Menntamál - 01.10.1949, Blaðsíða 53

MENNTAMÁL
111
Minningarorð.
RagnheiSur Kjartansdóttir.
Það setti margan
hljóðan síðastliðinn
pálmasunnudag, þegar
sú fregn barst að
Ragnheiður frá Hruna
væri látin. Enn á ný
vaknaði þessi spurn-
ing: Hvers vegna er
ágæt eiginkona, frá-
bær móðir, elskuleg
systir og hugljúfur
tryggðarvinur hrifin
brott frá ábyrgðar-
starfi í blóma aldurs
síns? Hvernig á að
skilja þetta öfug-
streymi mannlegs lífs?
Reynslan segir að vísu
að þetta sé algengt,
jafnvel hversdagsleg-
ur viðburður. En það
er ekkert svar. Tilfinning manns sættir sig ekki við þá
úrlausn. Helfregn sem þessi hefur sömu áhrif og hnífs-
stunga, en svarið við framangreindri spurningu er eilíf
ráðgáta. — Þegar vinur deyr er ekkert að gera annað en
drjúpa höfði í hljóðri bæn, minnast og þakka. Það skal
og gert hér. Hin látna ágætiskona var einnig afbragðs
Ragnheiður Kjartansdóttir.