Æskan - 01.12.1973, Side 32

Flautuleikarinn
%
rásögn þessi er frá tímnm Karls 12. hetjukon-
ungs Svía, er hann var á leið með her sinn inn í Rúss-
lancl að berjast við Pétur mikla.
Hingað til hafði Karl 12. unnið mikla sigra í orustum
við óvini sína, og um alla Evrópu var nafn hans þekkt.
Nú var röðin komin að Rússlandi, en þar átti hann eftir
að bíta stærri bita en hann gat tuggið. Sú herför endaði
með því, að her hans var næstum eytt í hinum hörðu
vetrarveðrum, og beið hann mikinn ósigur við bæinn
Poltava.
Rússneski veturinn var Iiarður, og í kulduntim liðu
hermennirnir miklar hörmungar. Herbúðum hafði verið
komið upp á snjóþaktri flatneskju, og þarna beið Karl
12. eftir að Rússar legðu til atlögu. Dagarnir liðu, og
ekki komu Rússarnir.
Svo var það einn frostkaldan dag, að konungur kom
út úr tjaldi sínu og skipaði að söðla hest sinn, því að
hann ætlaði í njósnarferð. Þetta var ekki óvanalegt,
Karl 12. var þekktur fyrir að vilja sjálfur atlniga málin.
Liðsforingjar hans voru ekkert hrifnir af þessum til-
tækjum hans, en gátu engu ráðið. Nokkrir af liðsforingj-
unum vildu fara með honum, en konungur skipaði jaeim
að vera kyrrum og sagðist myndi velja sér sjálfur einn
mann, sem með honuin færi. Hann steig nú á bak liesti
sjnuin, en liðsforingjarnir horfðu kvíðafullir á eftir
honum.
Konungur reið nú í gegnum herbúðirnar — enn hafði
liann ekki ákveðið, hvern hann tæki með sér í jiessa
glæfraför. Þá heyrði hann allt í einu leikið á flautu í
einu tjaldinu. Konungur stan/.aði og hhistaði á hina
blíðu en jninglyndislegu tóna flautuleikarans. Hann vissi
vel, hver jiað var, sem lék á flautuna, Jjví í allri herför-
inni höfðu hermennirnir gert grín að honum Bertel með
flautuna, ungum sveitapilti, sem enn hafði ekki tekið
þátt í neinni orustu.
„Komdu út, Bertel,“ kallaði konungur.
Bertel kom strax út og heilsaði að hermannasið.
„Söðlaðu hest Jhnn strax, J>ú átt að fylgja mér,“ mælti
konungur.
Bertel flýtti sér að framkvæma skipunina, og að lítilli
stundu liðinni var hann tilbúinn, en áður en hann steig
á bak, stakk hann flautunni í hnakktösku sína.
„Hvað ætlarðu að gera með flautuna?" spurði konung-
ur. „Þetta verður engin skemmtiferð."
„Ég skil aldrei flautuna við mig,“ sagði Bertel í ein-
lægni. „Ég erfði hana eftir fiiður minn, hann lék svo vel,
en ég er ekki nærri eins góður flautuleikari, en ég æfi
mig mikið til jiess að geta leikið eins vel og liann."
„Látum okkur vona, að þér takist ]>að,“ sagði konungur
brosandi, „og nú förum við, Bertel, J>að er kominn tírm
til, að J>ú kynnist hernaði og sýnir dug af |>ér. Kannski
finnurðu púðurlykt áður en lýkur, J>ví að nú ríðum við
nálægt herbúðum Rússa til ]>ess að grennslast eftir ]>ví,
hvað j>eir hafa fyrir stafni." Að |>essum orðum mæltum
sló konungur í liest sinn og j>eir héldu út á snævi ]>akta
sléttuna.
Þeir héldu áfram J>egjandi dálitla stund, cn svo rauf
konungur þögnina: „Jæja, Bertel, hvernig geðjast J>ér
að J>ví að vera hermaður?"
„Agætlega, yðar tign," svaraði Bertel.
„Þú crt ungur maður og óreyndur í hermennsku, en
finnst J>ér eins og liðsforingjum mínum |>að vera gálcysi
af mér að fara í J>essar njósnarfcrðir með aðeins einum
fylgdarmanni?"
„Já, yðar tign, J>að finnst mér," svaraði Bertel einarð-
lega.
Karl 12. leit undrandi á hann. „Þú liggur sannarlega
ekki á meiningu ]>inni," sagði hann, „og hvað þá með
þessa ferð okkar?"
„Við ættum strax að snúa við til herbúðanna aftur,"
svaraði Bertel.
30