Æskan - 01.12.1973, Qupperneq 37

!
I inu sinni voru tvö litil syst-
kyni. Stúlkan, seni hét Lísa,
var 7 ára, en Pétur var 9 ára. Þau
voru munaðarlaus. Pabbi þeirra hafði
farizt í sjóslysi. en mamma ]>eirra dó
úr veikindum. En nú áttu krakkarnir
að vera hjá frænku í Reykjavik, og leizt
]>eim ekkert of vel á sig. Þó að frænka
]>cirra væri afskaplcga góð, ]>á kunnu
krakkarnir ekki við borgariifið. En
brátt eignuðust krakkarnir vini, svo
l>að lagaðist dálitið. Vinirnir hétu
Sigrún og Jói. Sigrún og Jói voru syst-
kini.
Þau öll krakkarnir bjuggu til blað.
Þau teiknuðu myndir, gerðu skrítlur,
gátur og margt fl.eira. Þau sögðu
Önnu vinkonu sinni líka frá ]>ví.
Jæja, núna voru krakkarnir búnir
að gera 4 eintök, héldu þá Anna og
frænka og allir aðrir, að þau ætluðu
að selja blaðið, nei, nei, aldeilis ekki,
það datt þeim ekki í hug. Þau vildu
ekki vera að taka peninga fyrir, lieldur
gáfu fólkinu, og gekk það allt sam-
an vel.
Jæja, nú var komið að þvi, að Pétur
og Lisa áttu að fara i skóla. Frænka
keypti skólatöskur og fylgdi þeim
fyrsta daginn í skólann. Þar eignuðust
þau marga leikfélaga. Þau lærðu að
skrifa, lesa, reikna og margt fleira.
Þau pössuðu sig alltaf á að læra heima.
Svo fóru þau í leikfimi og handavinnu.
Oft urðu þau samferða einhverjum
leikfélögum sinum lieim úr skólanum.
Þannig fór þetta allt vel.
Jóhanna V. Hjaltadóttir,
11 ára,
Bergstaðastræti 70.
MUNAÐARLAUSU BÖRNIN
minn, sem var um áramót í háskóla
nálægt Novosibirsk, sagði mér, að þar
færu allir fram í gáttina og hrópuðu
fyrir matinn: „Verið okkar gestir." Þann-
ig höldum við líka áramótagleði núna.
'Það er mannþröng á öllum götum á
gamlárskvöld, er líður að miðnætti, sím-
arnir eru rauðglóandi og póstarnir
kvarta undan bréfafarganinu — þótt
einhver rekist fyrir mistök á bláókunn-
uga menh, er honum boðið í hópinn.
Mér finnst þetta það skemmtilegasta við
áramótin.
Þegar ég sagði, að mörgum þættu
áramótin eiga að haldast hátíðleg heima
fyrir, minnist ég annars. Þess, hvað það
er erfitt að fá borð á veitingahúsi eða
skemmtistað á gamlárskvöld. Þar dunar
dansinn. Rétt fyrir miðnætti og snemma
á nýársdagsmorgun eru barnatímar, sem
bæði ungir og aldnir hafa ánægju af að
horfa á. Þessir tímar eru „leifturtímarn-
ir“. Leiftur eins og Ijóma af stóra greni-
trénu, sem stendur á torgi Kremlar. Það
er stærsta tré borgarinnar, en vitanlega
eru mörg fleiri dreifð um götur og torg
víðsvegar. Þessum tímum stjórna þau
Vetur konungur (Frosti gamli) og Snjó-
dísin.
Það kannast allir við Vetur konung.
Hann er góður, vitur og gamall og gefur
gestum sínum gjafir. Litlu dætur mínar
eru hrifnari af Snjódísinni.
Um áramótin er hálfsmánaðar jólaboð,
og snjórinn fellur á höfuð barnanna,
hvort sem það er alvörusnjór eða gervi-
mjöil, því að sums staðar þekkist
hvorki frost né bylur. Grenitré vaxa
ekki heldur alls staðar, og því verðum
við að kaupa þau. En samt gleðjumst
við öll um áramótin og kveikjum á glit-
Ijósunum, þegar klukkurnar í Kreml
hringja inn nýja árið og Vetur konung-
ur og Snjódísin ríkja ein.
Yuri APENCHENKO.
35