Menntamál - 01.12.1957, Síða 14

204
MENNTAMÁL
inn krefst. í áðurnefndri grein gat Hermann þess rétti-
lega, hve torvelt sé að leiðbeina um listir. Frumskilyrðið
er, að kennarinn sé handgenginn þeirri list, er hann veitir
tilsögn í eða kynnir. Til að geta kynnt tónlist, þarf að
kunna fleira en reglur tónfræðinnar. Til bókmenntakynn-
ingar dugir lítt að þekkja reglur málfræðinnar. í báðum
tilfellum verður leiðbeinandinn að búa yfir nákvæmri
þekkingu á verkinu, sem hann fjallar um, og næmleika
fyrir listinni, sem það hefur að geyma. Þetta er mál,
sem varðar menntun og undirbúningsþjálfun móðurmáls-
kennara og taka verður fastari tökum.
íslenzkri bókmenningu ríður á, að meira og betur verði
unnið á þessu sviði í skólum landsins. Námshæfasti hluti
hverrar kynslóðar leggur leið sína um menntaskóla og há-
skóla. Flestir ljúka háskólanámi hátt á þrítugsaldri. Fram
til þess tíma sjá skólarnir þessu unga fólki fyrir viðfangs-
efnum og ráða að mestu í hverja farvegi orku þess er
beint. Takist móðurmálskennurunum ekki að beina áhuga
nemendanna að bókmenntunum, verður að telja skólana
til hinna mörgu stöðva nútímaþjóðfélagsins, sem draga
athygli æskunnar að öðru en bóknámi. Að loknu háskóla-
námi er flestum ærin nauðsyn þess að taka til starfa,
vinna af sér námsskuldir og sjá heimilum sínum farborða.
Fæstir munu þá hefjast handa um lestur klassiskra bók-
mennta, enda er þess lítt að vænta, ef þeir hafa til þessa
aldrei opnað huga sinn fyrir slíku. Hafi þeir hins vegar
á öðrum áratug ævinnar „setið við sögur og ljóð“, munu
þeir aftur finna gullnar töflur í grasi.
Við þetta bætist, að á unglingsárum er lestrarhneigðin
ríkari en síðar. Flestir þeir, sem lesið hafa íslenzkar forn-
bókmenntir sér til gagns, hafa byrjað þann lestur ungir,
en fáir, sem opnuðu þær bækur fyrst um þrítugsaldur.
munu hafa orðið þeim handgengnir. Þeir, sem hrifust af
ljóðum Jóhanns Sigurjónssonar um tvítugsaldur, glata
þeirri hrifningu ekki ævilangt. En þeir, sem lásu engin