Vikan - 26.08.1993, Page 35
Allt frá því Kolaportið
tók til starfa hafði mig
dreymt um að fara
þangað með hitt og þetta úr
kjallaranum, bílskúrnum og
skápunum til að selja. Nær ó-
mótstæðileg sölulöngun hafði
fest rætur innra með mér
strax á dögum fyrstu flóa-
markaðanna, sem hér var efnt
til fyrir að minnsta kosti tveim-
ur áratugum. Þar hafði ég
komið við sögu sem virkur
þátttakandi, þótt ekki væri ég
að selja mitt eigið dót né held-
ur f ábataskyni fyrir sjálfa mig.
Nú var bílskúrinn fullur, kjall-
arinn fullur og auðvitað allir
skápar, svo ekki sé minnst á
allt það sem mátti missa sig
af hillum og borðum heimilis-
ins. Það var því ekki um ann-
að að ræða en panta sér
pláss f Kolaportinu og það
gerði ég.
Reyndar verður að geta
þess strax í upphafi að þegar
eiginmaðurinn heyrði að
kostnaðurinn við að leigja sér
bás og tilheyrandi einn dag
næmi á fjórða þúsund króna
taldi hann þetta algjört feigð-
arflan, engin von væri til þess
að við mæðgur, sem hugð-
Þessi hippakjóll úr Jasmín
fór fyrir lítið, en fór samt.
SOMU
KONUNNI
TVÆR HVTTAR
REGNHLÍFAR
í KAFALDSBYL
REYNSLUSAGA ÚR KOIAPORTINU
umst vera hinir virku þátttak-
endur í sölunni, myndum hafa
inn fyrir útlögðum kostnaði
hvað þá heldur meira.
Vfst sóttu að mér efasemd-
ir en ég var búin að panta
básinn. Hvað ef við færum
peningalega öfugar út úr
þessu dæmi? Við höfðum
heyrt um glæsipíur sem fóru
með allt sitt fínasta góss í
Kolaportið en seldu ekki einu
sinni upp í kostnað. Enginn
vildi kaupa gömlu fötin þeirra
né heldur veskin, hvað þá
annað.
SÁRSAUKAFULLUR
VIÐSKILNAÐUR
Það varð ekki aftur snúið.
Dagurinn nálgaðist og básinn
beið okkar. Ekkert reyndist
eins erfitt og sársaukafullt í
sambandi við þetta fyrirtæki og
það að tína til hluti sem fara
átti með og selja. í áratugi
hafði ég verið að safna þess-
um hlutum að mér. Ég hafði
keypt þá suma enda þótt fjár-
hagurinn leyfði það alls ekki
eða fengið þá í afmælis- eða
jólagjafir og ekki haft kjark í
mér til að skila þeim, af ótta
17. TBL. 1993 VIKAN 35
TEXTI: FRÍÐA BJÖRNSDÓTTIR / UÓSM.: BRAGIÞ. JÓSEFSSON OG FLEIRI