Æskan - 01.05.1971, Blaðsíða 4

— Jæja, drengir, sagði Wunsch bak-
arameistari og geispaði, þá erum við
búnir að vinna i nótt, svo að þið getið
farið að sofa.
— Megum við taka hunangsbrauð
með upp í herbergið? spurði Kunzel,
sem var annar lærlingurinn hans.
— Hunangsbrauð! Ertu frá þér,
drengur. Veiztu ekki, að nú er stríð,
og í stríði borða menn ekki hunangs-
brauð.
— Við höfum þó bakað mikið af
hunangsbrauðum, sagði hinn lærling-
urinn, Heinz, spekingslega.
— Já, en þau hunangsbrauð eru nú
bara gerð vegna brúðkaups herra-
mannsins, og það er önnur saga, mælti
Wunsch meistari — og nú ekkert múð-
ur lengur, farið þið að sofa.
Bakaradrengirnir tveir gengu á braut.
— Úff, stundi Kunzel, þegar þeir fé-
lagar voru komnir upp í herbergi sitt.
— En hvað meistarinn er nízkur. Ég
er alveg að deyja úr hungri.
— Ég líka, sagði Heinz, — og ég er
alls ekki syfjaður jafnvel þótt farið sé
að birta af degi.
— Ég er ekki heldur syfjaður, sagði
Kunzel. — Heyrðu annars, turnvörður-
inn á býflugnabú, sem standa uppi á
múrveggnum. Hvernig væri að við fær-
um og tækjum þar eitthvað af hunangi?
— Mjög góð hugmynd, gerum það,
sagði Heinz.
Drengirnir læddust nú út úr herberg-
inu og út á dimnja og mannlausa göt-
una.
Bærinn, sem drengirnir áttu heima
í, var vel varinn með múrveggjum, eins
og tíðkaðist víða á hinum órólegu tím-
um miðalda, þegar þessi saga gerðist.
Nú var bærinn í mikilli hættu vegna
óvinveittra íbúa bæjar, sem var rétt hin-
um megin við landamærin. En um slíkt
voru þeir Kunzel og Heinz ekki að
hugsa, heldur aðeins hunang turnvarð-
arins.
Brátt voru þeir félagar komnir þang-
að sem hunangsbúr varðarins áttu að
standa uppi á múrveggnum. En um leið
og Kunzel ætlaði að hvísla einhverju
að Heinz, hvíslaði sá síðarnefndi undr-
andi að Kunzel:
— Uss .. . hlustaðu, hvað var þetta?
Hann hafði heyrt eitthvert hljóð, sem
virtist koma hinum megin múrsins. Báð-
ir drengirnir klifruðu upp á múrinn 09
gægðust yfir hann. Þrátt fyrir myrkrið
sáu þeir, að nokkrir bátar voru að
leggja upp að ströndinni þar skammt
frá.
— Þetta eru menn frá óvinabænum,
sagði Kunzel æstur. — Þeir ætla að
ráðast á bæinn okkar. Turnvörðurinn
sefur sjálfsagt eins og vanalega, °9
hvað eigum við til bragðs að taka?
-y Við verðum að hringja viðvörunar-
bjöllunni, svaraði Heinz.
— Nei, ef við gerum það, þá kom-
ast óvinirnir örugglega á meðan inn '
bæinn. Við verðum að hindra það, að
þeir komist í land. — Búflugnabúin!
— Já, býflugnabúin! endurtók Heinz-
— Verum fljótir. Við veltum þeim niður
yfir óvinina.
Drengirnir framkvæmdu nú í skynd'
hugmynd sína. Þeir veltu hverju bý-
flugnabúinu af öðru yfir bátana. Komu
skrækir miklir úr börkum óvinanna, °Q
sáu þeir brátt, að þeir gátu ekki varizt
hinni óvæntu árás. Lögðu þeir því 1
skyndi á flótta.
Þegar drengjunum tókst að lokum að
hringja viðvörunarbjöllunni og fölk
streymdi út á göturnar, voru óvinirnm
á hröðum flótta frá landi.
Drengirnir vissu auðvitað, að Þeir
höfðu verið í heimildarleysi þarna, en
vegna snarræðis þeirra hafði þeim tek'
izt að bjarga heimabæ sínum, og fýrir
það var þeim launað vel. Þeir voru
hetjur dagsins og fengu meira en naegju
sína af hunangsbrauði.
E. B. þýddi.

HUS JONS SIGURDSSONAR
IL OCHOAf CAí-i: Sft.MUf.WEH SEH SJOfHUH.
f» MfHNIHOAfi UM WiH MlKLA 00 SíÖHHUGft JSU'h^A
SIJÖRHMAIAMAHN^OO SAMJ.MlS ¥l«OWOAftVO?TUft ' :
V C 'H.NA ÐSNSKU ÞJÓD. MEO WWQATI ÍWIR SKHWNC ' ' ' - :
MiHHAK A lOufJJN.OO'SARÁtru JOMS SlGUkr.SSO'MR u ,
J'l'ft”. REfTJHOUM IStAKÖS. MEO ÞEIRftf ÖSIU A0 - - V V *
SIOrNUN J,£$$! MEOt VFRÐÁ GftUNDVOUUH AD ÞfiÓUN
ÍSUH2KHA mZWHA*~06 tONADASMÁlA I SAMViHMJ
-íAffirfiAMI fR OjQt ÞESSI ÞAKKtÆltSVÖTTUS OfcfANCANS'
rvftlft (AHGT urSSrAftf í DAHMORkJ
AfHEHJ UHDIft YERNO ALWN6IS í 5AMRA0Í VíO CEfCNOUR UM HOJft.UH
; CR GÍVE? AKJOHANVC öB CAfit SftMUNnSFH, SöM Er ffi-t.o
; lll >'<WL v*M ÞCN fPCMftAfic .'0 ffifMSYHfOf iSlAHDSKr
SfATSMAHD MfN OCkÁ SOH ÆftESBfcVlSHfVC- f!l DbT
■ .OAWSAI- fMÍC IAK f01: DC.v.rðRsrAfl.f«6'T>Cí ÍTfiíC ,:C?<C
SlSURpíSCH’S AftBE.'OE 05 KAMf ,CH ISlAHOo HfcHJwHtOfc'-t
MEU rer 'DMKE.AT DfciTfc fOHfci MÁT7C Dlf.T A'.fc ’>
fOft UCVlKllfXCN fOft 1SIAN0SK HANDEL 05 !NDUST-'f I
fiAVARBEjDf MfD Ol-T DANSKE fOtK
ÍIGCICDCS $KllU€ OETU'FÖNO ÖfTftADTfS fiúM TAK fftA
' CMVEREN F0R MANGEARRS JllVftRElSE J DANMARK J
AffcfcVtRET Cll AlTlNOfcf J SAHftÁD MfcO GWERNE 0M
ANVCHDf.l$C 00 BCjKVTÍCISE.

komustaður íslendinga. Þarna
hafa íslenzku félögin, íslendingS'
félagið og íslenzka stúdentafe'
lagið, herbergi og skrifstofur, oQ
þarna er fundarsalur fyrir 1^0
manns. Húsið verður því sjálí'
sagður samkomustaður íslend-
inga. Fundarsalurinn verður einO'
ig notaður í þágu starfsemi
þess að efla tengsl milli dönskn
og íslenzku þjóðarinnar.
Þessi tafla stendur á framhlið hússins.