Vorið - 01.03.1970, Page 25

búinn að éta Þorstein þumal. Farið
þið þarna frá. A hvað eruð þið að
góna? (Út að glugga.) Sem ég er lif-
andi, þetta er satt. 0, ó, ó, hvað ó ég
að gera?
KÓNGSDÓTTIR: Senda Þorstein á
heimsenda, faðir minn.
KÓNGUR: Hvað ert þú að þvaðra,
stelpa? Far þú út. Vertu kyrr. Ó, ó,
ó, hvað á ég að gera? Komdu hér
lífvörður og bregð sverði þínu. Stattu
fyrir framan mig. Þeir eru að koma,
ó, ó, ó,.
KÖNGSDÓTTIR: Hættu þessum hljóð-
um, faðir minn.
KÓNGUR: Ég er ekkert að hijóða. Hver
hefur heyrt mig hljóða. (Við hirð-
manninn.) Var ég kannski að ldjóða?
0, ó, ó, ó.
ÚIRDMADUR: Nei, herra konunugur,
þér voru ekki að hljóða.
KÓNGUR (Við lífvörðinn): Var ég að
hljóða? Ó, ó, ó, ó, ó.
LÍFVÖRDUR: Nei, herra konun gur, þér
voruð e'kki að hljóða. Ó, ó, ó, ó.
(Undirgangur. Risinn kemur inn með
Þorstein þumal.)
KISINN:
Hér er ég kominn ineð konungsefnið,
kappann þumal, sem brunninn gróf
og öxina iicittu hátt upp hóf
og hjó niður eikina stóru.
Aðrir biðlar hryggbrotnir heim lil
sín fóru.
Ut á skóginn svo arkaði hann,
að útvega kóngsdóttur vinnumann.
Aið sömdum um það, að sá er væri
sýnilega sterkari en hinn,
bann s'kyldi vera húsbóndinn.
Og hér er ég kominn með húsbónda
minn.
Ég gat forðað því naumlega, að hann
felldi undir plóginn
með flugbeittri öxinni gervallan
skóginn.
Af voða s'kelfingu ég var nærri
dottinn,
er vildi hann fleygja læknum í
pottinn
í stað þess að bera úr brunninum
heim
hlátært vatnið í skjólum tveim.
Því næst í kappát við Þorsteinn fórum.
Af þrevetrum uxa, feitum og stórum,
átum við skrokk og kynstur af káli,
kartöflum og rófum á einu máli.
Er magi hans hafði meira en nóg
af matnum fengið, liann hníf sinn dró
úr slíðrum og brá á belginn á sér
og bauð mér hið sama: Ertu frá þér?
hrópaði ég, þú hefur unnið
hér með leikinn en ég hef runnið
frá því að rista á magann á inér
maður lifandi -— því er ég hér.
Og Þorsteinn er herra og húsbóndinn
minn,
ég liygg hann meiri en konunginn.
ÞORSTEINN:
Og kóngur svo verð ég og kóngs-
dóttur fæ
og kórónu og völd á þessum bæ.
KÓNGUR: Hvað á ég að gera? Hvað á
ég að hjala?
KÓNGSDÓTTIR: Ekki neitt, faðir
minn, ég ætla að tala.
Þú hefur nú sýnt, að þú ert hrausl-
ur maður, Þorsteinn þumall, en vita
sikaltu, að ég verð aldrei konan þín,
VORIÐ 21