Menntamál - 01.12.1957, Blaðsíða 60

250
MENNTAMÁL
trúnaðar við starf og verkhugsjón kennara en kjör stéttar-
innar. Að því leyti hefur ritið endurspeglað starfssiðgæði
íslenzkra kennara. Ritstjórar og útgáfustjórn Menntamála
hafa lagt kapp á að færa íslenzkum kennurum heim í hlað
fréttir af helztu nýjungum innanlands sem utan, og leit-
azt hefur verið við að færa kennarana sjálfa hvern nær
öðrum í hugmyndum, starfi og einkakynnum. Væntanlega
munu þó þeir, er standa ritinu næst, finna gerzt, að miklu
mætti betur gera. Ritið á engan samastað — fremur en
íslenzk kennarastétt —, hvorki ritstjórn né afgreiðsla,
það lifir á bónbjörgum, það á ekki kost á að greiða rit-
laun, það hefur ekki því starfsliði á að skipa, að unnt sé
að kynna til hlítar helztu viðfangsefni kennarastéttarinn-
ar. Er því þá ekki að leyna, að ofmargir góðir menn eru
tómlátir um að koma því á framfæri, sem þeim er skylt
að segja, en það er svo í raun, að fjölmörg beztu verkin
eru unnin í hljóði. Það hamlar ritinu enn, hversu ólagið
mönnum er að vera stuttorðir og gagnorðir. Að vísu minn-
ist ég þess enn, að Sigurður skólameistari taldi þann mun
á skáldi og kennara, að gott skáld segði mikið með fáum
orðum, en góður kennari segði lítið með mörgum orðum,
og átti hann þar við þörfina á því að fara ekki of geyst
og duga til að stagla. En sitt er hvað kennslustund og
ritstörf.
Það er sannfæring mín, að íslenzkir kennarar séu sjálf-
um sér ónógir í hinni andlegu sjálfsbjargarviðleitni. Það
er hægt að setja fleira á guð og gaddinn en hrossin ein.
Sandven hinn norski hefur komizt svo að orði í hugleið-
ingum um framhaldsmenntun og endurmenntun kennara,
að aldrei megi það gerast, að nokkur kennari heimili sjálf-
um sér að kenna með sömu aðferðinni árið 2000 og hann
tamdi sér árið 1950.
Trúlegt er, að fræðslumálastjórnin leggi meiri áherzlu
á það í framtíðinni en verið hefur að auðvelda starfandi
kennurum að afla sér framhaldsmenntunar í samræmi