Menntamál - 01.08.1935, Qupperneq 33

r
MENNTAMÁL
máli, en þó er það svo, að rannsóknir hafa þráfaldlega leitt
í ljós, að það veltur oft á miklu fyrir barnið, hversu þessum
eins-atkvæðis-orðum þeirra er svarað.
Þegar svo barnið fer að spyrja, þá er talið að vandinn við
hið andlega uppeldi barnsins fari fyrst að ná hámarkinu. Allir
kannast við spurulsemi barna. En hitt athuga ekki allir, hver
holsár barninu eru oft veitt með ónærgætnum, kærulausum
og fávizkulegum tilsvörum. Þvi að oft geta spurningar smábarna
verið sprottnar af mjög djúpri sálarbaráttu, ítrekuðum tilraun-
um barnsins til að skilja torráðin ihugunarefni, eða af beinni
fróðleiks og rannsóknarlöngun.
Hér er nú ekki tækifæri til að ræða ýtarlega um spurningar
barna, þólt það sé mjög athyglisvert og skemmtilegt efni. Eg
vil nefna hér tvö dæmi, sem eg þekki persónulega.
Inga er 2% árs gömul. Einn dag kemur hún til mömmu sinn-
ar* og spyr áfjáð: „Er dárt að hafa dvartan hlett?“ Mamma henn-
ar svarar því játandi, því að hún býst við að Ingu langi til að
ólireinka sig. En það merkilega skeður, að Inga fer að gráta og
síðan var hún mjög döpur í nokkra daga. Svo vill það til, ná-
lægt vikur síðar, að leikbróðir Ingu hendir í hana blautum
leir, svo að hún fær stóra, svarta leirklessu á kinnina. í stað
þess að reiðast þessu, þá lileypur Inga að spegli til að fullvissa
sig um, að hún liafi svarta klessu á kinninni. Síðan hleypur
hún til mömmu sinnar og hrópar fagnandi: „Dað er ekki dárt.“
Mamma hennar er atveg hissa, en Inga hleypur og sækir brúð-
una sína og kom þá í ljós, að stór skella var brotin upp úr
annari kinninni. Inga liafði hrotið brúðuna, og hélt svo, að
hún hlyti að finna tit, og hún var svona döpur altan tím-
ann, af því að mamma hennar sagði, að það væri sárt að
hafa svartan blett. Ef Inga hefði ekki fengið klessuna á kinn-
ina, má búast við, að í henni hefði myndast „komplex", sem
hún hefði lengi átt við að stríða. Það þarf ekki að taka það
fram, að Inga fékk þarna gleði sína aftur.
Óli var 4 ára. Um tangan tíma, nærri heilt ár, hafði hann
átt mjög vont með að sofna á kvöldin, af ótta við aðl hann mundi
deyja um nóttina. F.inn dag fékk hann nýtt hlaupahjól. Óla
þótti fjarska vænt um hjólið. Um kvöldið gat hann enn ekki
sofnað. Foreldrar Óla sátu með gestum við kaffidrykkju frammi
í stofu, og hafði mamma hans slökkt inni í svefnherbergi, svo
Óli skyldi heldur sofna. Fólkið verður þó vart við, að Óli muni
ekki sofnaður, og seint um kvöldið kemur Óli fram i stofuna.
Ótti og angist er uppmáluð á andliti hans og svitinn bogar af