Æskan - 01.05.1971, Qupperneq 23

»Ég heiti Toppur,“ svaraði hérinn ungi.
»Hvað ertu að gera? Ertu ekki að leika þér?“ spurði
•\ebbi.
»Nei, cg er að safna matarforða," svaraði Toppur og
helt áfram að tína.
»Pff, ert þú líka að safna matarforða!" sagði Nebbi.
»Finnst þér það ekki hræðilega leiðinlegt?"
»Ja> eiginlega veit 'ég ekki. livað ég á að s'egja, því að
CS hef aldrei hugsað um það,“ svaraði hérinn ungi. „Það
'eiður víst að vera þannig, því að innan skamms gengur
'eturinn í garð, og þá þurfum við að hafa einhvern mat
Éeimilinu, annars sveltum við til bana, segir mamma."
»Eigum við ekki heldur að leika okkur?" spurði Nebbi.
»Jú, þegar ég er búinn með það, sem ég á að gera,“
s'araði hérinn ungi.
>>Nei, þá nenni ég ekki að bíða eftir þér, — og vertu
nú sæll," sagði Nebbi og hljóp burt.
1‘ega,- hann hafði ‘hoppað og hlaupið um stund, og
ho*ft vel í kringum sig, heyrði hann einhvern hávaða
'PPi 1 tré nokkru. Það var hvissað og hlegið, og svo
'11 tist sem einhverjir skemmtu sér afar vel. Nebbi horfði
nPp í tréð og sá þá fimm litla íkornakrakka, sem hlupu
er á eftir öðrum upp og niður trjábolinn.
»Góðan dag! Hvað eruð jiið að gera? Eruð jtið kannski
a safna matarforða?" hrópaði Nebbi.
»Hvað segirðu? Safna matarforða? Hvað er nú jtað?“
'Purðu íkornabörnin í kór. „Við erum í síðastaleik, eins
j^ú hlýtur að sjá. Það er fjarska gaman. Hver var nú
aftUr sá síðasti?“
»Get ég ekki fengið að vera með ykkur?“ spurði Nebbi
1 Éænarrómi.
>Jú, jú, komdu bara til okkar,“ svaraði lítill íkorni.

<lrin hljóp leifturhratt niður og sló í Nebba með ann-
11 *’ Hamlöppinni. — „Nú ert jrú sá síðasti,“ sagði liann
°R hljóp aftur upp trjábolinn. Nebbi hljóp á eftir honum
e*ns hratt og hann gat og tókst að slá í skottið á íkornan-
i«m.
'■í'«ðasta,“ kallaoi hann og flýtti sér niður á jörðina á
7' Hann hló meó sjálfum sér og sagði: „Er jtað ekki
Clns °g ég hef alltaf sagt: Lífið er bara leikur og gaman!“
^ Shyndilega kom annar íkorni við hann. „Síðasta!" sagði
ar*n og hljóp spölkorn upp eftir stofninum, og var Nebbi
alvi
eg á hælum hans.
»\ú næ ég Jiér!“ hugsaði Nebbi. Þá hljóp íkorninn
ut á grein nokkra og stökk beint út í loftið. Hann
Vzt
Hði sér með skottinu og komst heill á húfi til næsta
etta get ég gert líka,“ hugsaði Nebbi og stökk á
trés.
„Þ.
Uftla læknir bjó í stórum, holum trjástofni.
eftir honum. En hann reiknaði skakkt út fjarlægðina og
komst ekki í tréð.
Þegar hann kom til sjálfs sín á ný, lá hann á jörðinni
og gat 'ekki staðið á fætur. Hann hafði dottið niður á
bakið.
Fimm lítil íkornabörn stóðu í kringum hann, og
hræðslan skein úr svip jteirra.
„Hlauptu heim og sæktu mömmu!" hrópaði eitt þeirra.
Eftir örskamma stund var íkornamamma komin. Hún
hét Lilla. Hún rannsakaði Nebba gaumgæfilega.
„Hvernig gat jtér dottið í hug að reyna að stökkva
svona langt, jni, sem ert ekki íkorni!“ sagði hún. „Það er
auðséð, að jni hefur farið of fljótt að heiman, karlinn.
Við verðum að búa til börur og bera jng á Jjeim. Þú getur
víst ekki gengið, vesalingur litli.“
Svo bjuggu íkornamamma og börnin hennar til börur
úr greinum. Ofan á jjær lögðu þau Jjykkt lag af mjúkum
niosa, sem þau tíndu á milli trjánna.
Síðan lyftu Jrau Nebba upp.
„Æ, æ, snertið mig ekki, — ég finn svo mikið til!“ kaþl-
aði Nebbi.
,,Þú verður nú að Jjola jjað, góði minn. Við þurfum að
23