég var í mið-
bænum með strákunum og
varð svo heiftarlega veik að ég
lagðist niður á gangstéttina.
Loks kom sjúkrabíll og ég var
flutt á fæðingardeildina. Þar
fæddi ég litlu dóttur mína sem
allt þetta snýst nú um. Ég fékk
hana strax ( fangið, áður en
búið var að skilja á milli.
Hræðslu- og óttatilfinning
gagntók mig við að sjá þennan
litla, varnarlausa líkama liggja
ofan á mér. Ég einhvern veg-
inn uþplifði sjálfa mig við að
horfa á hana enda fann ég
ekki til neinnar gleði. Mér leið
sem afbrotamanneskju strax
og hjúkkurnar fóru að fylla út
skýrslu um mig. Ég hafði aldrei
farið í skoðun, átti hvergi
heima, tilnefndi endan barns-
föður og áform mín voru
engin. Hvers konar viðriðni var
ég eiginlega? Svona flækingar
þekktust ekki á íslandi. Ég
vissi að ekki liði á löngu þar til
allt kerfið færi i gang og barnið
yrði tekið frá mér. Þó fékk ég
frið þann daginn og það kom
mér á óvart. Ég hafði heyrt svo
margt á götunni.
Um kvöldið fékk ég að hafa
litlu stelpuna mína hjá mér,
eins og konurnar sem voru
með mér á stofunni. Ég lagði
hana á brjóst og það gekk
vonum framar að fá hana til aö
sjúga, betur en hjá hinum
konunum sem allar voru þó-
nokkuð eldri en ég. Ég var að
fyllast af tilfinningu sem ég
þekkti ekki, tilfinningu sem ég
veit núna að er móðurást. Því
meiri tökum sem hún náði á
mér því meiri hræðsla um
framtíð hennar.
Það var engin trygging fyrir
því að hún yrði ekki misnotuð
á sama hátt og ég forðum. Allir
mínir vinir, sem ég lifði og
hrærðist með á götunni, höfðu
verið misnotaðir á einn eða
annan hátt. Mér fannst ég
verða að bjarga henni frá
þessum volaða heimi. Ég stóð
stundarkorn við vögguna
hennar og virti hana fyrir mér
þar sem hún lá steinsofandi.
Ég grét í hljóði þegar ég teygði
mig í koddann svo lítið bar á
og hélt honum þétt að höfði
hennar uns ég vissi að hún var
hætt að anda. Þá lagöist ég í
rúmið og beið þess sem verða
vildi.
Anna leit á Margeir, á svip
hans mátti sjá að hann var
dauðskelkaður. - Fólk talar
um aö lifa lífinu lifandi, bætti
hún við, en ég mun eftir sem
áður verða lifandi dauð. □
9. m. 1992 VIKAN 45