Vorið - 01.03.1970, Síða 24

ÞORSTEIM ÞCMALL
EFTIR SIGURB Ó. PÁLSSON
KÓNGUR: Þetta er mikill hamingju-
dagur. Öllum áhyggjum er af okkur
létt. Við erum laus við eikina, sem
byrgði alla útsýn héðan úr gluggun-
um, og höfum fengið úr henni eldi-
við, sem mun endast okkur í heilt ár.
Búið er að grafa brunninn og hann
er orðinn fullur af þessu líka indælis
vatni. Já, hann var kræfur þessi Þor-
steinn þumall, þótt lítill sé. En bezt af
öllu er þó, að nú erum við laus við
bann fyrir fullt og allt.
KÓNGSDÓTTIR: Ertu nú viss um það,
faðir minn, að við séum laus við hann
fyrir fullt og allt?
KÓNGUR: Já, barnið mitt, ég er alveg
viss um það. Þorsteinn þumall kem-
ur ekki aftur, sannaðu til. Eg er viss
um að tröllkarlinn hefur stungið hön-
um upp í sig í einum munnbita. He,
'he, he. Það hefði ég liaft gaman af að
sjá.
KÓNGSDÓTTIR: En ef hann kæmi nú
samt?
KÓNGUR: Hvaða víl er þella í þér,
dóttir góð. Auðvitað kemur hann
ekki aftur. Hann er dauður, ég finn
það á mér. Þótt þessi stráklinokki viti
kannski eitthvað lengra nefi sínu, hef-
ur hann ekki níu líf eins og kötturinn.
KÓNGSDÓTTIR: Það skyldi þó aldrei
vera.
KÓNGUR: Og þótt svo færi, að hann
'kæmi aftur, verður mér áreiðanlega
ekki skotaskuld úr að finna eitthverl
ráð til að losna við að fá hann fyrh'
tengdason.
KÓNGSDÓTTIR: Þú segir það fað-
ir minn. Ekki datt þér þó í bug að
senda hann út í skóginn til að finna
tröllkarlinn.
KÓNGUR: Datt mér ekki í hug? Hu-
Ég lét þeim hræðrum hans detta þnð
í hug og svo sendi ég hann. Og
bann kemur aftur, skal ég með ein-
hverjum ráðum senda hann alla leið
á heimsenda og lengra, ef með þarf.
LÍFVÖRÐUR (kemur inn með fas'
miklu): Ó, herra konungur.
KÓNGUR: Nú, nú, hvur ósköpin ganga
á manntetur.
LÍFVÖRÐUR: Það kemur ógurlegur
risi skálmandi frá skóginum.
KÓNGUR: Hamingjan hjálpi okkur,
bvað á ég nú að gera?
HIRÐMAÐUR (Út að glugganumU
Hann er með Þorstein Þumal á ba-
besti.
KÓNGUR: Með Þorstein þumal. Það
getur ekki verið. Hann átti að vera
20 VORIÐ