Vorið - 01.12.1969, Blaðsíða 36

heyiS. Stökkið gat náð fjórum metrum,
þegar hæst var.
Þá var Kjartan líka duglegur á skíð-
um. Hann gat tekiS höfuðstökk, bæði
fram og aftur yfir sig. Félögunum þótti
þaS undravert. Og stundum voru þeir
meS hjartaS í buxunum aS illa færi fyr-
ir honum þessum fjörkálfi.
En þaS varS ekki. Hann varS örugg-
ari og kom alltaf niSur á fæturna. Hann
hafSi þvílíkt vald yfir líkamanum, aS
þaS var aSdáunarvert.
ÞaS vildi svo til, aS þarna var eitt af
beztu handboltaliSum landsins. ÞaS var
aS vísu liS stúlknanna, og þær gáfu pilt-
unum ekki eftir í því aS handleika knött-
inn. Og eitt sinn komust þær í úrslit og
úrslitaleikurinn átti aS fara fram á
heimavelli.
ÞaS var margt um manninn til aS
horfa á. Ungir og gamlir flýttu sér á
leikvanginn og meSal þeirra voru syst-
kinin, Kjartan og IngiríSur.
ÞaS kom af sjálfu sér, aS þarna komu
myndatökumenn frá sjónvarpinu. Þeir
gengu um og gerSu tilraunir hingaS og
þangaS, þar til þeir fundu staS, sem þeir
voru ánægSir meS. Nokkrir unglingar
eltu þá á röndum og einn af þeim var
Kjartan.
Hann leit ekki af mönnunum meS
myndavélarnar meS háu stálfæturna. En
þeir sáu hvorki hann eSa hina ungling-
ana, þeir mændu aSeins á stúlkurnar í
fallegum handboltahúningunum.
Kjartan beiS þolinmóSur þar til þeir
höfSu komiS sér fyrir. Þá gekk hann til
þeirra, klappaSi saman höndunum, leit
til þeirra og tók hvert höfuSstökkiS eft-
ir annaS.
178 VORIÐ
HeldurSu aS þeir hafi séS hann? Nei,
þeir horfSu yfir fólkiS í kringum þá yfir
til stúlknanna á leikvellinum, sem hlupu
um til aS ætfa sig undir leikinn.
En Kjartan var ekki einn af þeim,
sem gefst upp. Þarna stóS hann þráS-
beinn. Svo hóf hann stökkiS aftur, kall-
aSi um leiS upp, svo aS enginn komst
hjá því aS heyra til hans. Hann klapp-
aSi einnig saman -höndunum. Svo hopp-
aSi hann upp eins og gúmmíbolti, stökk
aftur yfir sig og kom þráSbeinn niSur á
fæturna aftur.
Þá fóru sumir áhorfendur aS veita
honum athygli. Þeir gláptu á liann alveg
undrandi og sögSu ekki eitt orS til aS
byrja meS.
En þá heyrSist frá drengnum sjálf-
um: — Eg heiti Kjartan!
Þá 'bættu sjónvarpsmennirnir viS: —-
Jæja, heitirSu þaS, sagSi annar þeirra.
— Gott, aS viS fengum aS heyra þaö,
sagSi hinn, — því aS nú verSurSu aS
sýna ok-kur listir þínar aftur. Viltu þaS?
Þeir þurftu ekki aS -biSja hann tvisv-
ar, og meSan ljósmyndararnir gengu frá
tækjum sínum, stóS hann á nálum og
beiS.
Kjartan sá aS þeir fluttu til ýmsa
hluti, skrúfuSu og kíktu í myndavélina.
Hann heyrSi aS þeir töluSu eitthvaS um
aukamynd og sitthvaS annaS, sem hann
skildi ekki, og svo hlógu þeir eins og
þeir hefSu fundiS upp á einhverju sér-
staklega sniSugu.
En þaS voru fleiri en hann, sem tóku
eftir Ijósmyndurunum. Þeir sem næstir
voru sneru sér frá handboltastúlkunum
og færSu sig nær þeim.
— HvaS er um aS vera? spurSi fólk.