Vorið - 01.03.1970, Side 38

og tveir hásetar hafa varpað flöskuskeyti
í sjóinn á 37. hreiddargráðu 11 mín. og
að þeir hiðja um hjálp.“
„Þetta er rétt.“
„Gott! Og svo koma vafaatriðin. 2.
Við getum 'hugsað okkur, að skipbrotið
hafi átt sér stað á suðunhveli jarðar,
einhvers staðar í suðurhöfum, og nú vil
ég í þessu sambandi vékja alhygli ykk-
ar á orðbrolinu gonie.u
„Patagonía,“ mælti majórinn.
„Já, það er mjög líklegt.“
„En liggur þessi hreiddaihaugur yfir
Patagoníu, eða með öðrum orðum um
suðurodda Ameríku?“
„Það er auðvelt að komast eftir Jrví,“
svaraði skipstjórinn og rakti sundur
landabréf af Suður-Ameríku. „Já, alveg
rétt: 37. hreiddarbaugur liggur yfir
Patagoníu, nánar tiltekið yfir Pampas-
sléttuna.“
„Agætt! Við skulum þá halda áfram
ágizkunum okkar. Hásetarnir tveir og
skipstjórinn abor, aborder (lenda) á
contin, það er að segja á meginlandinu.
Við skulum hugsa okkur, að Jieir séu
á meginlandinu, en ekki neinni ey. Hvað
hefur þá orðið af þeim? Þeir óttast að
verða pr, pris (teknir til fanga), en af
hverjum? Af grimmum Indíánum,
cruels indiens. Hvað eiga þeir við? Eru
ágizkanir mínar ekki sennilegar?“
Glenvan lalaði með miklum ákafa,
svo að augu hans tindruðu. Hann talaði
af svo mikilli sannfæringu, að hinir
hrópuðu einum munni:
„Þú hefur rélt fyrir þér! Þelta er hár-
rétt!“
Eftir andartaksþögn hélt greifinn
áfram:
„Já, þessar ágizkanir verða að nægja
í hráð. Ég álít, að skipið hafi strandað
við strönd Patagoníu. Samt sem áður
ætla ég að afla mér vitneskju um það i
Glasgow, hvert „Britannia“ hafi ætlað
að sigla. Þá er hægt að fara nærri uffl,
hvort skipið hafi getað strandað á þess-
um slóðum.“
„Við þurfum ekki að leita neinna
frétta hjá öðrum,“ svaraði skipstjórinn.
„Ég hef blað Verzlunar- og siglinga-
málaráðuneytisins. Þar er hægt að fa
vitneskju um allt þetta.“
„Við skulum hyggja að ]jví,“ mælti
Glenvan.
Skipstjórinn tók nú fram stóran blaða-
bunka og fletti nokkrum blöðum í flýti-
Hann þurfti ekki lengi að leita. Hann
fann nafn skipsins mjög fljótlega og las
nú eftirfarandi klausu glaður í ’bragðÞ
„Hinn 30. maí 1862. Til Perú, Chile:
Þrísiglda skipið „Britannia“, Glasgow,
skipstjóri Grant.“
„Grant!“ hrópaði greifinn. „Skozki
ofuihuginn, sem stofna vildi nýtt skozkt
ríki í Kyrrahafinu.“
„Já, einmitt,“ mælti skipstjórinn. „Sa
hinn sami, sem lél úr höfn frá GlasgoW
fyrir tveimur árum, og hefur ekki spurzt
til hans síðan.“
„Þetta hlýtur að vera hann,“ mælti
greifinn.
„Þú varst að tala um að skrifa öH
bréfin á eitt iblað,“ sagði greifafrúin.
„Já,“ mælti greifinn og tók penna-
skaftið. „Ég held, að ég geti nú skrifað
þessa harmsögu jafnnákvæma eins og
Grant skipstjóri stæði sjálfur hérna við
hlið mína og læsi mér fyrir. Það eina,
sem við vitum ekki, er lengdarstigið.
34 VORIÐ