Æskan

Årgang

Æskan - 01.07.1970, Side 59

Æskan - 01.07.1970, Side 59
Svefnsiðir dýra Svefnsiðir dýra cru ákaflega breytilegir. Sumir snákar vakna um hádegið, leggjast til svefns aftur um tvöleytið c g sofa siðan til liádegis næsta dag. Kanínan fær sér liænu- blund um tuttugu sinnum á sólarhring. Á veturna er söng- þrösturinn á ferli um níu stundir á dag, en sefur allan hinn tíma sólarhringsins. En um hásumarið byrjar liann daginn fyrir óttu og tekur ekki á sig náðir fyrr en seint um kvöldið. Sum dýr gera sér hvílu á liverju kvöldi. Kunnast þeirra er górillan. Öll fjölskyldan sefur snman og velur sér skjól- góðan náttstað, t. d. laut með laufþaki yfir. Kvendýrin og ungarnir gera sér venjulega hvilu í limi trjánna, en karl- inn, sem er höfuð fjölskyld- unnax-, sefur alla jafna á jörð- inni. Hann notar þurra mold, mosa og annan gróður undir sig, og stundum þurrar grein- ar sem ábreiðu. Górilluapai-n- ir sofa mciri liluta dagsins — og ekkert kemur þcim i eins illt skap og ef þeir eru harka- iega vaktir, og eru þeir þá vís- ir til að ráðast á friðarspillinn. Önnur tcgund mannapa, ói'- angútaninn, gerir sér nálega ailtaf hvílu í trjákrónum. Hvjl- an er gerð úr laufguðum grein- um, sem órangútaninn brýtur af og raðar þannig, að brotni endinn snýr út. Sumar hvílur þeirra cru allt að fjögur fet þvermál. Þegar liönd órangút- ansins er i hvíld, er Iiún kreppt, gagnxtætt því sem er um mannshöndina, sem cr op- in, fingurnir örlítið bognir. Þegar órangútaninn hefur hag- rætt sér í livílunni, grípur liann með höndunum i náiæga grein og iokast þær svo sjálf- krafa um grcinarnar. Hér er um svipað fyrirbrigði að ræða og þegar fuglsfótur gripur um grein. Það — það var Það kom eitt sinn fyrir, að maður nokkur missli konu sina. Syrgði liann hana svo mikið, að liann klæddi allt í svart. Hann notaði svört föt, svart- ar skyrtur, liálsbindi, sokka, skó og hatt. Hann notaði svört rúmföt, málaði herhergin svört og giftist síðast svertingja- konu. Sigga: — Þegar við vorum að fara heim úr skólanum i dag, þá datt lítil stúlka ofan í stóran forarpoll og setti lilett á svuntuna sína. Þá hlógu öll hin börnin, en ég hló ekki. Móðirin— Það var rétt af jiér, Sigga min. Maður á aldrei að gleðjast af óförum annarra. En livcr var stúlkan, sem datt í pollinn? Slátrari — Léztu son þinn verða skó- smið eftir allt saman? — Nei, við ræddum um það fram og aftur, ég og móðir hans, og af þvi að hann liafði svo gaman af dýrum, þá ákváð- um við að láta liann verða slátrara. 395

x

Æskan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.