Menntamál - 01.08.1935, Síða 51

MENNTAMÁL
129
blaðinu ofan i vatnið við og við, og mjög áriðandi er að
sjá um að grauturinn festist vel við grunninn, og þá eink-
um strendurnar. Ekki er nauðsynlegt að liafa nema þunnt
lag þar, sem láglendi á að vera, en síðan er lialdið áfram
að „byggja“ landið þar til það landslag er fengið, sem gef-
ur réttasta hugmynd um hvernig landið er i raun og veru.
Að þvi loknu er korlið látið á einlivern afvikinn stað, og
látið liggja þar flatt þar til það er orðið hart. Oft síga fjöll-
in svo mikið að ástæða er til að bæta ofaná þau aftur.
Þegar kortið er orðið vel hart, en það tekur talsvert
langan tima, fara börnin að lita það, og er þá bezt að segja
þeim, að reyna að hafa kortið með sem líkustum litum,
og þau liafi séð landið sjálft á sumardegi. Sjóiuu blágræn-
an, árnar bláhvítar, undirlendið og fjallshlíðarnar grænt,
og fjöllin grá, brún eða hvít, ef um jökul er að ræða. Ef
kortin eru lítil, má lita þau með sterkum vatnslitum, en
ef þau eru nokkuð stór, er betra að lita þau með oliumáli.
Þegar kortið er svo orðið þurrt eftir málninguna, er
skrifað á þau það, sem hægt er, ef það á að gerast á ann-
að borð. Siðan er strokið yfir allt kortið með glæru lakki
svo ]iað líti betur út, og má síðan festa í það hanka og
hengja jiað upp á vegg skólastofunnar.
Mér er óhætt að fullyrða, að af þessu starfi hafa börnin
bæði gagn og gaman, og það er mikil sigurgleði sem út
úr þeim skin, jiegar kortið þeirra er komið fullgjört uppá
vegginn, og starfið sem á bak við liggur liefir aukið drjúg-
um meira á þroska barnsins en langur lestur og margar
yfirheyrzlur.
Hannes J. Magnússon.
9