Heima er bezt - 01.12.1965, Qupperneq 2

Friður á jörhu
„Friður á jörðu“ var fagnaðarboðskapurinn, sem hirð-
unum í Betlehem var fluttur á hinum fyrstu jólum fyrir
tveim þúsundum ára. Og um aldaraðir hefur mannkyn-
ið þráð frið og þjáðst vegna stríðs og styrjalda. Jafn-
framt hefur það fagnað hverju sinni, sem greitt hefur úr
ófriðarhlikunni eða það notið friðarstundar. En allt um
það hefur ófriðurinn með öllum sínum hörmungum
haldizt í heiminum. Einstaklingar hafa deilt og deila og
borizt á banaspjót. Ættflokkar hafa farið með hernaði
hver á hendur öðrum, og fjölmennar þjóðir hafa háð
áralangar styrjaldir, sem stundum hafa hleypt miklum
hluta heimsbyggðarinnar í eitt ófriðarbál. Öld vor, sem
er öld meiri menningar og framfara en nokkur fyrir-
rennari hennar, hefur verið vettvangur tveggja heims-
styrjalda, og fá munu þau ár hennar, svo að ekki hafi
verið blóðsúthellingar einhvers staðar í heiminum. Styrj-
aldir nútímans eru blóðugri og mannskæðari en nokkru
sinni fyrr. Ógnir þeirra lenda ekki einungis á hinum
stríðandi herjum. Friðsamir borgarar, jafnvel konur og
börn, eru fórnarlömb blóðsúthellinga og eyðingar.
Hörmungarnar berast um heim allan, svo að varla nokk-
D . #
ur maður er óhultur. Og enn ottast menn meiri hörm-
ungar, ef mannkynið þekkir ekki sinn vitjunartíma og
semur frið.
Þegar vér hugleiðum þessa hluti, hljótum vér að hugsa
sem svo, að mannkynið hafi lítið lært um aldaraðir, og
fyrirheitið um frið á jörðu, sé óendanlega litlu nær oss,
en þegar það hljómaði í fvrsta sinn í söng englanna á
Betlehemsvöllum.
Og vér spyrjum: Eru mennirnir dæmdir til þess að
eiga í þrotlausum styrjöldum? Er ófriður nauðsynlegur
þáttur í þróunarferli mannkvnsins, og ef svo er, er það
þá fyrirfram dæmt til þess að tortíma sjálfu sér í sífellt
ægilegri styrjöldum? Þetta eru spurningar, sem hvað
eftir annað leita á hugann, og þær verða enn áleitnari,
þegar vér hevrum raddir sumra forystumanna stór-
þjóða, eins og t. d. Kína, Ivsa yfir sífelldu stríði, unz
hugsjónir þeirra hafi sigrað. En dettur nokkrum manni
í hug að slíkur sigur mundi færa mannkyninu hinn
langþráða frið?
En allt um þetta eru skýjarof á himni. Fleiri og fleiri
af forystumönnum þjóðanna hylla friðarhugsjónina. Á
Allsherjarþingi þjóðanna, því sem nú stendur, þar sem
framámenn 117 þjóða eiga sæti, og margir fluttu ávörp
sín um heimsmálin, hylltu þeir allir frið, og virtust
naumast eiga aðra ósk heitari en allsherjarfrið á jörðu.
Vafalaust hafa þeir þó lagt dálítið misjafnar merkingar
í orðið friður.
Hámarki náði sú friðarsókn í heimsókn Hans heilau-
D
leika Páls páfa á Allsherjarþingið. Hinni miklu guðs-
þjónustu, er hann hélt, lauk með sérkennilegri bæna-
gerð, sem aldrei mun áður hafa verið með slíkum hætti.
Páfinn hóf bæn sína á latínu: „Látum oss biðja: Bræður,
börn hins eina Guðs, sem vér tilbiðjum í sameiningu,
vér biðjum hann ekki að uppfylla þarfir hvers einstakl-
ings, en vér biðjum til Drottins Krists af öllum mætti
sálar vorrar, að hann gefi öllum þjóðum frið.“
Þá tók undir Aiken utanríkisráðherra írlands á ensku:
„Að Drottinn megi framvegis leiða kirkju vora í hinni
þrotlausu leit hennar að ráðum, til að færa öllu mann-
kyni þann frið, sem heimurinn getur ekki gefið, og þann
skilning, að allir menn séu bræður.“
Usher, sendifulltrúi Fílabeinsstrandarinnar mælti á
frönsku: „Að Guð megi gefa öllum þjóðum frið, að hann
megi í samfélagi þjóðanna setja trúnaðartraust í stað
ótta.“
Belaunde sendifulltrúi Perú talaði á spænsku: „Að
Guð megi gefa öllum ríkisstjórnum vizku til að þekkja
hugrekki til að framkvæma og veita þeim vígslu til að
fullnægja þeirri ábyrgð, sem staða þeirra leggur þeim á
herðar.“
Shue mei Sheng fulltrúi frá Formósu sagði á kín-
versku: „Að Guð megi vekja samúð með þeim, sem
hungraðir eru og klæðlausir eða reknir í útlegð vegna
styrjalda og vopnavalds.“
Og loks Metvagos, starfsmaður S. Þ. er flutti bæn sína
á rússnesku: „Að Guð megi blása hinum vitrustu leið-
togum í brjóst, að nota hið vaxandi vald mannsins yfir
náttúrunni, til þess að sjá þjóðunum fyrir lífsnauðsvnj-
um þeirra og skapa öllum mönnum betri veröld.“
Við lok hverrar bænar tóku tugþúsundir áheyrenda
undir og hrópuðu: „Guð, uppfylltu, uppfylltu hina auð-
mjúku bæn vora!“
Páfinn lauk bænagerðinni á þenna hátt: „Ó, Guð, þú
sem ert hæli vort og styrkur og brunnur alls góðs, heyr
þú hina helgu bæn kirkju þinnar og bænheyr oss fyrir
Drottinn Krist.“ Og um leið steig samradda „Amen“ frá
munnum þúsundanna, sem á hlýddu.
Vera má, að einhverjir telji þetta allt fánýtt. Þetta sé
einungis sýning, og bilið milli orða og gerða sé harðla
breitt, og slík ávörp og bænasamkoma einskis virði, þeg-
ar á reynir.
F,n skyldi þetta ekki einmitt vera byrjunin til að koma
426 Heima er bezt