Vikan - 30.04.1992, Side 36

Allt frá því fyrst var farið
að fljúga til sólarlanda
hafa ótal konur látið
karlmenn í viðkomandi landi
töfra sig og draga á tálar,
sama hvort um er aö ræða
Spánverja, ítali eða Grikki,
Sól, sumar, svalandi drykkir og
heitt ástarævintýri. Það er
freistandi fyrir margar giftar
sem ógiftar en gætið ykkar,
þetta gæti reynst dýrkeypt
rómantík, dýrkeypt í orðsins
fyllstu merkingu.
Ég sat og las í bók á strönd-
inni þegar ég kynntist Antonio
og André vini hans. Að sjálf-
- Nei, alls ekki, mótmælir Ant-
onio, þetta er ekkert líkt
vændi. Hann viðurkennir samt
ástæðuna fyrir því að hann er
svona góður í þýsku. Hann tal-
ar hana reiprennandi og fyrir
tilviljun eru þarna fjölmargar
þýskar konur sem gefa honum
hýrt auga, ríkar, miðaldra kon-
ur sem viljandi láta tæla sig
bæði að borði og rúmi með
Antonio og hans líkum. I stað-
inn fyrir þá athygli og skemmt-
un sem þeir veita fá þeir mat
og það ekki af ódýrasta tagi,
ómælt vín og dýrar gjafir eins
og myndavél eða stereogræj-
Þegar lítið er um að vera af-
greiðir hann á bar og þar er
gott að komast í kynni við
snótirnar.
Af hverju missa svo þessar
konur stjórn á sér á sólar-
strönd? Af hverju láta þær
kavalerana tæla sig og líkar
það vel? Þær virðast tryllast
þegar þær rekast á þessa
dökkeygðu karlmenn með
bringuhár.
- Fyrir mig var þetta bara
stutt ævintýri, segir Elísabet,
29 ára norsk kona. - Ég var
svo skynsöm að verða ekki
ástfangin af honum. Hún fór í
EÐA MISTÖK
Margar
konur
standast
ekki freist-
inguna
þegar þær
kynnast
stimamjúk-
um og sól-
brúnum
karlmönn-
um á sólar-
ströndum.
sögðu hafði ég fyrir löngu tekið
eftir þeim. Þeir sprönguðu um
ströndina eða léku tennis,
aðeins klæddir í nærbuxna-
pjötlu sem skýldi rétt smábroti
af líkama þeirra. Þeir gættu
þess líka að boltinn lenti
„óvart" annað slagið í miðjum
kvennahópnum.
Gegnum árin hef ég oft farið
á sólarströnd og ég sá í gegn-
um þá. Þessir gaurar eru alls
staðar þar sem einhver ferða-
mannastraumur er og þeir lifa
góðu lífi. Enginn þeirra vill
kenna sig við vændi en það er
samt sem áður atvinna þeirra.
ur. Þær skemmta sér líka en
greiða fyrir.
- Konur frá Norðurlöndun-
um eru ekki eins vinsælar,
viðurkennir hann þegar ég
spyr hann af hverju hann
kunni ekkert Norðurlandamál.
- Þær eru ekki eins örlátar,
en þetta er ekki vændi, segir
hann enn.
- Ég held mig við sömu
konuna á meðan hún er hér.
Þeim líður vel og finnst nota-
legt að láta stjana við sig. Þær
eru í fríi frá börnum og eigin-
manni og það er ekkert
rangt við það.
sólarlandaferð með systur
sinni og 2ja ára dóttur sinni. I
fyrsta sinn í fimm ár voru þau
hjónin ekki saman í sumarfríi.
Þetta hafði verið þeim erfitt ár
og þau þráðu frí frá hvort öðru.
- Eiginlega var hjónaband-
ið á enda runnið þegar ég fór,
segir hún. - Kannski var það
líka þess vegna sem ég mót-
mælti ekki þegar Pavlos fór á
fjörurnar við mig. Það byrjaði
strax sama dag og ég kom en
ég hafði ekki samviskubit yfir
að vera með honum. Fyrir mig
var hann bara staðfesting á
því að hjónabandinu var lokið.
Samt er ég ekki af þeirri gerð
sem gefst auðveldlega upp
fyrir vandamálum.
Hún var eins mikið með
honum og dóttir hennar leyfði.
Þau dönsuðu, borðuðu saman
og elskuðust. Alltaf var það
hún sem borgaði reikningana.
Einstaka sinnum borgaði hann
barreikninga og gaf henni
rósir.
- Hvort hann lifði á þessu?
Það hugsaði ég aldrei um.
Þorsteinn var í námi fyrstu þrjú
sambýlisárin okkar svo ég var
vön að borga. Ég vissi samt að
ég var ekki eina Norður-
landastúlkan sem hann hafði
verið með og heldur ekki sú
síðasta - en vændi... það
hljómar illa.
- Ég sagði Þorsteini frá
þessu sambandi fljótlega eftir
að ég kom heim. Hann varð al-
veg vitlaus en það var ég sem
fór fram á skilnað. Það gekk
yfir fyrir ári. Ég hugsa aldrei
um það sem gerðist í Grikk-
landi og tel það heldur ekki
ástæðu skilnaðarins, þrátt fyrir
að Þorsteinn haldi því ennþá
fram. Hann vill bara ekki sjá
og viðurkenna að samband
okkar var búið áður en við fór-
um í sumarfríið.
Birta er 44 ára og segir svip-
aða sögu. Hún sér heldur ekk-
ert hættulegt við sumar-
ævintýr. Hún fer einu sinni á
ári til Kanaríeyja með vinkon-
um sínum og hún skemmtir
sér vel án þess að manninn
hennar gruni neitt. - Það sem
hann ekki veit skaðar hann
ekki, segir hún og hlær. Hún
hefur verið gift í 22 ár og
hjónabandiö fyrir löngu orðið
að gömlum vana.
- Við höfum bæði náð
langt, hvort á sínu sviði. Hjá
mér fór samt ekkert af viti að
gerast fyrr en börnin fóru að
tínast að heiman. Eftir það
höfum við fjarlægst enn meir.
Við erum góðir vinir en gerum
ekkert saman lengur. Haldið
þið að það sé gaman? Utan-
landsferðir mínar lyfta mér
upp og ég vil alls ekki hætta
þeim. Ég trúi því ekki að ég
verði svo yfir mig ástfangin að
ég skilji við hann. Ég hef það
ágætt eins og það er og
dreymir ekki um annað. En
þessir árlegu túrar, í þá vil ég
fara, ásamt þessum smá-
„skotum" sem því fylgja. Skil-
yrðislaus skemmtun, stans-
laust daður og „þjónusta" sem
því fylgir. Ómótstæðilegt. Ég
veit líka að maðurinn minn
heldur framhjá mér á meðan
ég er úti en ég vil ekkert um
það vita. Þetta er best svona.
Missa allar konur virkilega
36 VIKAN 9. TBL. 1992