Vorið - 01.03.1970, Blaðsíða 26

nema það sannist, að þú sért jafn-
hygginn og þú ert hraustur. Láttu mig
nú heyra orSkyngi þína. GetirSu
komiS mér til aS segja, aS þú farir
meS ósannindi, þá skal ég giftast þér,
en geti ég komiS þér til aS segja aS
ég skrökvi ,skaltu verSa af ráSahagn-
um.
ÞORSTEINN: Varla verSur þaS til aS
skilja okkur. Tilbúinn er ég.
KÓNGUR: HvaSa grobb er í strákn-
um.
KÓNGSDÓTTIR: Ekki á hann faSir
þinn eins stóra jörS og hann faSir
minn. TúniS okkar er svo stórt, aS
smalarnir okkar heyra ekki hvor til
annars, þegar,þeir hóa hvor í sínum
túnfæti.
KÓNGUR: Já, gott, þessu trúir hann
ekki.
ÞORSTEINN: 0, ekki er þaS nú svo
óskaplegt. Þá er þó okkar tún stærra,
því aS sé kvígukálfi hleypt inn um
vesturhliSiS, kemur hann ekki úl um
austurhliSiS fyrr en hann er orSinn
lasburSa gamalkýr.
KÓNGSDÓTTIR: Því get ég vel trúaS.
En þiS eigiS heldur ekki eins stóran
griSung og viS, því sætu menn sinn
á hvoru horni, mundu þeir ekki ná
hvor til annars meS lengstu krók-
stj ökurn.
KÓNGUR: Þessu getur hann ékki trúaS.
ÞORSTEINN: ÞaS kalla ég nú ekki
stóran griSung. GriSungurinn hans
föSur míns er svo stór, aS sitji fjósa-
karlarnir okkar sinn á hvoru horni,
sjá þeir ekki einu sinni hvor annan.
KÓNGSDÓTTIR: Rétt er nú þaS. En
þiS hafiS heldur ekki eins mikla mál-
nyt og viS. Smjörtrog okkar er 50
álnir á lengd og jafnmargar á breidd.
Og þegar viS hleypum osta, hlöSuin
viS þeim í hlaSa, sem nær aS lokum
langt upp fyrir kirkjuturninn.
KÓNGUR: Alveg rétt. Þessu trúir hann
áreiSanlega ékki.
ÞORSTEINN: Þetta finnst mér nú ekki
stórt smjörtrog. Þú ættir bara aS sja
mjólkurbúiS hans föSur míns. Einu
sinni datt hestur ofan í áfadallinn
okkar. Settum viS þá bát á flot og
sigldum á áfunum samfleytt í átta
dægur, áSur en viS ikomum auga a
hestinn. ViS illan leik gátum viS
draslaS honum upp í bátinn, en þa
tókum viS eftir því, aS hann vai
hryggbrotinn. Var ég þá fljótur til
bragSs, greip stóran grenistofn og
skaut honum inn í hestinn í staSinu
fyrir hrygg.
KÓNGUR: 0, o, o. Mikil voSaleg lyg1
er þetta.
KÓNGSDÓTTIR: Gættu þín, faSir
minn. ViS verSum aS trúa þessu, ann-
ars fær hann bæSi mig og ríkiS. Ja’
herra Þorsteinn, og hvaS svo?
ÞORSTEINN: ÞaS var ekki annaS fyrif
aS sjá en lækningin ætlaSi aS hepp11'
ast mæta vel. En þá tók ég eftir þvl
einn góSan veSurdag, aS grein spr0tt
upp úr hryggnum á klárnum. Greinm
.óx dag frá degi, þar til hún lo'ks nanr
viS himin.
KÓNGSDÓTTIR: Áfram meS söguna’
herra Þorsteinn. Þetta er mjög trl1"
legt allt saman.
ÞORSTEINN: Ég fór þá aS gera mér
þaS til gamans aS klifra upp e^ir
22 VORIÐ