Vikan - 10.01.1980, Qupperneq 26

Fólk
FEITA
BARNIÐ
sem
varð kyntákn
Það stendur ekki á Roger Moore að
viðurkenna að það sé fyrst og fremst
vegna útlitsins sem hann hefur komist
áfram í kvikmyndaheiminum. Hæfi-
leikar eru allt annað mál. Sjálfur tekur
hann sig ekki alvarlega sem leikara,
tekur fyrstur manna undir alla þá
neikvæðu gagnrýni sem hann fær en
visar þeirri góðu á bug sem hverjum
öðrum brandara. Þó þykir það ekki
fara á milli mála að hann eigi tölu-
verðan þátt í velgengni nýjustu James
Bond-myndarinnar, Moonraker.
Þó Roger Moore sé nú í hópi fína
fólksins, eins og það er kallað, þá er
hann ekki fæddur sem slíkur og leið
hans upp á stjörnuhimininn hefur ekki
verið rósum stráð. Faðir hans var
löreglumaður og um tíma stundaði
hann nám við konunglega leiklistar-
skólann í London. Engan sérstakan
metnað hafði hann þó í þá átt að verða
kvikmyndaleikari, eftir herþjónustu
gerðist hann sölumaður og með tíð og
tíma fékk hann eitt og eitt aukahlut-
verk (aðallega vegna útlitsins). Gæfu-
hjólið fór að snúast honum í hag þegar
hann flutti sig um set og settist að í
Bandaríkjunum. Hann gerði samning
við MGM- kvikmyndafyrirtækið um
að leika i kvikmyndinni The last time I
saw Paris, en þar voru aðrir leikarar
ekki af verri endanum, Elizabet
Taylor og Van Johnson.
Roger gleymir seint fyrsta vinnu-
deginum í Hollywood: „Fyrsta vinnu-
daginn minn bar upp á 1. april, þannig
að það var hálfgertaprílgabb að ég
skyldi yfirleitt byrja að vinna.
Kvikmyndatakan snerist öll um Eliza-
betu Taylor. Ég þurfti ekki að segja
svo mikið, en mín mál leystust að
mestu leyti þegar Van Johson var lát-
inn skjóta mig skömmu fyrir hlé.
Framleiðendurnir ætluðust til þess að
ég liti vel út — ég skildi það aldrei
almennilega þar sem ég hélt að
Elizabetu Taylor væri borgað fyrir
slíkt.”
Einhverju sinni kom breskur gagn-
Ungur maður í Hollywood. „Vertu
sœtur," sögðu framleiðandurnir.
26 Vikan 2. tbl,