Vorið - 01.12.1969, Blaðsíða 16

SILUNGSVEIÐIN
Það getur stundum komið fyrir stráka
í sveit, að þeir verði í hálfgerðum vand-
ræðum með að láta tímann líða. 011
verkefni virðast vera gengin til þurrð-
ar. Allir leggir, völur og horn eru á sín-
um stað, annaðhvort í girðingum eða
húsum. Kýrnar voru meira að segja
óvenjulega spakar þennan bjarta júní-
dag. Annars var eltingaleikurinn við
kýrnar eitt af meiri háttar vandamálum
bernsku minnar og æsku. Ég dæmdi þær
oft hart, en síðar sá ég þó, að það var
kannski til of mikils ætlast af kúm, ekki
vitrari en þær voru, að þær vissu hvar
landamerkin á milli bæjanna voru. Þær
hlutu því að misstíga sig stundum og
fara annað hvort norður eða suður yfir
landamerkin, en það máttu þær helzt
ekki að neinu ráði. Þá þurfti ég að taka
í taumana og reka þær með harðri hendi
inn fyrir landamæri sín aftur. Þetta var
styrjöld, sem stóð öll sumur, sem ég man
eftir. Þarna komu ekki neinir friðar-
samningar til greina. Þó gerðust þarna
aldrei nein vopnaviðskipti, sem betur
fór.
Nú var það einn af þessum fríðsælu
dögum, þegar jafnvel kýrnar virtust vera
orðnai gáfaðar, að ég vissi ekki, hvað
ég átti að hafa fyrir stafni. En það er
eitt hið versta, sem komið getur fyrir
dreng á mínum aldri.
Ég hafði verið að dunda við það dag-
inn áður að koma mér upp einskonar
veiðistöng. Ég hafði eignazt nokkra
öngla með það í huga að stunda einhvers
konar útgerð. Eg átti raunar heima þá
frammi í miðjum Skagafirði, en það var
nú aukaatriði. Já. . . . ég negldi einn
öngulinn á hrífuskaftsbrot, en hafði
ekki hugmynd um í hvaða tilgangi ég
gerði þetta, en hann gat komið síðar.
Mér datt í hug, að fara að stunda ein-
hvers konar veiðiskap.
Á eyrunum suðvestan við bæinn rann
dálítil kvísl úr Dalsá. Ég vissi að Dalsá
rann í Héraðsvötn, og þá var ekkert
ótrúlegt, að silungur væri þar. Ég var
bjartsýnn og trúði í þá daga á krafta-
verk, og nú arka ég með þessa frum-
stæðu veiðistöng, sem var auðvitað eins
konar goggur, niður að þessari umtöl-
uðu kvísl, sem liðaðist þarna Wáiær ettii
eyrardragi, sem enginn lífsvottur sást i-
lCg geng lengi dags aftur og fram með
fram kvíslinni, og ef einhvers staðar
skvampaði á steini, hélt ég að þarna
væri um sporðaköst að ræða. Ég renndi
þó augurn við og við upp í fjallshlíðina
þar sem kýrnar voru og það gladdi mig
þcgar ég sá, að greindarvísitala þeirra
hafði ekkert lækkað. Þær voru alltaf
jafn háttvísar og bitu nálega alltaf á
sama blettinum. Mér var því óhætt að
helga mig veiðiskapnum af kappi. En
þarna var algjör ördeyða, og þegar ég
hafði gengið hálfan daginn aftur og
fram með kvíslinni, sá ég mér ekki ann-
að fært en axla veiðistöngina og gefa
upp alla von um veiðiskap þennan dag,
158 VORIÐ