Vikan - 09.02.1993, Page 17

skemmtilegt verk sem á sér-
staklega vel við um þessar
mundir. Það fjallar um líf konu
frá árinu 1955 til dagsins í
dag. Breytingar í þjóðfélaginu
eru gífurlegar og fyrir venju-
legt fólk getur verið erfitt að
halda velli í þessum efna-
hags- og sálarkreppum sem
ganga yfir.
Þetta verk var sýnt hjá
Leikfélagi Akureyrar fyrir fimm
árum og gekk nokkuð vel. Ég
er viss um að það á eftir að
ganga enn betur núna vegna
þess að nú eru allt önnur við-
horf í þjóðfélaginu. Sagan
höfðar mjög vel til fólks nú
vegna þess að hún fjallar eig-
inlega um líf okkar allra og ó-
vænt örlög sem við ráðum
ekkert við en geta valdið
straumhvörfum í lífi okkar.
Blóðbræður er í raun mjög
fullkomið verk. Það hefur ver-
ið á fjölum leikhúsa í meira en
tíu ár og hefur þróast mjög
mikið á þessum tíma. í
London virðist vera lítið lát í
aðsókninni á sýninguna og
menn hafa kallað Blóðbræður
besta söngleik okkar tíma.
Menningarklíkan hefur oft
haldið því fram að það sé
ekkert varið í söngleiki. í þeim
snúist allt upp í glaum og
gleði. Þetta tel ég ekki vera
rétt því til þess að nýr söng-
leikur gangi almennilega verð-
ur allt að vera til staðar, söng-
ur, leikur, dans, gleði og sorg.
Blóðbræður er frekar gaman-
leikur en harmleikur. Sorgin er
stór þegar hún kemur en lífs-
gleðin er áður það mikil og
margt skemmtilegt er búið að
gerast að gleðin vegur meira í
þessu verki en sorgin."
- Það hefur ekki verið nein-
um vandkvæðum háð að
finna góða leikara sem gætu
einnig sungið og dansað.
„Áður en við völdum leikara
héldum við próf. Þar voru leik-
ararnir látnir leika, dansa og
syngja. Jón Ólafsson útsetur
lögin í verkinu og sér algjör-
lega um þá hlið sem snýr að
söngnum. Án hans væri lítið
varið í sýninguna.
Leikararnir standa sig allir
vel og ég held að vel hafi tek-
ist til með val í hlutverk.
Ragnheiður Elfa Arnardóttir
leikur mömmuna - það hlut-
verk sem leikritið snýst í raun
um - og stendur sig frábær-
lega. Sömuleiðis hafa þeir
Magnús og Felix, sem fara
með hlutverk bræðranna,
staðið sig vel.
Ég leikstýrði leikritinu Leik-
soppum hjá Nemendaleikhús-
inu fyrir tveimur árum. Þar lék
Magnús eitt aðalhlutverkið og
Blóðbræðurnir Magnús Jónsson t.v. og Felix Bergsson.
stóð sig afskaplega vel. Það
hefur ekki slaknað á neinu hjá
honum, hann er alveg stór-
kostlegur leikari."
Auk þess sem leikarahópur-
inn er góður er stór hópur, um
fimmtíu manns, sem stendur á
bak við sýninguna. „Það hefur
mikið að segja að þessi hópur
sé góður. Leikstjórinn verður
að hafa yfirumsjón með öllum
hópnum. Hann verður að skilja
vinnuferli Ijósamanna og leik-
myndahönnuða jafnt sem leik-
ara. Leikhús byggist svo mikið
á hópvinnu. Góður leikstjóri
heldur fólki að vinnu og verður
endalaust að geta skapað nýtt
sjónarhorn á verkið. Þannig
fæst fjölbreytni í allan leik og
alla umgjörð og það hjálpar
leikstjóranum við að ná sem
mestu út úr hverjum og ein-
um.“
- Að lokum, Halldór Lax-
ness, nafn þitt hljómar kunn-
uglega. Hefur aldrei verið
neinn þrýstingur á þig frá ut-
anaðkomandi aðilum um að
þú fetir í fótspor föðurafa þíns
og skrifir skáldverk?
„Hugsanlega eru sumir sem
gera ósjálfrátt ráð fyrir að ég
geti og vilji skrifa. Málið er
bara að ég er að fást við ann-
að, í það minnsta enn sem
komið er.“
MARKMIÐIÐ
AD KOMA FÓLKI
Á ÓVART
Magnús Jónsson fer, eins og
áður sagði, með hlutverk ann-
ars tvíburans, Mikka, sem elst
upþ í stórum systkinahóp hjá
sinni réttu móður. Hann kynn-
ist Edda, tvlburabróður sín-
um, fyrst þegar hann er sjö
ára. Þeir sverjast í fóst-
bræðralag og þrátt fyrir að
ýmislegt sé reynt til að stía
þeim í sundur gleyma þeir
aldrei hvor öðrum og eru ó-
neitanlega miklir áhrifavaldar
hvor I lífi annars.
„Ég er rosalega hrifinn af
þessu hlutverki. Með tímanum
verður maður alltaf ofsalega
ástfanginn af þeim persónum
sem maður er að leika. Það er
ekki auðvelt að leika Mikka en
mér finnst hann samt liggja
dálítið nálægt mér. Ef ég hefði
átt að leika hinn tvíburann,
Edda, væri hann eflaust mitt
hugarfóstur I dag. Það er
nauðsynlegt að lifa sig inn í
persónuna, vera ekki sérhlífinn
heldur leyfa sér að þora, þó að
það kosti það að maður virki
stundum dálítið asnalegur.
Leikritið er mjög vel skrifað
og textinn segir í raun allt sem
segja þarf. Bakgrunnur verks-
ins er mjög skemmtilegur.
Handritshöfundurinn, Willy
Russell, skrifaði leikritið upp
úr spuna með unglingum sem
voru hjá honum á leiklistar-
námskeiði. Þannig þróaðist
leikritið smám saman upp í
söngleik sem nýtur nú gífur-
legra vinsælda í London.“
- Þú hefur verið nokkuð
heppinn með hlutverk eftir
að þú útskrifaðist úr Leik-
listaskólanum fyrir tveimur
árum, lékst smáhlutverk í
Ljóni í síðbuxum og í
Dunganon, fékkst svo
nokkuð stórt hlut-
verk í Þrúgum
reiðinnar sem
Connie Rivers
og ferð nú
með eitt að-
alhlutverk-
ið í Blóð-
bræðrum.
Það virðist
liggja nokkuð
vel fyrir þér að
leika, varstu alltaf á-
kveðinn í að halda út á
þessa braut?
„Ég ætlaði að sækja um
Leiklistarskólann þegar ég var
fjórtán eða fimmtán ára, fór
þá niður í skólann og ætlaði
að skrá mig í inntökuprófið.
Þar hitti ég Guðjón Pedersen
og Þröst Leó sem var þá í
skólanum. Þeir hlógu nú bara
að mér. Ég var auðvitað alltof
ungur og fékk ekki að fara í
inntökuprófið.
Þegar ég var fimmtán ára
flosnaði ég upp úr skóla og
fór á sjóinn. Slðan fór ég aftur
í landi og vann sem verka-
maður í nokkur ár. Fljótlega
kynntist ég Þorsteini Back-
man og við fórum saman í
Leiklistarskóla Helga Skúla-
sonar. Það var mjög hollur
skóli. Við vorum oft send út í
bæ í misjöfnum erindagjörð-
um, áttum til dæmis að banka
upp á hjá ókunnugu fólki og
biðja um kaffi. Markmiðið var
að koma fólki á óvart og fylgj-
ast með viðbrögðum þess.
Til dæmis var ég einu sinni
látinn fara á strætisvagnabið-
stöð og leika þar að ég fengi
flogakast. Fólkið í kring brást
misjafnlega við. Sumir reyndu
að troða upp í mig sokkum og
aðrir skóm. Þegar átti að fara Magnús
að kalla á sjúkrabíl lést ég Jónssson