Æskan - 01.05.1971, Qupperneq 25

Sænskir
fjórburar
Þessir fjórburar fæddust í fyrra á Karol-
inska sjúkrahúsinu í Stokkhólmi og verða
ársgamlir núna í september. Þetta eru allt
stúlkubörn, og við fæðingu vógu þær um
og undir 1 kg hver, og fyrstu vikuna varð
að hafa þær í sérstökum kassa til að halda
í þeim lífinu. Núna hafa þær heldur betur
bætt við þyngd sína og eru orðnar um 7
kg hver. Allar eru þær heilbrigðar og
þrífast vel. Litlu stúlkurnar heita: Helene,
Agneta, Marina og Carina, og þær eru
einu fjórburarnir, sem fæðzt hafa í Svi-
þjóð.
^Pelkurnar með fram líkama Nebba og binda snærið allt
1 kiing. Að lokum var svo komið, að vesalings Nebbi
kat aðeins hreyft höfúð sitt og fætur. ,,Ó, hvað mér líður
lba> hugsaði hann. „Lífið er þd ekki aðeins leikur og
gaman, þrátt fyrir allt!“
SVO var aðgerðinni loksins lokið. „Beztu þakkir!
Ve mikið á að borga?“ spurði Lilla. Ugla læknir hugsaði
S1S um.
. ”Ja> ég held ég verði að fá fimm mýs og fimm læm-
lngja,“ sagði hann. ,,Það er fátt um sjúklinga nú í Seinni
l‘ð> svo að maður hefur lítið til að lifa af. Ég sendi eftir
k’siðslunni í næstu viku. Hvar býrðu, litli vinur?“
» í steindysinni stóru hjá Fellsseli, fyrstu hæð,“ svaraði
ebbi. ,,Já, einmitt það!“ svaraði Ugla læknir. „Berðu
'eðJU heim til þín og segðu, að ef þú deyrð, kostar að-
ge'ðin ekk'ert, Jrví að þá hef ég ekki verið nógu laginn.
g foreldrar þínir verða fjarska hryggir, ef Jrú deyrð. Nei,
a þurfa Joeir nú ekki að borga, vesalingarnir!"
”Ó, ó, ég vil ekki deyja!" vældi Nebbi.
^ ”Nei, nei, vertu bara vongóður. Þú verður áreiðanlega
’austur á ný,“ sagði Ugla læknir. „Og verið Jrið nú sæl,
eg e>’ mjög önnum kafinn."
kornamamma og börn hennar tóku nú aftur upp bör-
ík113^ beb^u tb steindysarinnar stóru hjá Fellsseli.
. 0ltlamamma gekk fremst, og á henni hvíldi aðaljrung-
tn> en tvö og tvö íkornabörn gengu sitt hvorum megin
^ e>tt aftast. En á börunum lá N'ebbi, horfði til himins
R hugsaði um, hve einkennilegt lífið gæti verið fyrir
'■“"n hreysikött.
Þegar Jrau nálguðust steindysina stóru, gægðust fimm
forvitin, lítil smetti út á milli steinanna og hurfu sam-
stundis. Eftir örskamma stund komu þau aftur í ljós, og
nú var hreysikattamamma með þeim.
„Líttu bara á!“ hrópuðu kettlingarnir og bentu. „Þau
koma víst með Nebba liggjandi á börum! Kannski hann
hafi meitt sig, vesalingurinn."
„Ertu nú loksins kontinn heim,“ sagði mamma hans,
Jjegar íkornarnir komu með börurnar. „Við höfum lengi
leitað að Jrér. En hamingjan góða! Hvað er að sjá Jrig,
barn?“
„Já, hamingjan góða! Hvað hefur eiginlega komið fyr-
ir jng, Nebbi?“ spurðu allir kettlingarnir og horfðu undr-
andi á Nebba frá öllum hliðum. „Hafa einhverjir verið
vondir við ])ig, Nebbi? Hvers vegna hafa þeir sett svona
skrítnar spelkur á Jiig? Svaraðu okkur, Nebbi.“
Þeir kenndu afar mikið í brjósti um Nebba og voru
fjarska forvitnir.
En Nebbi svaraði ekki. Hann lá alveg hreyfingarlaus
og kvartaði og kveinaði. Lilla varð því að segja alla sög-
una. Og Jregar hún hafði lokið henni og Joegið þakkir
fyrir hjálpina, hélt hún heimleiðis með börnum sínum.
Nebbi varð að liggja hreyfingarlaus í marga, marga
daga og sýna mikla þolinmæði.
Morgun einn, Jregar hann var að verða hraustur á ný,
sagði hann:
„Heyrðu, mamma! Þegar Jrið farið næst að safna mat-
arforða, held ég, að mig langi bara til að vera með
ykkur!“
„Það er alveg rétt hjá J^ér, barnið mitt,“ s'varaði móðir-
in og klappaði ástúðlega á koll hans.
Þýtt. S. G.
25