Vikan - 26.08.1993, Síða 37

Morgunninn rann upp og viö
ókum aö heiman meö tvo
steintroðna bíla. Viö fengum á-
gætis bás við hliðina á bráö-
hressum brauðsölukonum frá
Bakariinu í Austurveri. Við
höföum pantaö Iftinn bás til aö
tryggja að tapið yrði ekki eins
mikið og ella ef illa færi. Kola-
portið var opnað seljendum um
klukkan hálfátta og við töldum
rétt að vera þar með fyrra fall-
inu svo við gætum komið okkur
sem best fyrir áður en traffíkin
byrjaði. Við renndum í hlað og
lyftarar biðu okkar og óku
hverjum kassahlaðanum af
öðrum að básnum. Ósköp var
hann lítill miðað við allt það
sem við höfum komið með að
heiman. Fötin fóru upp á slár,
smámunirnir nánast hver ofan
á annan á borðið og gólfið und-
ir og allt um kring var notað til
hins ýtrasta.
RÉTT AÐ HALDA VERD-
INU HÁU í BYRJUN
Bak við okkur í næstu röð voru
konur að koma fyrir dótinu
sínu. Við læddumst yfir til
þeirra og spurðum lágum rómi
hvort þær væru hér hagvanar
og hvort þær gætu gefiö okkur
nýgræðingunum góð ráð. Þær
höfðu komið hér áður og
sögðu að við skyldum varast
þá sem kæmu til okkar og
vildu kaupa áður en búið væri
að opna Kolaportið almenn-
ingi. Þeir vildu fyrir lítinn pen-
ing komast yfir það sem við
ættum seljanlegast og seldu
það svo á uppsprengdu verði í
eigin básum síðar.
Varla vorum við búnar að
raða dótinu á borðið þegar
kaupendur eða áhugasamir
fyrirspyrjendur um verð birtust.
Við settum upp verð sem okk-
verði af upprunalegum eigend-
um þar sem fastaseljendur
væru búnir að klófesta það og
verðleggja upp á nýtt í eigin
básum löngu fyrir opnun. Gott
dæmi um þetta var að við höfð-
um komið með ónýta mynda-
vél að heiman í þeim tilgangi
einum að gefa hana mynda-
vélaáhugamanni sem ef til vill
gæti gert sér úr henni einhvern
mat. Einn forkaupsmaðurinn
greip vélina og spurði um verð.
Við sögum sem var, að hún
væri ónýt og hann mætti eiga
hana. „Má ég eiga hana?“
„Skyldi þetta vera bókin sem
mig vantaði?"
ur fannst nokkuð gott en sumt
fór samt á stundinni, sennilega
vegna þess að við höfðum
verðlagt það allt of lágt. Við
hugsuðum til lesendabréfs í
Morgunblaðinu þar sem
minnst var á að Kolaportið
væri að glata sjarma sínum
einmitt vegna þess að ekki
væri lengur hægt að kaupa
skemmtilegt kompudót á vægu
spurði maðurinn og við endur- ▲ Það er
tókum að hún væri ekki til ®riitt aö
sölu, hún væri ekki í lagi, hann siqWbeqar
mætti eiga hana. Síðar sama mörgu
dag gekk eiginmaðurinn um erað
Kolaportið og rak augun í vél- veija.
ina. Hann spurði hvað hún
kostaði. „Eitt þúsund krónur,"
var svarið. „Er hún í lagi?“
spurði hann. „Ég veit ekki bet-
ur,“ svaraði sölumaðurinn.
Þarna höfðum við tapað eitt
þúsund krónum!
RÚSSARNIR KOMA
En við vorum með fleira en
myndavélar. Á fataslánum
héngu gamlir leöurjakkar af
syni og eiginmanni. Fljótlega
dreif að Rússa, líklega af ein-
hverju rússnesku „rottuskipi",
og þeir höfðu svo sannarlega
áhuga á því sem við höfðum
upp á að bjóða. Svarthærður
og hrokkinhærður Rússi vildi
kaupa leðurjakka sem eitt sinn
hafði verið keyptur fyrir 500
mörk í Þýskalandi og nú átti
aðeins að seljast á eitt þúsund
17.TBL. 1993 VIKAN 37