Menntamál - 01.12.1941, Page 11

MENNTAMÁL
105
maður að eðlisfari. Hann hafði næma fegurðarkennd og
djúpa þrá eftir að njóta fegurðarinnar, hvort sem hún
birtist í línum, litum eða tónum. En i blóma aldurs síns
er hann hnepptur í kaldan dróma vaxandi sjóndepru.
í fullan fjórðung aldar sá hann skuggann mikla fram-
undan þokast nær og nær og byrgja æ meira ljósið og
fegurðina.
Það hneit- við hjarta. — Þó heyrðist hann aldrei mæla
æðruorð.
Eins og allir sannir hugsjónamenn var Benedikt alltaf
að vaxa, og lífsskoðun hans að taka vaxtarbreytingum.
Hann sá sýnir miklar og stórar. En var þó jafnframt
sterkur lífstrúarmaður, og guðstrúarmaður. — Kirkjunnar
maður í fegursta skilningi. —
Ég veit ekki, hvort ég hefi heyrt nokkurn fara með
Passíusálma Hallgríms Péturssonar — og fleiri andleg
Ijóð — af einlægri og dýpri hrifningu og innileik. —
En trú hans var ekki alltaf á vörunum.
Starfsdagur Benedikts Björnssonar er liðinn. Dáðríku
starfi er lokið, erfiðu og umfangsmiklu, eins og honum
hæfði.
Skólarnir í Húsavík hafa á bak að sjá giftudrjúgum
leiðtoga og merkum kennara. Héraðinu hans er horfinn
einn af ágætustu sonum þess, — einn af þeim, er um
síðastliðinn mannsaldur hefur átt mestan og merkastan
þátt í viðhaldi og sköpun menningar þess og margskonar
umbótastörfum. Og ávextir starfs hans munu sjást og
verða blessunarríkir um ókomnar áraraðir, og sporin hans
vaxin heillagróðri. —
Hann var sáðmaðurinn góði. Höfðing, virtur og dáður.
Benedikt Björnsson andaðist 27. júlí síðastliðinn og var
jarðsunginn í Húsavík af sóknarprestinum, séra Friðrik
A. Friðrikssyni, prófasti.
Af hálfu leikmanna fluttu þar kveðjuorð Júl. Havsteen