Vikan - 01.12.1996, Síða 74

Á
Á
í
í HJÓNABAND!
Shazia er 17 ára gömul
og vinnur á elliheimili.
Þótt hún sé breskur
ríkisborgari fæddist hún inn í
asíska fjölskyldu sem vildi
ala hana upp samkvæmt
þeirra siðum.
„Frá því ég var lítíl vissi ég
aö ég myndi gifta mig. Mig
grunaði þó ekki þaö myndi
gerast þegar ég væri aðeins
14 ára,“ segir Shazia.
Hún var enn nánast barn
að aldri þegar foreldrar henn-
ar sendu hana til Pakistan
þar sem finna átti handa
henni heppilegan eiginmann.
„Þeir sögðu að þeir yrðu að
gera það til að sýna mér aga.
Þeim líkaði ekki við vini mína
og þeim var illa við að ég færi
út að skemmta mér á kvöldin.
Ég vildi ekki láta senda mig
burt og tók loforð af föður
mínum um aö ég fengi að
koma fljótt heim aftur."
Shazia kom til Pakistan í
janúar 1992 og tók frændi
fékk menningarsjokk," segir
Shazia. „Á hverjum morgni
þurfti ég að sækja vatn úr
brunninum, elda morgunmat
handa karlmönnunum og
sinna heimilisstörfum. Ég
fékk ekki að fara í skóla þar
sem fjölskyldu minni fannst
menntun ekki vera fyrir kon-
ur. Mig langaði til að fara
heim til Sheffield og grét oft.“
Fljótlega rann það upp fyr-
ir Shaziu að fjölskylda henn-
ar hefði ekki sagt henni
sannleikann. „Jaar sagði
stundum við mig að fjöl-
skylda mín kærði sig ekki
um mig og bráðum myndi ég
vera látin ganga í hjóna-
band. Dag nokkurn hringdi
pabbi minn og sagði mér að
ég yrði að giftast ungum
frænda mínum áður en ég
kæmi heim aftur. Mér fannst
það hræðilegt. Ég var of ung
til að gifta mig og þekkti
strákinn ekki neitt. Við höfð-
um aðeins sagt örfá orð
Þaö varö Shazia til bjargar aö hun laumaöist til aö skrifa
vandamáladálki breska blaösins Woman úr prísundinni i
Pakistan.
hennar, Jaar Mahamid, á
móti henni og fór meö hana
til þorpsins Jandalah. „Ég
hvort við annað. Ég gat ekki
hugsað mér að eyða lífinu
með ókunnugum rnanni."
SKRIFADI í
VANDAMÁLADÁLK!
Tveimur mánuðum eftir að
Shazia kom til Pakistan hafði
hún misst alla von um að fá
að snúa aftur til Englands.
Þá gaf vinkona hennar henni
eintak af breska tímaritinu
Woman. „Hún hélt að það
myndi hjálpa mér til drepa
tímann. Ég fékk þá hugmynd
að leita hjálpar í vandamála-
dálki tímaritsins. Ég varð að
fara varlega því ef fjölskylda
mín hefði komist að því hefði
hún verið til alls vís. Ég beið
eftir því að allir væru farnir
að sofa og skrifaði þá hjálp-
arbeiðnina. Ég vissi að ég
yrði að hafa hraðar hendur.
Giftingin átti að vera í októ-
ber 1993 og það var farið að
vora.“
í september 1993 uppfyllti
Sue Frost, blaðamaður hjá
Woman, draum Shaziu um
að snúa aftur heim. „Lengi
vel heyrði ég ekkert frá Sue
en dag nokkurn kom lögregl-
an allt í einu í þorpið og ég
vissi um leið að ástæðan
hlyti að vera ég. Það var
mikill léttir að heyra blaða-
konuna og lögfræðing, sem
með henni var, segja frænda
mínum að þau væru komin
til að fara með mig heim. Ég
var svo hrædd um að fjöl-
skylda mín myndi gera mér
eitthvað hræðilegt að ég
neitaði því að hafa skrifað
bréfið til tímaritsins."
Sannleikurinn kom þó fljótt
í Ijós þegar Shazia þurfti að
fá leyfi foreldra sinna til að
koma heim. „Foreldrar mínir
urðu æfir út í mig. Ég vildi
ekki fara aftur til þeirra því
ég var reið út í þá og fannst
þeir hafa svikið mig. Samt
ákvað ég að gefa þeim ann-
að tækifæri."
Shazia ásamt nýju fjölskyld-
unni sinni. Frá vinstri:
Stacey, Sara og Adam.
Shazia flutti til foreldra
sinna, þriggja bræðra og
eldri systur og bjó hjá þeim í
þrjá mánuði. „Ég var óham-
ingjusöm og fannst ég vera
einangruð. Foreldrar mínir
skömmuðust sín fyrir mig og
sögðu að ég hefði smánað
islamska samfélagiö með
því að neita að giftast
fraenda mínum.“
í fyrstu neitaði skólinn,
sem Shazia haföi gengið í,
að veita henni inngöngu aft-
ur þar sem hún hafði misst
svo mikið úr námi. Það leið
mánuður þar til hún fékk að
hefja nám að nýju. Shazia
fannst heimilislífið hræðilegt
og gat ekki afborið það. Hún
ákvað að flýja að heiman.
13. janúar 1994 flutti hún til
vinkonu sinnar, Söru Bear-
ley, sem hafði alltaf reynst
henni vel. „Síðan hef ég
74 VIKAN 4.TBL. 1996