Vorið - 01.03.1970, Síða 12

SIGURVEGARAR
EFTIR GUÐJÓN SVEINSSON
Þegar við erum ung, þá er ætíð eitt-
hvað mikið að gerast í kringum okkur.
Það verður lí'ka að vera svo, til þess, að
við getum svalað vorri ungu athafna-
þrá. Við hvirflumst því milli alvöru og
leikja, eins og ikusk í þyrilvindi.
Mestur tíminn fer í leiki, því ibernsk-
an og æskan er tími leikja á æviskeiði
mannsins. Alvöru störf eru einungis góð
dægradvöl milli leikjanna en eru samt
holl og þroskandi.
Venjulegast eru leikirnir eftiröpun af
störfum fullorðna fólksins, gjarnan
mömmu og páhba en að sjálfsögðu eru
margar hliðar á leikjunum.
Stundum kemur það fyrir, að leik-
irnir taka alvarlega og ískyggilega
stefnu og verða eldki lengur leikir, held-
ur athafnir, sem einungis má tala um í
hálfum hljóðum og þá teljumst við ekki
góð börn. Þá hvíslar einhver ári í eyra
okkar og við förum eftir hvíslinu, því
það er lokkandi. En við vitum þó, að
það er ljótt og rangt og á eftir hítur
samvizkan okkur.
Nú ætla ég að segja ykkur litla sögu
af þannig atburði, sem þó hafði góðan
enda og má þá gjarnan segja, að þar
hafi illu verið snúið til góðs — en það
er ekki alltaf svo. Þess vegna skuluð þið,
börnin góð, ekki hlusta á árann, seffl
einhvern næsta daginn kann að ihvisla
einhverju vafasömu í litla eyrað ykkar.
Saga þessi gerðist á nokkrum fögrum
sumardögum í íslenzkri sveit, þar seiD
sólskríkjan og lóan syngja um dýrð og
dásemdir lífsins í iblómskrýddum brekk-
um og litlir kristalslækir 'koma hopP'
andi niður bratt fjallið og þeir kepptust
við að mynda smáfossa og bláa hyljD
þar sem silungarnir eiga heima.
Og undir fjallinu stóðu tveir bæir 1
sama túni og í þessum bæjum bjuggu
nokkrir drengir, sem léku sér glaðir '
grænum brekkum og grýttum holtum.
Bærinn hét Hamar og nöfn drengj"
anna koma smátt og smátt í ljós. Þessit'
drengir voru á svipuðu reki og hlupu
um með bera hnjákolla og kannski
nokkrar freknur á forvitnislegu nefi °S
ævintýraþrá í bláum augum.
Ég sagði áðan, að bæirnir á Harnri
hefðu verið tveir. Það er 'kannski ekkt
alveg rétt, því skammt vestan þeirra stóð
lítill bær eða öllu heldur kofi. Þetta vat
þó noikkuð virðulegur kofi, gerður ut
steinsteypu og þannig byggingar er vafa-
samt að kalla kofa.
í húsi þessu bjó karl einn síns li^s
og ef til vill hefur hann verið fræ»(li
8 VORIÐ