Heima er bezt - 01.12.1965, Blaðsíða 22

Aletrunin sem að Múlaveginum snýr.
MEÐAN ISLENZHT FLYTUR FAR
06 FGRNAR 5A6NIR GEYMAST
AFREK DUG6U-EYVINDAR
Aletruð staka eftir Jökul Pétursson málarameistara, á fleti
sem að sjónum snýr.
konu og Birgi Kjaran rithöfund, en hann mun kominn
í beinan karllegg frá Eyvindi. (Sbr. Blanda III H. Þ.)
Þess skal svo að lokum getið, að Eyvindi duggusmið
og afreki hans fyrir hálfri þriðju öld, hefir á þessu ári
verið reist táknrænt og virðulegt minnismerki við Karlsá
á Upsaströnd, þar sem duggan var smíðuð. Er minnis-
merkið allt af stáli slegið, — skip með hollenzku lagi
þeirra tíma, siglandi fullum seglum. Skal það og einnig
minna á afrek þeirra fyrritíðarmanna, sem við fátæk-
legar og erfiðar aðstæður gerðu skip og báta, sem vitni
báru um hagleik þeirra og dug, en þjóðinni var lífsnauð-
syn að eignast.
Minnismerki þetta hefir stjórn Ofnasmiðjunnar h.f.
í Reykjavík látið gera af mikilli rausn og prýði, sett
það upp og gefið í ofanrituðum tilgangi. En frum-
kvæðið að þessu mun eiga stofnandi Ofnasmiðjunnar
og framkvæmdastjóri, Sveinbjörn Jónsson, sá hugvit-
sami og mikilhæfi Svarfdælingur og ágæti drengur. Er
þessi framkvæmd öllum, er að henni standa, til mikils
sóma, og ber þeim þökk og heiður fyrir óvenjulegt
framtak, ræktarsemi og fórnarhug, sem þetta minnis-
merki um Duggu Eyvind vitnar um.
HARALDUR ZOPHONIASSON:
Cyuindur duggusmibur
jjakkcir fyrir sig
„Heill sé ykkur,
sem hingað sóttu,
konur og karlar
til Karlsár norður,
virðing að votta
og vegsauka
í mynd og máli
minn að efla.
Hefur að unnið
ötullegast
Sveinbjörn forstjóri
hinn svarfdælski.
Raunhyggju sýnir.
og ræktarsemi
við fósturbyggð
og fornar dyggðir.
Vel sé honum
og verum öðrum,
sem huga og hönd
hér að réttu:
minnismerki
um mig að reisa
óbrotgjarnt
á æskustöðvum.
Grípur nú geð mitt
gleðiklökkvi.
Þakka heilshugar
heiður sýndan.
Segja má að sé
sannarlega
vel að verið
af vandalausum.
Enn var ég ungur
er eikju smáa
skóp og skreytti
í skógarleyni.
Er fleytti ég henni
í fyrsta skipti
hló mér hugur
í heitu brjósti.
Seymdi ég saman
síðar á ævi
duggu dáfríða
og dró úr nausti.
Er fáguð hún flaut
fyrir landi
dátt var í sinni
duggusmiðnum.
Hásigld og hraðskreið
á hrannarleiðum
sveif undir seglum
um sund og ála.
Fór þar í förum
í fyrsta sinni
íslenzkt þilskip
á Eyjafirði.
í dag er mér goldið
af dreng snjöllum,
mitt smíðakaup
með sæmd veittri.
uppsker ég ávöxt
iðnar minnar,
amsturs, yndis
og eljustunda.
Heilir héðan
er hingað komu,
allir sem einn
og Eyvind glöddu.
Kveður svo karl,
kominn til ára,
þegna þjóðholla,
þakkarhrifinn.“
Vaxi að völdum
til vegs og frama
auðna og ársæld
Eyjafjarðar,
minnismerkið
á meðan stendur
um dverghaga
duggusmiðinn.
446 Heima er bezt