Æskan - 01.12.1973, Síða 3

ág boáa ifdnt ntikbift ftöijnud
ann hafði lengi setið í fangelsi og ekki
komið út fyrir hússins dyr í langan
tíma. Inni hjá honum var dimmt og drungalegt,
og hann leit næstum aldrei glaðan dag. Hann
hafði lítil sem engin afskipti af öðrum, en þráði
umhyggju og mannlegt samfélag. Hann sá sömu
veggina og sama gluggann dag eftir dag. Og
inn um þennan eina glugga kom birtan, sem
hann þráði. En hann komst ekki út. Hann var
fjötraður. Hann var fangi. Hann hafðl brotið af
sér.
Fyrir sumum föngum er frelsið eins og undur
skær birta, nýtt líf, algjör andstæða fangans —
og fögnuðurinn verður óumræðilegur. Hlýtur sá
ekki að boða mikinn fögnuð, sem segir fangan-
um eftir erfiðan og langan tíma: Þú ert frjáls!
En með þessum mikla fagnaðarboðskap kom-
ast sumir fangar í vanda. Þeir verða að velja.
— Einu sinni hélt ég, að allir fangar veldu með
Wiiklum fögnuði, þegar þeim væri sleppt úr
fangelsi. Nú veit ég, að svo er ekki. Því miður
finnst sumum þeir eiga verri ævi í vændum, eftir
að þeim er sleppt úr varðhaldi. Hvernig stendur
á því? (Þú spyrð þig og ég mig).
Nú veit ég, að einhverjum kann að þykja þetta
döpur þyrjun á fagnaðarboðskap jólanna. Og
ég er samþykkur því að mestu leyti. En ef við
lifum í frelsi, getum við ekki horft upp á, að
náungi okkar sé barinn, fjötraður og fangelsaður,
án þess að reyna að bæta það, þótt af veikum
mætti sé. Ef við lifum í allsnægtum, getum við
ekki samvizkulaus horft á náunga okkar deyja
úr hungri. Ef við lifum í Ijósi, getum við ekki
aðgerðalaus horft á meðbræður okkar kveljast
og þjást í myrkri!
Fagnaðarboðskapur jólanna er ekki aðeins
1