Vikan - 30.04.1992, Blaðsíða 28

utan flugstöðina var varla
nokkurn bíl að sjá nema tvo
leigubíla og við fórum að sjálf-
sögðu að grennslast fyrir um
hvort ekki væri fáanlegt far
með öðrum hvorum bílnum.
Bílstjórarnir voru báðir í fasta
svefni og tóku því ekkert of vel
þegar þeir voru vaktir af tveim-
ur næpuhvítum íslendingum.
Að eigin sögn rötuðu þeir
ekkert um Havana og þar að
auki héldu þeir að þeir ættu að
bíða eftir einhverju fólki. Ein-
hvern veginn voru þeir hálf-
óvissir um tilvist sína fyrir utan
það að þeir voru syfjaðir svo
við sáum okkur þann kost
vænstan að bíða átekta og
abbast ekki meira upp á þá.
Þarna var að vísu opin skrif-
stofa, greinilega ætluð ferða-
mönnum þar sem hún bar
áletrunina „Við erum vinir þínir
á Kúbu“. Fjöldi starfsmanna
var þar innandyra í hrókasam-
ræðum og virtust skemmta sér
hið besta svo ekki var með
nokkru móti hægt að vekja at-
hygli á sér.
Þegar hér var komið sögu
taldi ég mig fyrir víst hafa rek-
ist á löt og ofdekruð börn hins
sósíalíska velferðarkerfis sem
ekkert þyrftu fyrir lífinu að
hafa. Ég var nærri farinn að
rífa hár mitt og bölva í hljóði af
alkunnri íslenskri óþolinmæði
þegar ungur maður birtist
skyndilega, gekk á hvern
ferðamann sem fyrir honum
varö og tók niður þá sem vant-
aði far í bæinn. Hann sá síðan
um að allir kæmust þangað
sem þeir vildu fara. Það fór
ekkert á milli mála að þessi
ungi maður var eldhugi bylt-
ingarstarfsins og ég þakkaði
guði mínum fyrir að hafa rekist
á hann. Þess ber þó að geta
að aldrei aftur rákumst við á
vandamál af þessu tagi. Allir
voru ávallt boðnir og búnir að
aðstoða okkur eftir fremsta
megni, hvar sem var.
Okkur var ekið aö Hotel
Habana libre, eina hótelinu
▲ Kát og
falleg börn
á götu í
Havana.
sem við höfðum haft spurnir af
i Havana áður en að heiman
var farið. Við áttum ekki frátek-
ið herbergi og svo óheppilega
vildi til að hvert einasta rúm
var upptekið, reyndar einnig á
öllum hótelum borgarinnar svo
og í nágrenni hennar. Starfs-
fólkið var hið almennilegasta
og gerði allt sem mögulegt
var, en án árangurs.
Og þarna stóðum við með
pokann okkar, ferðalúin eftir
fjórtán tíma flug frá Lúxem-
borg og sáum fram á að þurfa
að gista á götunni í þessari ó-
kunnu borg. Svo heppilega
vildi þá til að fólk var að yfir-
gefa hótelið stuttu eftir að við
höfðum fengið fullvissu um
plássleysi Havanaborgar og
við fengum inni.
Hotel Habana libre var Hilt-
on-hótel fyrir valdatöku bylt-
ingarmannanna 1959 og er
eflaust eitt glæsilegasta hótel
sem auralítill og ævintýragjarn
bakpokaferðalangur getur lát-
ið sig dreyma um að gista á.
Það er í engu eftirbátur evr-
ópskra lúxushótela.
Hvernig er það svo fyrir ís-
lenskan ferðalang aö spáss-
era um götur Havanaborgar
og upplifa andartak líðandi
stundar? í samanburði við
önnur ríki, sem ég hef sótt
heim og telja sig fylgja þjóð-
félagskenningum Marx og
Leníns, er Kúba skemmtilega
frábrugðin. Þaö var fátt sem
minnti mig á Norður-Kóreu.
Þar gengu til dæmis allar kon-
ur í nákvæmlega eins skóm
og þar var þegnunum skylt að
ganga með barmmerki af leið-
toganum, Kim II Sung. Ekki
bar heldur á þeirri persónu-
dýrkun á þjóðarleiðtoganum
sem tíðkast í Kóreu og kemur
meðal annars fram í fjölmörg-
um myndum og stórum stytt-
um um alla borg. Fátt fannst
mér líka minna á Sovétríkin
nema einna helst farartæki,
svartamarkaðsbrask og vöru-
skortur.
Það sem mér fannst ein-
kenna kúbanskt götulíf var
meira í ætt við götulíf vest-
rænna borga, að undanskildu
því að manni voru hvergi boð-
in eiturlyf og hvarvetna gekk
maður óhultur fyrir ribböldum,
hvort sem var i fátækasta
borgarhlutanum eða annars
staðar.
Að horfa inn í þröngar götur
gömlu Havana, með niður-
níddum húsum, léttklæddum
börnum og hópum af starandi
fólki, minnti mig í fyrstu á fá-
tækrahverfi Bandaríkjanna og
veigruðum við okkur í fyrstu
að leggja leið okkar þangað.
28 VIKAN 9.TBL.1992