Menntamál - 01.10.1949, Qupperneq 26

84
MENNTAMÁL
börn náðu hér um bil sama stigi í meðferð talna og með-
allag 12 ára barna í almenna skólanum.
Þér munuð segja: Treggáfuð börn kunna ekki að hugsa
— ekki draga rökréttar ályktanir. Þetta stendur í öllum
nútíma kennslubókum í sálarfræði, og ég hef eitt sinn
heyrt einn doctor philosophiae í Hamborg segja það, og
hafði hann einmitt hlotið doktorsnafnbót fyrir ritgerð um
sérskólabörn. Hann rannsakaði börnin með svonefndri
Sókratesaraðferð þ. e. með því að rökræða við þau, fá þau
til að draga ályktanir, sem leiddu til lausnar á reiknings-
dæmi. Eftir tuttugu mínútna pyndingar (þ. e. sífelldar
spurningar, sem gerðu barnið æ kjarkminna og vansælla)
rak lokaspurningin lestina. Svar barnsins var skakkt, og
kennarinn dró þá ályktun: Vitaskuld geta treggáfuð börn
ekki hugsað.
Þegar þessi börn eru athuguð í daglegu umhverfi sínu og
þau eru umflotin viðfangsefnum, sem samsvara hæfileikum
þeirra, gefast þess yfrin dæmi, að þau geta prýðisvel dregið
ályktanir, þau verða aðeins að þekkja og skilja þau efni,
sem ályktað skal um. Frumherjar vinnuskólans héldu því
fram, að börnin yrðu fyrst að fá að þreifa á hlutunum, áð-
ur en þau gætu skilið þá. Þetta á framar öllu við um treg-
gáfuð börn. Allir sálfræðingar eru á einu máli um það, ef
eitthvert viðfangsefni á að örva barn til athafna, verður
það að skynja einhvern tilgangmeð því. Þessu er okkur svo
hætt við að gleyma í reikningskennslunni í sérskólanum.
Þau sjá engan tilgang eða markmið í öllum þessum talna-
sæg, sem þau eru að glíma við í sífellu. Af þessu stafa
mörg hinna kjánalegu svara, sem heyra má tíðum í
kennslustundum í reikningi í sérskólum.
Það á ekki að sýna þessum börnum stöku sinnum vog,
kvarða eða annað þess konar. Reikningsnám þeirra á að
langmsetu leyti að vera fólgið í því að fara með peninga og
mælitæki. Eins og ég tók fram í fyrstu, verða þau að fá
stutt æfingaskeið í meðferð talna, en um fram allt verður