Æskan - 01.05.1971, Side 41

F* fj |
ar . an^nu, þar sem ljósálf-
arI|lr eru kallaðir „sólargeisl-
Ver'a^Vaða land skyldi það nú
' '— Það er Suður-Afríka.
Og i .
sól ^emur 8VO sagan af
arSeislunum í Suður-Afríku:
Sól átti stóra fjöl-
hrc sem hún var mjög
hó U' af’ Stundum gat liún
lCga°r®*® reið og ]>á sérstak-
Utla ’ l,c8ar hörnin voru hugs-
ar ^ aus/ Á hverju kvöldi, l>eg-
Uja í°I'11*n voru háttuð, spurði
liaft “ Sól: ”Hvað hafið l,ið
Sóia.fyrir stafni i dag, litlu
húu geislar?“ Og ætið fékk
Sarna svarið: „Við höf-
um verið i feluleik á milii
skýjanna, mamma Sól, og nú
erum við svo þreytt."
Mömmu sól þótti það mjög
leiðinlegt, að litlu Sólargeisl-
arnir skyldu ekki geta hjálpað
henni með þvi að skína á jörð-
ina og gleðja jarðarbúa. Svo
var það einn morgun, þegar
mamma Sól ætlaði að fara
að klæða sig, að hún gat ekki
staðið i fæturna, en þá grétu
litlu Sólargeislarnir, þegar þeir
sáu mömmu sína svona las-
hurða.
„Mamma Sól, iivað gengur
að þér?“
„Ég er ekki bcint veik,“ anz-
aði mamma þeirra, „en ég er
svo þreytt, að ég get ekki
hreyft mig til neinnar vinnu.
Hvað á heimurinn að gera án
minnar hjálpar?"
„Við skulum annast þetta
fyrir þig,“ sögðu börnin og
voru horfin áður en mamma
þeirra gat snúið sér við eða
gat sagt þeim, hvað þau ættu
að gera.
hegar lcið að kvöldi, l>eið
mamma Sól i ofvæni eftir þvi,
að hörnin kæmu heim. Loks-
ins koniu þau, en vesalingarn-
ir, hvað þau voru nú dauf og
þreytuleg. Mamma Sól var
skynsöm mamma, hún byrjaði
á þvi að gela þeim að borða,
lét þau síðan hátta, lilúði að
þeim og spurði síðan, hvernig
þeim hefði gengið að vinna
dagsverkið.
„Ó, illa,“ sagði minnsti Sól-
argeislinn. „Ég gat hvergi orð-
ið að liði. Ég sá lítinn smala-
dreng, sem sat á steini, lion-
um var svo kalt, hann skalf, já,
hriðskalf, ég skein á hann all-
an timann, en hvernig sem ég
skein og skein, þá sá hann
mig ekki einu sinni, hann liélt
bara áfram að skjálfa. Hann
þráði sólina."
„Eitthvað þessu líkt kom
fyrir mig,“ sagði þá annar Sól-
argeisli. „Ég sá akur, sem lá
undir vatni, regnið lamdi allt
kornið, svo það lá alveg flatt.
Kornið þráði sólskinið, svo að
það gæti risið upp aftur, en
þó að ég skini og skini á það
allan daginn, var það samt
vott, þegar kvöldaði — ég
reyndi að gera eins og ég gat.“
„I>á fór nú vcrr fyrir mér,“
sagði þriðji Sólargeislinn. „Ég
kom að á, sem var að því kom-
in að flæða yfir hakka sína
— það rigndi og rigndi allan
tímann. Ég reyndi að reka á
l>rott regnskýin, en þau hlógu
l>ara að mér.“
Allir sólargeislarnir höfðu
álíka sögu að segja, en mamma
Sól hughrcysti þá og sagði:
„Elsku hörnin mín, ég er
hreykin af ykkur, þvi að þið
hafið reynt að gera eins vel
og þið gátuð. Ykkur skjátlað-
ist bara í einu, þið reynduð
öll að vinna erfitt verk ein-
sömul — upp á eigin spýtur.
I>að getið þið að likindum gert
hérna heima, en úti i hinum
stóra hcimi verðið þið að
vinna saman að verkefnunum,
ef ykkur á að takast eitthvað.
Einn Sólargeisli er ekki nóg
til að hlýja einum smaladreng,
sem er að krókna úr kulda,
og auövitað getur ekki einn
Sólargeisli þurrkað upp heil-
an kornakur eða rekið á brott
stór og þung rigningarský. Al-
einir eruð þið litils megnugir
og vesælir, en þegar þið hjálp-
41