Heima er bezt - 01.12.1965, Side 7

væru andstæð lífinu. Var það hið eina atriði ræðu hans,
sem lítinn hljómgrunn fékk.
í lokaþætti ræðunnar minnti hann á, að í framtíðinni
hlytu alheimssamtök að hvíla á fleiri stoðum en efna-
hagsaðgerðum, „því að ef svo er, þá eru þau það hús,
sem byggt er á sandi. Tími er kominn til endurnýjunar
hugarfarsins. Ilættan sem vofir yfir mannkyninu stafar
ekki af vísindunum, heldur frá manninum sjálfum, sem
nú hefur fengið valdið til eyðileggingar sinnar í eigin
hendur“ .... „í stuttu máli sagt. Bygging nútímamenn-
ingar verður að hvíla á andlegum grunni, sem ekki ein-
ungis styður hana, heldur einnig lýsir henni og lífgar.
Eins og yður er kunnugt trúum vér því, að grundvöllur
alls æðri vísdóms sé trúin á Guð. Þann Guð, sem Páll
postuli boðaði Aþenumönnum á sinni tíð. Þeir þekktu
hann ekki, en engu að síður og án þess að vita af því,
leituðu þeir hans, og hann var þeim nálægur, eins og
hann er enn nálægur mönnunum á vorum dögum.“
Aleira skal ekki tilfært hér af orðum páfa. Menn
hlýddu ræðu hans í þögulli aðdáun. Ef til vill hrifust
menn ekki svo mjög af orðunum sjálfum, og margir
hefðu áreiðanlega vænzt meiri þrumuræðu, en þarna var
flutt, en menn hrifust af þeim þunga sannfæringar og
alvöru, sem lá að baki hverju orði og hverri setningu.
Menn fundu að þessi látlausi, hógværi maður, talaði af
valdi og þekkingu. Elann var ekki þar að flytja mál sitt
sem einstaklingur heldur talaði hann fyrir munn allra
þeirra milljóna, sem játa kaþólska trú. Og það var auð-
fundið, að hann gerði sér ljóst í hvers krafti hann talaði,
hver ábyrgð fylgdi orðum hans og ummælum. Enginn
þeirra fulltrúa, sem ávörpuðu Allsherjarþingið bæði fyrr
og síðar hefur haft slílcan einhuga söfnuð að baki sér til
stuðnings orðum sínum, jafnvel þótt þeir séu fulltrúar
stórveldanna. Ég held óhætt sé að fullyrða það, að eng-
inn áheyrenda hafi verið ósnortinn af ræðu páfa og
framkomu, enda þótt sumir hefðu ef til vill vænzt meira.
Að ræðunni lokinni reis þingheimur úr sætum og ætlaði
lófatakinu aldrei að linna.
Eftir ræðuna var móttaka fyrir páfa og fylgdarlið
hans, formenn sendinefnda og aðra gesti hjá forseta Alls-
herjarþingsins. Páfi gekk þar á milli og ræddi við marga
menn. Hann og Gromykov hinn rússneski skiptust þar
á vinsamlegum orðum og hlýlegu handtaki. Höfðu þó
ýmsir fyrirfram búizt við að þar yrði fátt um kveðjur.
Meðal annarra, sem páfi ræddi þar við, var Hannes
Kjartansson, ambassador íslands. Lét hann í Ijós áhuga
sinn á íslandi og að sig langaði til að koma hingað. Eng-
um mun páfinn þó hafa heilsað eins innilega og frú
Jacquelin Kennedy, forsetaekkju. En blöðin sögðu, að
hún hefði tárfellt, þegar páfinn í ræðu sinni vitnaði í
þessi orð Kennedys forseta og gerði þau þar með að
sínum: „Mannkynið verður að binda enda á styrjaldir,
því að annars tortíma styrjaldirnar mannkyninu.“
En dagurinn leið. Eftir að páfa höfðu verið sýnd
helztu salakynni Allsherjarþingsins, hvarf hann þaðan.
(Framhald á bls. 468.)
Páll páfi VI og Lyndon 11. Johnson Bandaríkjaforseti ra’ðast
við i Bandarikjunum. Páll páfi er 662. páfinn frá upphafi en
Johnson er 36. forseti Bandarikjanna.
Páfi heilsar frú Kennedy fyrstri veizlugesta í hátiðavehlu sem
haldin var honum til heiðurs.
Heima er bezt 431