Heima er bezt - 01.05.1997, Side 37

gjamlegum. - Hér er engan að finna
nema mig. Eg var rétt í þessu að koma
heim af sjónum, það var bræluskítur
úti, svo við snerum í land á fyrra fall-
inu. Ég kom hér að tómu „slotinu,“
Sölvína hefur víst brugðið sér að
heiman með krakkana, rétt einu sinni.
Aður en Glóey Mjöll nær að svara
þessu kemur Bóas auga á Bergrósu,
þar sem hún reynir að skýla sér að
baki kennslukonunnar.
- Hvað! Þú ert þó ekki farin að
fylgja stelpunni heim? spyr hann og
færir sig ögn nær dyrunum.
- Ég gerði það í þetta skipti af því að
ég á enn sem fyrr, erindi við ykkur
foreldra hennar, svarar Glóey Mjöll
róleg í fasi.
- Svo já. En eins og ég sagði þér
áðan er ég hér einn heima, þú verður
að koma seinna ef þú ætlar að ná tali
af Sölvínu.
- Ég hef ekki átt öðru að venjast hér
á bæ, en hitta þig einan að máli, ætli
ég láti það ekki líka duga við af-
greiðslu þessa erindis, segir Glóey
Mjöll góðlátlega. - Ég kom til að
kunngjöra ykkur, foreldrum Bergrós-
ar, að hér eftir tek ég telpuna með mér
að loknum skóladegi, þangað sem ég
hef aðsetur og hjálpa henni sjálf við
heimaverkefnin fram að vorprófúm.
Ég sé ekki önnur úrræði, eftir það,
sem á undan er gengið, eigi þessi vet-
ur að skila henni einhveijum námsár-
angri. Ég treysti því, Bóas, að bamið
verði ekki látið gjalda fyrir þessa ný-
breytni á nokkurn hátt, hér er við mig
eina að sakast.
- Sakast, tekur Bóas þreytulega upp
eftir kennslukonunni. - Ætli okkur
standi ekki nær að þakka þér. Ég skal
koma þessu á ffamfæri við Sölvínu,
þegar hún skilar sér. Finnist henni
stelpan koma seint heim á daginn, til
að gæta tvíburanna, getur hún sjálfri
sér um kennt að hjálpa ekki krakka-
greyinu við lærdóminn, eins og henni
ber að gera.
- Þakka þér fyrir, Bóas. Ég ætla þá
ekki að tefja þig lengur. Vonandi þarf
ég ekki að ónáða þig oftar, segir Glóey
Mjöll festulega. Hún kveður þau
feðginin með hlýrri vinsemd og snýr á
brott. Hún á enn eftir að sinna ýmsu
áður en þessum starfsdegi hennar er
lokið, undirbúa námsefni morgun-
dagsins og leiðrétta ritgerðir nemenda
sinna, ásamt fleiru. Hún hraðar sér
heim á leið.
11. kafli.
Vetur er sertn á braut. Við ysta haf er
tekið að bjarma fyrir hörpustrengjum
vorsins. Vonir hafa ræst, vonbrigði
dregið upp skugga. Skin og skúrir
skipst á í síbreytilegri litaflóru mann-
lífsins. Glóey Mjöll fagnar þeim ár-
angri, sem náðst hefúr í námi Bergrós-
ar eftir að telpan fór að vinna heima-
verkefnin í hennar umsjá. Sá árangur
er, að dómi kennslukonunnar, með
ólíkindum. Dag hvem, við heimkom-
una úr skólanum, hafa þær stöllur sest
að kjamgóðum veitingum frú Lenu,
sem telpan hefur auðsjáanlega haft
ríka þörf fyrir og þaðan gengið vel
mettar að vinnuborðinu. Þetta álítur
Glóey Mjöll að hafi skilað sér í meiri
afköstum hjá telpunni. Sú ályktun
hennar að Bergrós gæti lært, væm
henni búin viðunandi skilyrði, hefúr
reynst rétt. Henni hefúr tekist að vinna
traust telpunnar með samvinnu þeirra
tveggja í algjörri friðhelgi og náð að
vekja hjá henni metnað í náminu, sem
hún telur mikilvægan. Ungu kennslu-
konunni finnst, að fenginni þessari
reynslu, hún vera sérstaklega kölluð til
áffamhaldandi ábyrgðar á námsferli
þessa skjólstæðings síns, þótt núver-
andi skólaári ljúki. Hún var búin að
hugleiða það að segja lausri kennara-
stöðunni hér í Súlnavogi við brottför
sína héðan á komandi vori. En nú telur
hún, að geri hún þetta, þá sé hún að
hlaupast ffá hálf unnu verki, bregðast
þessu vanrækta bami. Hún íhugar, á
þeim forsendum, að halda stöðunni
næsta skólaár, að minnsta kosti, og
styðja Bergrósu á námsbrautinni effir
því, sem í hennar valdi stendur, reyna
að hjálpa henni til betra lífs. Minnug
orða meistara síns er sagði: „Það, sem
þér gjörið einum þessara minnstu
bræðra, það hafið þér gjört mér.“ Nei,
hún ætlar ekki að hlaupast á brott við
þessi skólaslit, ffá kennarastarfinu í
Súlnavogi. En sóknarprestur þeirra
Súlnavogsbúa hefúr valdið henni stór-
um vonbrigðum. Hún hefúr fylgst
náið með öllum auglýsingum, sem
birst hafa frá honum, viðkomandi
kristilegu starfi í þessari sókn, ffá því
að hún gekk á fúnd hans og fór þess á
leit að hann efndi til sérstakrar biblíu-
fræðslu í Súlnavogskirkju, eins og
einu sinni í viku, til að byrja með, og
stílaði hana upp á ffídag sjómanna.
Hún skýrði honum nákvæmlega ffá
því hvaða ástæða lægi þama að baki.
Hann tók málaleitan hennar eins og
hún vænti af honum, og kvað hana
mega treysta því að hann skyldi gera
sitt besta. En hann hefúr hreinlega
ekkert gert í málinu, algerlega bmgð-
ist trausti hennar. Engin vonbrigði,
sem hún hefúr orðið fyrir á ævinni,
hafa valdið henni jafn nístandi sárs-
auka og þessi. Hún skilur ekki hvað
þau ná að rista djúpt í sálarlífi hennar.
Ef til vill liggur skýringin í því, hve
hún hreifst allshugar af þeim boðskap,
sem þessi ungi prestur flutti í kirkju
sinni, á síðast liðnu gamlárskvöldi og
vakti hjá henni fölskvalaust traust á
honum til góðra verka í krafti þess
boðskapar. Henni fannst, á þeirri
helgu stund, hún skynja í séra Grím-
keli, þann þjón meistarans frá Nasaret,
sem ekki léti sér nægja að flytja boð-
skap kærleikans af ræðustóli, heldur
væri jafnffamt gjörandi hans úti á
meðal þjáðra og vegvilltra meðbræðra,
eins og Bóasar Jensen.
Hún hefúr fengið ffegnir af því að
séra Grímkell verði prófdómari við
bamaskóla Súlnavogs á komandi vori.
Svo fundum þeirra á eftir að bera sam-
an áður en hún hverfúr héðan í sumar-
leyfi. Hún ætlar ekki að minnast á
brigðir hans, að fyrra bragði. Beri
hann hinsvegar ffam einhveijar afsak-
anir fyrir þeim, hyggst hún svara hon-
um í fúllri hreinskilni, háttvíslega. En
sársauki þessara vonbrigða mun lengi
fylgja henni.
Framhald í næsta blaði.
Heima er bezt 197