Æskan - 01.12.1973, Síða 12

Nokkrir drengir gengu fram hjá henni.
Þeir sáu, hve hún var annars hugar.
Elnn þeirra ýtti við henni um leið og
hann gekk fram hjá.
Mjólkurkannan féll úr hendi hennar
og brotnaði, en mjólkin rann út um
götuna.
Telpan fór að gráta. Strákarnir hlógu,
og úr einum húsglugganum var kallað
með höstum rómi.
„Hvernig gátuð þið fengið af ykkur
að gera þetta?" hrópaði Helga til
drengjanna. En þeir heyrðu ekki til
hennar og héldu áhyggjulausir áfram
leiðar sinnar.
Skýið, sem Helga sat á, sveif nú yfir
stórri borg. Þar voru húsin há og göt-
urnar svo mjóar, að sólarlagið sást varla.
Það voru heldur ekki margir af mönn-
unum, sem voru glaðlegir á svipinn.
„Ég ætla að fara niður til þeirra og
reyna að gleðja þá," hugsaði Helga.
„Ég ætla að segja þeim, að allt verði
gott og skemmtilegt, ef þeir eru vin-
gjarnlegir hverjir við aðra, og elska
hverjir aðra."
Nú kom hún niður í garð einn. Þar
voru nokkur börn saman komin. Þau
höfðu verið að leika sér, en voru nú
orðin ósátt og ásökuðu hvert annað.
Loks lenti í áflogum. Lítill drenghnokki
lenti í miðri þvögunni. Hann féll um
koll. Hin spörkuðu í hann, og nú sat
hann þarna, allur útataður í óhreinind-
um og tárum.
Það dugði lítið, sem Helga sagði. Litli
snáðinn hætti að vísu smátt og smátt
að gráta, þó að hann heyrði ekki til
hennar.
Hvar sem Helga kom, var það þessu
líkt. Það var lítið um fólk, sem gat heyrt
til hennar, þótt hana langaði svo sárt
til þess að hjálpa því. Hún sá marga,
er voru sorgbitnir og óánægðir, og hún
var viss um það, að gæti hún aðeins
fengið þá til að hugsa um allt hið
fagra og góða, sem var til í heiminum,
I stað þess að gremja sig yfir því illa
og Ijóta, þá myndu þeir verða miklu
ánægðari.
Hún sá nú allt, sem mennirnir hugs-
uðu, þegar hún var orðin að engli. Og
hún sá, að þeir vondu voru í raun og
veru ekki nándar nærri eins slæmir og
þeir voru álitnir. Það var eitthvað gott
innst inni hjá þeim öllum. Æ, hve sárt
hana langaði til að hjálpa þeim.
En Helga sá líka góða og kærleiksríka
menn. Sólskinsbörn, sem fluttu með sér
birtu, gleði og yndi, hvar sem þau fóru.
Þau voru aðeins allt of fá.
„Ég ætla að biðja guð um að lofa mér
að verða manneskja," hugsaði Helga.
„Ég get þá ef til vill orðið eitt af þess-
um sólskinsbörnum."
Síðan hóf hún sig upp frá jörðunni og
sveif hærra og hærra upp í hið heiða
himinhvolf.
Brátt fann hún til svo óumræðilegrar
sælu, að hún þóttist vita, að nú væri
hún ekki langt frá guði sjálfum.
Hún lokaði augunum, því að hún
þoldi ekki hina skæru birtu, sem
streymdi út frá honum.
Hún þurfti ekki að bera fram bæn
sína. Guð hafði þegar heyrt ósk henn-
ar.
„Þú skalt fá ósk þína uppfyllta,"
sagði drottinn, og rödd hans ómaði eins
og voldugur hljóðfærasláttur, en um
leið var eins og hún talaði í hennar
eigin sál.
„Hvar vilt þú fæðast? Vilt þú verða
voldug drottning, svo að þú getir hjálp-
að mörgum?"
„Æ, nei," svaraði Helga. „Þá er ekki
víst að ég geti komið til barnanna, sem
mig langar mest til að hjálpa. Leyf mér
að vera hjá þeim."
„En veizt þú,“ mælti röddin, „að
jafnskjótt og þú fæðist meðal mannanna,
gleymir þú þvi, að þú hafir nokkru sinni
verið engill? Heldur þú, að þú getir
samt haldið áfram að vera glöð og
góð?"
Þá laut Helga svo djúpt höfði, að
andlit hennar snerti klæðafald drottins,
og hún hvíslaði:
„Góði guð! Sendu mér við og við
ofurlítinn fallegan draum, þegar ég er
í þann veginn að gleyma því, til hvers
ég lifi á jörðunni."
Þá fann Helga, að guð brosti til henn-
ar, og svo vissi hún ekkert meir. Það
var eins og að hún væri að hrapa —
langt niður. Og allt í einu vaknaði hún
í rúminu sínu. — Hún lá ofurlitla stund
vakandi, án þess að opna augun eða
hreyfa sig. Hún vissi ekki almennilega,
hvar hún var eða hver hún var, en hún
var gagntekin af fögnuði.
Rúmið hennar stóð undir glugga, og
þegar hún opnaði augun, varð henni
litið út um hann og upp í himininn, þar
sem óteljandi stjörnur blikuðu.
Hún horfði stundarkorn upp til stjarn-
anna, en hún heyrði jafnframt andar-
drátt þeirra, sem sváfu í kringum hana.
Smátt og smátt rankaði hún við sér og
mundi eftir öllu. Hún hét Helga. Það
var andardráttur bræðra hennar, sem
hún heyrði, og það var hann Palli litli.
sem hraut svo skrítilega. Hve það var
undarlegt að vera maður, og hve hún
var hamingjusöm! Það var alveg eins og
bjart og fagurt Ijós brynni í sál hennar.
Það Ijós gat aldrei slokknað, hve kalt
og dimmt sem varð úti fyrir.
Stjörnurnar fölnuðu. Hún heyrði kirkju-
klukkuna slá sex.
Ofur hljóðlega reis Helga upp og
klæddi sig: Siðan kveikti hún upp eld
og setti upp ketilinn og fór að öllu jafn
hljóðlega.
Og er stjúpa hennar reis upp geisp-
andi, þá logaði eldurinn glatt á arni,
borðið var dúkað og á því stóðu kaffi-
bollar og grautardiskar.
Húsfreyja leit óvenju glaðlega fram-
an í Helgu.
„Það er merkilegt, hverju strangt
uppeldi getur komið til vegar," hugsaði
hún með sér. „Ég held, að mér ætli að
takast að gera mann úr stelpunni."
En Óli sagði við Helgu, þegar þau
voru lögð af stað i skólann:
„Ég skil ekkert i því, hve allt er jóla-
legt í dag! Mér fannst þetta strax, er
ég vaknaði í morgun og sá þig vera að
bera á borðið. Svo ert þú ekki heldur
sjálfri þér lík í dag. Það er alveg eins
og þú búir yfir einhverju skemmtilegu
leyndarmáli. Hvað er það?“
„Já," svaraði Helga. „Ég skal segja
þér það einhvern tíma seinna, þegar
við erum tvö ein."
Það eru nú liðin mörg ár síðan þau
Ólafur og Helga urðu fullvaxin.
Helga hefur í raun og veru orðið ein
af þessum sólskinsmanneskjum, eins og
hana langaði svo mjög til að verða.
Hún vinnur nú meðal margra og fá-
tækra barna, og hún er sólin í lifi þeirra
að mörgu leyti.
Hún segir sjálf, að þessi draumur
hafi mest hjálpað sér til þess að verða
það, sem hún er. Og það er án efa
alveg satt.
M. J. þýddi.