Menntamál - 01.12.1941, Blaðsíða 10

104
MENNTAMÁL
eitt og annað í starfi skólans, tók mjög til greina tillögur
þeirra og sýndi þeim fyllsta traust. Hann naut og ávallt
virðingar og trausts kennara skólans.
Nýbreytni í starfsháttum skólans tók hann ekki at-
hugunarlaust né án gagnrýni. Hann vissi, að til eru falskar
vörur og gylltur leir. En hann gaf kennaraliði sínu frjálst,
að reyna nýungarnar, hvort sem þær áttu upptök sín inn-
an veggja skólans, eða voru aðfluttar. Reyndust þær til
bóta, skyldi þeim sízt hafnað.
Þann aðalsmannshátt og yfirburðamennsku sýndi Bene-
dikt að gæta þess, að enginn yrði var eigin smæðar við
hlið hans. Slíkt var honum fjarri skapi. Og honum var
jafn andstætt og óeðlilegt, að láta kenna síns eigin valds.
Hann vildi stjórna án þess, og gerði það.
Heimili Benedikts var um allmörg ár í skólahúsinu, og
stóð jafnan opið öðrum kennurum skólans, ef þeir vildu
þiggja hressingu eða njóta hvíldar, þegar hlé varð á störf-
um. Var þar veitt af rausn og örlæti, því að ekki hallaði
á um gestrisni og greiðasemi þeirra hjóna hvors um sig.
Fáa eða enga óvini átti Benedikt, og má af því marka
persónuleik hans, svo mjög sem hann þó, vegna afskipta
sinna af sveitarmálum og afstöðu sinnar til þeirra, hlaut
oft að eiga í höggi við andstæðinga.
Á umræðufundum um sveitarmálefni talaði Benedikt
jafnan rólega og rökfast og forðaðist að gerast persónu-
legur ádeilandi, þótt að honum væri vegið. En allar per-
sónulegar ádeilur og óvild annarra í hans garð, þótt aðeins
væri um stundarkala að ræða, tók hann sér miklu nær
en almennt var vitað.
Hann var maður stórbrotinn í lund, en hversdagslega
stilltur, dulur og fámáll.
Tilfinningar hans voru heitar og næmar. En hjarta-
hlýja hans, mildi og samúð með þjáðum og vanmáttugum,
var tíðast dulin undir rólegu og alvarlegu yfirbragði.
Benedikt Björnsson var ljóselskur og ljóssækinn vor-