Vorið - 01.12.1969, Blaðsíða 13

SKILDINGARNIR í STÓRA HÚSINU
Ég stend á grænu flötinni í trjágarð-
inum okkar. Það er fagur sunnudags-
niorgun, sólskin og blíða. Þú spyrð hver
ég sé. Það skal ég segja þér. Eg lieiti
Atli og varð sex ára í gær. Eg er að
bíða eftir Grétu vinkonu minni, en hún
býr í næsta húsi. Við erum jafn gömul
og leikum okkur oft saman.
Eg mæni yfir að húsinu hennar. Svo
kemur hún allt í einu létt eins og hind
og hleypur eftir stéttinni, opnar hliðið,
hleypur spöl eftir götunni og inn um
hliðið til mín.
— Góðan daginn, segir hún glaðlega.
— Góðan daginn, Gréta, svara ég,
dálítið dapur'lega, því að ég er búinn að
bíða lengi eftir henni.
— Eigum við þá ekki að skoða
hreiðrið? spyr hún.
— Jú, það skulum við gera, svara ég.
— En það eru engir ungar komnir.
Við gengum að grenitrénu og skoð-
uðum hreiðrið. Litla heimili fuglanna
eins og mamma segir. Þrastamamma
flaug úr hreiðrinu ofurlítið leið yfir
þessari truflun.
I hreiðrinu voru fimm lítil egg, græn
að lit. Við horfðum' á þau stundarkorn,
en sögðum ekkert og læddumst svo
■ hljóðlega iburtu.
— Hvenær héldurðu að unearnir
komi? spurði Gréta.
-— Pabbi segist' halda, að ungarnir
komi í þessari viku.
— Það verður gaman.
— Já, ef kötturinn étur þá ekki.
— Er köttur hjá ykkur?
— Nei, en það er köttur í næsta húsi.
Hann er stór og grár og voðalega grimm-
ur. Pabbi ibað fólkið að loka liann inni
meðan ungarnir væru litlir.
— Ætlar það að gera það?
—• Já, það lofaði því. En pabbi ótt-
ast, að hann geti sloppið út. Kettir eru
svo kænir og gráðugir í litla unga.
Við Gréta erum áhyggjufull út af
þessu.
Nú keniur pabbi út úr húsinu. Hann
var búinn að lofa mér, að ég mætti fá
að fara með honum í gönguferð.
Við hlupum til hans.
— Fæ ég að fara með þér, pabbi?
— Auðvitað. Ég var búinn að lofa
því.
— Bless Atli, þá fer ég heim, sagði
Gréta og var þotin af stað. Hún hafði
sagt mér áður, að hún ætti von á vin-
konu sinni.
— Sæl, Gréta. Komdu á morgun.
Ég tók í stóru höndina á pabba mín-
um. Þegar ég hélt í höndina á honum
var ég aldrei hræddur.
— Hvert eigum við að fara, pabbi?
— Við röltum bara svolítið um bæ-
inn. Við förum ekki niður að sjó í þetta
skipti.
Nokkru síðar heyrði ég hátt klukkna-
ldjóð. Mér þótti það fallegt.
— Á að fara að messa í kirkjunni?
— Já, messan er að byrja.
VORIÐ 155