Æskan - 01.05.1971, Side 19

MARGT BÝR í SJÓNUM
isli hét maður í Arnarfirði vestra. Hann var góð
skytta og lá oft fyrir tófu á haustum niður á
svokölluðum Fífudal. Þar er langur sandur
með sjó fram, en grasbakkar fyrir ofan. Þar
gerði Gísli sér byrgi með þeim hætti, að hann
9róf skarð inn í bakkann, refti yfir og setti fyrir hurð. Op
hafði hann á hurðinni fyrir byssuhlaupið. Þarna fékk hann
oft góða veiði.
Einu sinni sem oftar fer Gísli út í Fífudal í byrgi sitt og
var þar fram eftir nóttu og veiddi vel, fékk fimm tófur.
Veður var allgott, en þó eigi vel heiðskírt. Kvöldið eftir
fer hann aftur og hyggur gott til veiðar, því að nú var veð-
Ur enn þetra, hvítalogn, skafheiður himinn og bjart af tungli.
^nj það leyti, sem hann var að búast um í byrginu, gerði
ofurlítið kul, rétt svo að hann fann það, og stóð það þeint
ofan af fjallinu. Gísli var kominn í byrgið nálægt hálfri
stundu fyrir náttmál. Bíður hann nú og bíður allt til þess,
er stund lifði til miðnættis, en verður einskis var. Fer hon-
Um þá að leiðast og verða hrollkalt, en hugsar þó með sér,
að hann skuli bíða enn stundarkorn. Loks þótti honum sem
fil einskis mundi vera að bíða lengur, stendur á fætur og
réttir úr sér og býst til að fara út úr byrginu. Gísli hafði
Jafnan þann sið að gá vel í kringum sig, áður en hann
faeri út, og svo gerði hann og í þetta sinn. Um leið og
^ann lauk upp hurðinni og rak höfuðið út, kemur hann
au9a á eitthvert ferlíki innst á sandinum. Honum sýndist
Það vera líkast litlu húsi eða stórum bát á hvolfi. Átti hann
ekki von á neinu slíku á þessum slóðum og fór að velta
bvi fyrir sér, hvað þetta gæti verið. En hann þurfti ekki lengi
að bíða, því að brátt fór þetta að hreyfast, og það meira
en lítið. Aðra eins óskaplega ferð hafði hann ekki séð á
Hokkurri skepnu, stórri eða smárri, og var helzt að sjá sem
Það kæmi ekki við jörðina. Hleypur það þannig í sjóbrún-
lnni út eftir sandinum í áttina til hans. Gísli skellir aftur
byginu og horfir út um hurðarboruna. Hann sér, að ferlíki
betta heldur sprettinum, þangað til það kemur á móts við
Vr9ið. Þar snarstöðvast það og stendur eins og það sé
ne9lt niður, snýr sér upp að byrginu og fer að hnusa eða
befa, en eins og áður er sagt, stóð golan af fjallinu og þá
Urn leið af manninum. Þarna stendur það litla stund, unz
Pað lallar af stað og stanzar ekki, fyrr en það er komið
aiveg að byrginu, snuðrar þar í kring og hnusar af öllu.
Fífudals-
skrímslið
Það þóttist Gísli vita, að þessi ferlega ófreskja mundi sjó-
skrímsli vera. Varð hann svo skelkaður, að hann gat hvorkl
hrært legg né lið, en gat þó eigi annað en einblínt á
þetta. Skepna þessi var svo stór, að nema mundi tveim
hestlengdum og hæðin að því skapi. Taldi Gisli, að jafnvel
stærstu hestar hefðu getað gengið undir kvið hennar án
þess að snerta hann. En þótt stærð dýrsins væri ægileg,
þá var haus þess og kjaftur hræðilegastur af öllu, því að
auðsætt var, að þar inn gæti hæglega fullorðinn maður
horfið í heilu líki. Verst var þó það, að af sjókind þessari
lagði svo megna andstyggðar fýlu og ódaun, að nærri var
liðið yfir Gisla af hryllingi og viðbjóði. Virtist honum sem
skrímslið þyrfti ekki annað en leggja hausinn ofan á byrgið
til þess að mola það sundur.
Gísli vissi ógerla, hvað tímanum leið, meðan skrímslið
var að snuðra í kringum byrgið og þefa í allar áttir, en
honum fannst það heil eilífð. En loksins, þegar minnst
vonum varði, sneri það tii sjávar, tekur á rás með sama
hraða, sem það hafði haft, er það kom innan sandinn, og
hleypur beint í sjóinn, en gusurnar af þvf gengu á báða
bóga út fyrir allar grynningar.
Þegar Gísli hafði jafnað sig nokkuð eftir þetta, bjóst
hann til heimferðar. En svo var hann miður sín, að hann
treysti sér ekki til þess að fara með sjónum, heldur fór
hann efst upp í brekkur og þar inn eftir og heim. Sagði
hann þegar frá því, sem fyrir hann hafði komið. En með
því að hann þóttist finna, að menn efuðu frásögn hans, fékk
hann tvo merka bændur úr nágrenninu með sér út á sand
morguninn eftir. Sáu þeir allir greinilega förin upp frá sjón-
um og traðkið í kring um byrgið og undruðust stórum.
Förin voru gríðarstór, kringlótt að lögun og mótaði fyrir
sex tám eða klóm, þar sem fram vissi.
Gísli var lengi að ná sér eftir þennan atburð. Hann hafði
skipti á byrgjum við annan mann, þvi að hann vildi ekki
vera þarna lengur. Sá maður lá þar á haustin ár eftir ár
og sá aldrei neitt óvenjulegt, en þess skal einnig getið,
að Gísli var búinn að vera þarna haust eftir haust og hafði
aldrei orðið neins var, nema í þetta eina sinn.
(Frásögn Karls Eggertssonar frá Hvammstanga
eftir frásögn Gísla sjálfs. —
Sagnaþættir Guðna Jónssonar.)
,Tle® 30 íslenzk frímerki á sér, og með þeim greiddi hann
yfirverkstjóranum fyrir greiðann. Var yfirverkstjórinn hinn
anaegðasti, þar eð svo vel vildi til, að hann var frímerkja-
safnari.
Surnarið 1969 dvaldi svo Guðni í Kaupmannahöfn og
vann fyrir sér með því að leika á orgel sitt á ýmsum skemmti-
sföðum, og um haustið hóf hann tónlistarnám sitt i Kaup-
rnarinahöfn, sem hann stundaði síðan í tvo vetur og hefur
nu lokið.
®-i- sumar stofnaði Guðni þriggja manna hljómsveit, sem
* i Noregi allt sumarið, og í síðasta jóiafríi aflaði hann sér
ekna með því að leika um borð f norsku skemmtiferða-
S^ipi- Er óhætt að fullyrða, að Guðni hefur skemmt fjöl-
breyttari hóp en margir aðrir íslenzkir hljóðfæraleikarar
á hans aldri.
— Hvað tekur nú við hiá þér, Guðni?
— í sumar ætla ég aftur til Noregs. Síðan hef ég hug á
að stunda framhaldsnám í orgelleik, kórstjórn og hljóm-
fræði, plús önnur fög sem snerta þetta, ég býst þess vegna
við því, að ég verði áfram í Kaupmannahöfn.
— Á hvaða tónlist hefur þú mest dálæti?
— Það er erfitt að segja um það, hvers konar tónlist
ég vil helzt túlka. Það er ekkert tvennt eins.
Þar með lauk blaðaviðtalinu við Guðna, og skömmu
síðar var hann þotinn til Kaupmannahafnar. — E B.
19