Vorið - 01.12.1969, Blaðsíða 37

— Myndataka. Sjónvarpið! Yar
þeim svarað.
Það sáu þeir. Ef til vill kæmu þeir líka
á skerminn, ef þcii væru heppnir.
Kjartan tók ekki eftir því, að hringur-
!nn umhverfis hann varð þéttari og þétt-
ari, en 'beið aðeins eftir merki frá mann-
lnum, sem vildi sjá hann leika listir sín-
ar. En hann fann óróa innra með sér,
hjartað fór að slá hraðar. Að síðustu
yar æsingin svo mikil, að hann gat ekki
beðið leng ur.
■— Nú byrja ég, hugsaði hann, —
hvað sem hver segir.
En um leið sá hann manninn rétta
uPp höndina, það var sannarlega kom-
Uln tími til þess.
Það vildi þannig til, að engin af
^ekkjarsystkinum Kjartans voru við
kappleikinn. Þess vegna grunaði þau
ekkert, héldu að það væri venjuleg skóla-
sýning, þegar kennslukonan bar sjón-
varpstækið inn í skólastofuna:
— I dag skulum við horfa á hand-
boltaleik í sjónvarpinu, sagði hún, —
og kannski svolítiS meira.
Hún þurfti ekki að kvarta þessa stund-
ina yfir óróa í bekknum, og aldrei, þeg-
ar eitthvað var sýnt í sjónvarpinu. Að
þessu sinni var gaman að sjá hvernig
börnin sátu. Þau hreyfðu sig ekki og
þau störðu undrandi, því að á sjónvarps-
myndinni birtist Kjartan með fjölda
fólks í kringum sig. Svo stökk hann upp
í loftið og sneri sér á alla vegu. Hann
tók hvert stökkið eftir annað. Að lokum
snýr hann sér að áhorfendum og 'hneig-
ir sig, svo að rauða hárið hans fýkur til
eins og eldtungur.
Þá er tilkynnt nafnið hans og kynnir-
inn segir einnig í hvaða skóla og bekk
hann er. En nokkur orð, sem hann bætir
við fara ekki fram hjá strákunum. Hann
VORIÐ 179