Æskan - 01.12.1973, Qupperneq 48

Til vinstri: Maðurinn, sem situr bak vi3 sextán þykk bindi
kennslubóka sinna, hefur vissulega ástæSu til a3 brosa
ánægjulega. Hann situr vi3 langborSiS i vinnustofu sinni
og rennir árvökrum augum yfir handritiS a3 fimmtánda bindi:
„List og listarfur" — þaS var síSasta bindiS, sem fór í
prentun, þegar hiS sextánda var tilbúiS. Vi3 hættum á a3
segja, a3 Egner vilji hafa allt sem fullkomnast, en þa3 er
ómetanlegur eiginleiki hjá manni, sem hefur svo gífurleg
áhrif á áhugamál og þroska norskra barna.
gengum í skóla. Þá var ég ákveðinn í að skrifa og teikna
og semja bækur og leikrit, og nú fékk ég konu, sem tók
þátt í áhugamálum mínum. Svo hafði Anna að eðlisfari og
heiman frá fengið einstaka hæfileika til að umgangast börn
og allt, sem börnum við kom, og af þvi smitaðist ég, og
það hafði afgerandi áhrif á framtiðarstarf mitt. Ég er feginn,
að ég valdi þetta hlutverk.
— Þú hefur víst notið aðstoðar barnanna þinna fjögurra?
— Þetta hefði verið óhugsandi án þeirra og Önnu, eins
og Ole Brumm segir. Þegar ég byrjaði að sjá um barna-
tlma fyrir yngstu börnin fyrir tuttugu og tveimur árum, voru
börnin einmitt á þeim aldri, sem vekur mest áhuga manns.
Og seinna, þegar ég fór að skrifa bækur, átti ég alltaf börn
á „réttum“ aldri og alltaf voru krakkar umhverfis mig, þann-
ig að ég komst alltaf í tengsl við þann aldur, sem ég var
að skrifa fyrir. Nú er ég hættur að skrifa, en byrjaður aftur
með barnatímana, og þá á ég mikið af barnabörnum, sem
ég get lært af. Ég hef verið lánsamur, hvað viðkemur and-
anum á vinnustað!
— Hefurðu yfirleitt mátt vera að þvl að vera einstakling-
ur þessi ár, sem þú hefur verið að skrifa?
— Ég hef aidrei verið annaðl svarar hann og hlær við.
— Ég sit heima og vinn og einkalif mitt og vinnan verða
eitt. Nú hlakka ég til að geta einbeitt mér að öllu því, sem
ég varð að hætta við á meðan ég var að skrifa kennslu-
bækurnar sextán.
— Hvað er það?
— Nú byrja ég aftur með barnatimann fyrir yngstu hlust-
endurna með Klifurmúsinni, Kardemommubænum og öðr-
um gömlum sögum úr fyrri þáttum auk þess, sem ég hef
fleiri sögur. Ég hef ýmislegt á prjónunum og hugmyndir
skortir mig ekki. Nú er ég að vinna að fjórum visnaþáttum
fyrir sjónvarpið.
— Hvernig þættir eru það?
— i hverjum þætti er fjallað um gamlar og nýjar visur,
sem tengdar eru saman I heild með sameiginlegri hugmynd.
Ég hef verið svo ósvífinn að kalla þetta fjölskylduþátt og
vona, að foreldrar horfi á hann ekki síður en bömin. Fyrsti
þátturinn verður I desember. Hann heitir „Glaðværir tón-
listarmenn I leikhúsvagni". Sá næsti er um „Fjörugu fjöl-
skyiduna", en hann heitir I höfuðið á fyrstu vísunni, sem er
um níu manna fjölskyldu, sem einnig á kött, hund og
kanarífugl. Mér finnst sjáifum, að þetta sé skemmtilegasta
visa, sem ég hef ort, en þú mátt ekki skrifa það! Svona
er hún.
Og Þorbjörn Egner sezt við ga'mla fjölskyldupíanóið og
andartaki síðar hljómar glaðvært og skemmtilegt lag um
herbergið og þúsundþjalasmiðurinn Egner syngur sína visu
svo glaðlega, að enginn gæti trúað þvl, að þetta væri
kennslubókaritstjóri, sem væri uppgefinn af margra ára
erfiði og þreytu.
En lindin er sem betur fer ekki þornuð enn. Hugmyndirn-
ar skjóta sífellt upp kollinum. Hann hugsar ekki aðeins um
barnatíma og sjónvarpsþætti, heldur:
— Mig hefur lengi iangað til að endurskoða barnabæk-
ur, sem ég skrifaði fyrir 25—30 árum. „Talnabókin", „Óli-
Jakob fer í bæinn", „Þegar Pétur varð að belju“, „Fillinn,
sem fór út í heiminn“ og fleiri, bæta textann og setja nýjar
teikningar I þær, en auk þess ætla ég að skrifa og teikna
fleiri barnabækur.
— Á að leika nokkuð leikrit eftir þig um jóiin?
— Ekki hérna heima, en „Tónlistarmennirnir koma iil
borgarinnar" verður leikið í Þjóðleikhúsinu í Finnlandi,
„Dýrin í Hálsaskógi" verður sýnt í Uppsölum, Þýzkalandi
og Áusturríki.
— Verk þín hafa verið leikin í svo mörgum löndum.
Hvaða lönd eru þau helztu?
— Fyrst og fremst norrænu löndin fimm og Þýzkaland,
Tékkóslóvakia, i fimm eða sex leikhúsum ( Ráðstjórnar-
ríkjunum, Rúmenía, Júgóslavía, Austurríki og svo Spánn,
en þar sá ég „Kardimommubæinn" með ekta spönskum
ræningjum — og svo hefur það verið leikið í Japan, en
þangað hef ég ekki komið.
— Hvað um kvikmyndir — ég man eftir myndinni um
„Karíus og Baktus".
— Öll Norðurlöndin hafa boðið mér að gera kvikmynd,
og þá sérstaklega eftir „Kardemommubænum“. Kvikmynda-
félögin stungu meira að segja upp á því, að myndin yrði
tekin í Miðjarðarhafsiöndunum, þar sem hægt væri að ná í
alvöru asna og úlfalda! En ég get ekki ákveðið neitt um
kvikmyndatöku, meðan leiksýningar ganga svona vel. Svo
vil ég vera með, ef kvikmynd verður tekin. Mér finnst að
syngjandi úlfaldinn eigi að vera leikhúsúifaldi með fólki
innan í — og Ijónið á líka að vera „mannlegt" — annars
verður erfitt að eiga við það!
Augu hans ijóma af glaðværð og hann skeliihlær.
— Hafa barnabörnin þín jafnmikinn áhuga á vinnu þinni
og börnin þin höfðu?
— Ég verð enn að leika Mikka ref, sem var svo soltinn
og gráðugur, og þau eru klifurmýsnar, sem lokka hann til
að sofna. Þau fá leikmyndirnar mínar lánaðar og leika sér
að þeim, og þau fá leikbrúðurnar og fara I brúðuleikhús.
Þau eiga heima í Hálsaskóginum og Kardemommubænum,
þegar þau eru hjá okkur. Og sem betur fer eiga þau öll
heima skammt frá.