Æskan - 01.07.1970, Qupperneq 59

Svefnsiðir dýra
Svefnsiðir dýra cru ákaflega
breytilegir. Sumir snákar
vakna um hádegið, leggjast til
svefns aftur um tvöleytið c g
sofa siðan til liádegis næsta
dag. Kanínan fær sér liænu-
blund um tuttugu sinnum á
sólarhring. Á veturna er söng-
þrösturinn á ferli um níu
stundir á dag, en sefur allan
hinn tíma sólarhringsins. En
um hásumarið byrjar liann
daginn fyrir óttu og tekur ekki
á sig náðir fyrr en seint um
kvöldið.
Sum dýr gera sér hvílu á
liverju kvöldi. Kunnast þeirra
er górillan. Öll fjölskyldan
sefur snman og velur sér skjól-
góðan náttstað, t. d. laut með
laufþaki yfir. Kvendýrin og
ungarnir gera sér venjulega
hvilu í limi trjánna, en karl-
inn, sem er höfuð fjölskyld-
unnax-, sefur alla jafna á jörð-
inni. Hann notar þurra mold,
mosa og annan gróður undir
sig, og stundum þurrar grein-
ar sem ábreiðu. Górilluapai-n-
ir sofa mciri liluta dagsins —
og ekkert kemur þcim i eins
illt skap og ef þeir eru harka-
iega vaktir, og eru þeir þá vís-
ir til að ráðast á friðarspillinn.
Önnur tcgund mannapa, ói'-
angútaninn, gerir sér nálega
ailtaf hvílu í trjákrónum. Hvjl-
an er gerð úr laufguðum grein-
um, sem órangútaninn brýtur
af og raðar þannig, að brotni
endinn snýr út. Sumar hvílur
þeirra cru allt að fjögur fet
þvermál. Þegar liönd órangút-
ansins er i hvíld, er Iiún
kreppt, gagnxtætt því sem er
um mannshöndina, sem cr op-
in, fingurnir örlítið bognir.
Þegar órangútaninn hefur hag-
rætt sér í livílunni, grípur
liann með höndunum i náiæga
grein og iokast þær svo sjálf-
krafa um grcinarnar. Hér er
um svipað fyrirbrigði að ræða
og þegar fuglsfótur gripur um
grein.
Það — það var
Það kom eitt sinn fyrir, að
maður nokkur missli konu
sina. Syrgði liann hana svo
mikið, að liann klæddi allt í
svart.
Hann notaði svört föt, svart-
ar skyrtur, liálsbindi, sokka,
skó og hatt. Hann notaði svört
rúmföt, málaði herhergin svört
og giftist síðast svertingja-
konu.
Sigga: — Þegar við vorum
að fara heim úr skólanum i
dag, þá datt lítil stúlka ofan
í stóran forarpoll og setti lilett
á svuntuna sína. Þá hlógu öll
hin börnin, en ég hló ekki.
Móðirin— Það var rétt af
jiér, Sigga min. Maður á aldrei
að gleðjast af óförum annarra.
En livcr var stúlkan, sem datt
í pollinn?
Slátrari
— Léztu son þinn verða skó-
smið eftir allt saman?
— Nei, við ræddum um það
fram og aftur, ég og móðir
hans, og af þvi að hann liafði
svo gaman af dýrum, þá ákváð-
um við að láta liann verða
slátrara.
395