Vikan - 23.07.1998, Blaðsíða 16

mása.ga. e~Ft:i r~ B—larry Wi 11 iams
Stúlka með brún augu
Þaö er undarlegt hve smáatvik geta stundum sett mann úr jafnvœgi. Þegar égfór á fœtur um morgun-
inn og var búinn að fara í sturtu, œtlaði ég að raka mig en þá kom í Ijós að rafmagnsrakvélin mín var
biluð. Það var sama hvernig ég hamaðist á rofanum á henni, ekkert gerðist. Mér datt í hug að það
vœri innstungan sem vœri biluð og fór því inn í svefnherbergi og stakk vélinni þar í samband. En þar
var allt við hið sama. Ég varð að grípa til annarra ráða. Einhvers staðar í baðskápnum átti ég
blaðrakvél og eftir að hafa snúið öllu við í honum fann ég rakvélina loksins. En þá tók ekki betra
við. Löng hár sem stóðu út úr vélinni báru þess vitni að konan mín hefði notað hana til þess að raka
á sér leggina og blaðið var gjörsamlega bitlaust. Ég varð því að fara órakaður að heiman - nokkuð
sem atdrei gerðist og ég kunni illa við.
Ekki bætli umferðin á
leiðinni í vinnuna úr
skák. Hún rétt silaðist
áfram og að auki hitti ég alltaf
á rauð umferðarljós, en þau
eru mörg á leiðinni. Ég var því
kominn nánast á suðumark
þegar ég loksins komst á
áfangastað og á leiðinni upp í
lyftunni stóð ég sjálfan mig að
því að taka ekki einu sinni
undir þegar fólkið sem varð
mér samferða bauð góðan
dag.
Og ég var varla búinn að
koma mér fyrir í stólnum á
skrifstofunni minni þegar rit-
ari Emersons forstjóra hrinti
upp hurðinni hjá mér. Hún
bað mig ekki að koma inn til
hans, heldur sagði mér að gera
það. Mig langaði til þess að
segja eitthvað andstyggilegt
við þessa grannholda og
skarpleitu konu sem alltaf fór
svolítið í taugarnar á mér og
raunar mikiö þegar ég var í
slæmu skapi eins og þennan
morgun. Mér datt þó ekkert
nógu gott í hug og svaraði
henni með því einu að kinka
kolli.
Af gamalli reynslu vissi ég
að það var eins gott að hlýða
kalli Emersons strax. Þótt
gamli maðurinn hefði marga
góða kosti var þolinmæði ekki
einn þeirra. Ég hafði áhyggjur
af því að eitthvað hefði komið
upp á, er varðaði sjálfan mig,
og á leiðinni inn til hans jók
það áhyggjur mínar að vera
órakaður. Snyrtimennska var
nokkuö sem Emerson lagði
mikið upp úr og sjálfur var
hann alltaf eins og klipptur út
úr tískublaði.
Stóra skrifborðið hans Em-
ersons og bakhái stólinn varð
til þess að hann sýndist lág-
vaxnari en hann er í raun og
veru. Hann bauð mér góðan
dag þegar ég kom inn og ég
heyrði að rödd hans var með
dauflegra móti. Á þessu sviði
eins og svo mörgum öðrum
hafði reynslan kennt mér, að
þegar Emerson var daufur í
dálkinn bjátaði eitthvað veru-
lega á. Venjulega var hann
hressilegur í fasi og þegar best
gekk hjá fyrirtækinu okkar
hafði hann jafnan brosað út
að eyrum þegar maður kom
inn til hans.
Emerson sat sem fastast og
benti mér að setjast fyrir fram-
an borðið hans. Einhvern tím-
ann hafði hann lesið það í bók
um stjórnunarfræði að gotl
væri að hafa viðmælendur sína
í lægra sæti en eigin, þannig að
unnt væri að horfa niður til
þeirra meðan á viðræðum
stæði. Emerson hafði tekið
þessa speki svo alvarlega að
hann lét kaupa svo “lágfætta”
stóla inn til sín að þeir voru
bókstaflega óþægilegir fyrir
menn eins og mig. En tilgang-
urinn, - að láta horfa upp - til
sín heppnaðist ágætlega.
Ég bjóst við því að Emerson
myndi byrja samtalið með því
að tala um daginn og veginn,
spyrja mig um líðan konu
minnar og barna og leiða síð-
an talið að því sem honum lá á
hjarta. Það var hann vanur að
gera. En að þessu sinni kom
hann beint og vafningalaust
að efninu.
“Það eru bölvuð vandræði í
Skandinavíu,” sagði hann.
Ég þagði og beið eftir fram-
haldinu.
“Heldurðu ekki að Japan-
arnir séu að undirbjóða okk-
ur. Þessir gulu skrattar eru að
reyna að vinna sig út úr efna-
hagsvanda sínum með því að
undirbjóða hvað sem er og
nota til þess lánin sem þessi
aulastjórn, sem við höfum
kosið yfir okkur, er að veita
þeim. Og auðvitað rjúka
Skandinavarnir upp til handa
og fóta. Þeim er skollans sama
þótt það hafi verið við sem
komum fótunum undir þá.
Sjaldan launar kálfur ofeldi.”
Ég sagði ekki neitt. Sat
þarna, nánast á gólfinu, og
horfði upp til Emersons. Hann
hafði látið gleraugun síga fram
á nefið og horfði á mig yfir
þau. Ég vonaði að það yrði til
þess að hann sæi ekki að ég
var órakaður.
“Það er ekki um neitt að
velja. Þú verður að fara til
Kaupmannahafnar með fyrstu
ferð og fá þá ofan af því að
hlusta á þessi gylliboð þeirra
gulu. Ég er þegar búinn að
punkta nokkur atriði sem þú
átt að ræða við þá. Við verð-
um að lækka okkur eitthvað,
þótt það þýði færri krónur í
kassann hjá okkur og hugsan-
lega lækkun á hlutabréfum.
Þau lækka enn meira og af-
koman versnar ef við missum
Skandinavíumarkaðinn.”
Emerson þagnaði andartak.
Beið eftir viðbrögðum mín-
um. Þegar þau létu á sér
standa breytti hann um tón-
tegund og sagði ofurrólegur.
"Þú ættir svo að raka þig
betur.”
Ég vaknaði til lífsins. Enn
sauð í mér gremjan sem hafði
búið um sig strax um morgun-
inn en ég reyndi að leyna
henni; útskýrði að rakvélin
hefði bilað og ég hefði ekki
haft tíma til þess að koma við í
búð og kaupa mér skyndirak-
vél. Þegar ég hafði borið fram
afsakanirnar vildi ég fá nánari
útskýringar á því hvað um
væri að vera. Ég vissi sem var
að markaðurinn sem Emerson
var að tala um var okkur afar
mikilvægur. Ég hafði átt þátt í