Æskan - 01.12.1973, Síða 10

kinu sinni var kennslukona, sem
var aS lesa sögu fyrir nemendur
s!na. Þetta var skömmu fyrir jól. Sagan
sagði frá engli, sem flaug á aðfanga-
dagskvöld niður til mannheima. Hann
kom aðallega til þeirra, sem voru hrygg-
ir og fátækir, og færði öllum huggun og
gleði.
Þegar kennslukonan hætti lestrinum,
heyrðist einhver snökta úti í horni á
skólastofunni Og í sama bili sást upp-
rétt hönd og hrópað var með ákafri
röddu:
„Kennari, kennari! Hún Helga er að
gráta!"
Kennslukonan gekk þá að borðinu,
þar sem Helga sat. Það var lítil, dökk-
hærð telpa, fölleit og mögur. Hún byrgði
andlitið í höndum sér og grét.
„Hvað er þetta, Helga litla?" sagði
kennslukonan. „Er þér illt?“
„Nei-ei,“ sagði Helga litla stamandi
og ofurlágt. „Mér leiðist bara svo mik-
ið.“
„Hvað leiðist þér, góða mín?“
„Mér leiðist svo, af því að mig langar
svo mikið til að verða engill," sagði
telpan svo lágt, að kennslukonan gat
með naumindum heyrt það, og nú laut
Helga aftur höfði enn þá dýpra en áður.
En skólasystir Helgu, sem sat við
hlið hennar, hafði samt heyrt það. Og
nú hrópaði hún með hvellu röddinni
sinni:
„Hana Helgu langar til að verða eng-
ill.“
Allur barnahópurinn fór að skelli-
hlæja. En kennslukonan þaggaði niður
f þeim og sagði mjög alvarlega:
„Það er ekki nauðsynlegt að vera
engill til þess að geta hjálpað öðrum
og huggað þá.
Ef þið reynið aðeins að vera reglu-
lega góð og kærleiksrík, þá getið þið
orðið öðrum mönnum til eins mikillar
huggunar og gleði og jólaengillinn, sem
ég var að lesa um.“
Lagleg, Ijóshærð telpa rétti upp
höndina og sagði með ákafa ( röddinni:
„Kennari! Veiztu, að ég á að verða
reglulegur engill bráðum? Á barna-
skemmtuninni, sem haldin verður é
sunnudaginn kemur, á ég að leika engil-
Það koma mörg hundruð manns til þess
að horfa á okkur. Við verðum tíu, sem
leikum engla. Við eigum að vera í mjall-
hvítum kjólum með silfurstjörnusveiga
um höfuðin, og svo höfum við stóra,
hvíta vængi og allt.“ — Nú leit telpan
sigri hrósandi til skólasystkina sinna,
en þau horfðu á hana stórum augum,
full undrunar og aðdáunar.
Skólaklukkan hringdi. Kennslustund-
unum var lokið þenna dag, börnin þustu
út úr skólastofunni.
Þegar Helga kom út á leiksviðið, fóru
félagar hennar að stríða henni.
„Ha, hæ! Þarna er hún Helga, sem
skælir af því að hún fær ekki hvítan
kjól og silfurstjörnur I hárið, eins og
Dóra,“ sagði einn drengurinn. —
meira gat hann ekki sagt, því að Óli,
JÓLASAGA
EFTIR
ELSU BESKOW
8