Æskan - 01.12.1973, Qupperneq 31

Þursinn batS um frið og lofaði gulli
og gersemum, ef Páll sleppti honum.
Loks fylgdi hann Páli að hól einum, sem
hann sagði, að gersemar væru fólgnar
í. Þá sleppti Páll honum og þursinn
sökk í jörðu niður og hvarf i Tröllaríki.
,,Þú átt að eiga þennan fjársjóð, fagra
stúlka," sagði riddarinn við fátæku
stúlkuna. „Þú hefur meiri not fyrir hann
en ég.“
Hann mátti ekki heyra á það minnzt,
að þau skiptu jafnt með sér, en loks
tók hann við gullhring til minningar um
baráttuna við risann.
Meðan þetta gerðist, fór Hinrik ridd-
ari í öllu sinu stássi til hallarinnar, en
konungurinn var reiður og órólegur, og
prinsessan fagra lét ekki sjá sig. Hún
kom ekki fyrr en eftir tvo daga, og þá
sagði hún:
„Ég glataði gullhring, sem ég erfði
eftir móður mína. Ég geng að eiga
þann mann, sem færir mér hringinn."
Svo lýsti hún hringnum, og þá varð
nú aldeilis handagangur ( öskjunni, því
að riddararnir stormuðu allir af stað.
Páli var boðið til konungshallarinnar,
þegar hann kom heim frá kofa betli-
stúlkunnar. Hann fór í sín beztu föt, dró
hringinn, sem fátæka stúlkan hafði gef-
ið honum, á hönd sér og fór til hirðar-
innar.
En þar var slíkt safn fyrirmanna, að
hann dró sig hæversklega f hlé. Hann
gamall og hrörlegur, og þvi ýtti hann
við honum með öxlinni þannig, að
tröllið datt niður um gatið og beint
ofan I hlóðirnar, en þar logaði glatt, svo
að risinn brenndist illilega. Hann ætlaði
að ráðast á riddarann, en því miður var
bæði ryk og aska I augum hans, svo
að Páll gat vikið sér undan, en risinn
rakst af miklu afli á tré. Hann rotaðist
og féll til jarðar, og þegar hann vaknaði
aftur, var Páll búinn að binda hann.
Páll kraup og kyssti á hönd prinsess-
unnar.
fór út I garð, og þar stóð prinsessan,
og hún var alveg eins og fátæka stúlk-
an að sjá. Hann kraup á kné og kyssti
hönd hennar, en þá sagði hún:
,,Þú berð hring minn! Engan mann
vil ég eiga annan en þig.“
Því nú hafði prinsessan séð, hvor
riddaranna var hugrakkari, hjálpsamari
og betri, því að hún hafði dulbúið sig
sem betlistúlku.
Hún sagði konunginum allt af létta,
og hann hélt þeim mikla brúðkaups-
veizlu.

Þegar ég man fyrst eftir mér, átti ég
heima I Sólhólum hjá hennl Helgu
gömlu. Einn góðan veðurdag var ég að
leika mér við lækinn, sem rann fyrir
neðan túnið, mér þóttl svo gaman að
henda smásteinum út [ hylinn.
„Gaman, gaman,“ hrópaði ég og hljóp
um leið fram á lækjarbakkann með stein
I hendinni. Jú, heldur var það gaman!
Ég steyptist á höfuðið niður f hyllnn.
Mér fannst ég nú liggja f mjúkri sæng.
stundum varð mér dimmt fyrir augum,
en stundum sá ég gráleita móðu. Þarna
var ég að veltast f læknum, tæplega
fimm ára gamall. Engin mannleg hjálp
var nálæg. Enginn sá mig — nema Guð.
Allt f einu kenndi ég botns, svo að
ég gat staðið upp. Straumurinn hafði
skolað mér upp á dálftið skarð, sem var
f bakkann á einum stað. Það var eins
og blessuð puntstráin, sem blöktu á
bakkanum, væru að rétta mér hjálpar-
Lækurinn
hönd. Ég þrelf i þau báðum höndum
og gat klifrazt upp á bakkann.
Ósköp hafði hún Helga gamla hátt,
þegar ég kom heim, en ekkert man ég,
hvað hún sagði. Eftir litla stund var ég
kominn ofan í rúm, og sofnaði ég þá
vært.
„Hvar eru fötin mfn?“ hrópaði ég,
þegar ég opnaði augun daginn eftir.
„Ég er að þurrka þau," sagði Helga
gamla. „Þú verður að liggja I rúminu
f allan dag."
Ég brauzt um á hæl og hnakka og
umturnaði öllu f rúminu. Mér þóttl svo
sárgrætilegt að fá ekki að koma út I
góða veðrið.
Eftir þetta varaðl ég mig á læknum,
þvf að nú var óg hyggnari en áður.
Sigurbjörn Sveinsson.
29