Æskan - 01.12.1973, Qupperneq 59

hann ekki. Þegar hann loks gekk á braut* frá þeim til
þess hluta þorpsins, er lengst var frá hliðinu, urðu þeir
því meir undrandi á ætlun hans. En Tarzan vissi, hvað
hann vildi. Hann hafði séð, að rottur og fleira slíkt góð-
gæti lék lausum haia í þorpinu, og þar sem hann þoldi
illa slíka óþrifnað, kaus hann heldur að sofa í tré undir
berum himni.
Svertingjarnir fylgdu honum þangað, sem stórt tré
teygði lim sitt inn fyrir skíðgarðinn. Tarzan stökk upp í
það og hvarf í laufþykknið eins og api. Undrunaróp
kváðu við hvaðanæva. í langan tíma kölluðu þeir á hann,
en er þeir fengu ekkert svar, hættu þeir að hrópa og tóku
á sig náðir.
Tarzan fór skammt inn í skóginn áður en hann fann
tré, sem honum líkaði, þar hringaði hann sig saman og
svaf vært til morguns.
Hann stökk inn í þorpið úr sama trénu og hann hafði
horfið í kvöldið áður. Svertingjarnir urðu hræddir í
fyrstu, en þegar þeir þekktu, að hér var kominn gestur
þeirra frá kvöldinu áður, ráku þeir upp skellihlátur.
Um daginn fór hann á veiðar út á sléttuna með mörg-
um hermönnum. Þar sýndi hann slíka leikni í meðferð
vopna þeirra, að vegur hans óx enn meir.
Tarzan hélt til hjá þessum vinum sínum í margar vik-
ur og veiddi með þeim ýmis dýr til matar og fíla vegna
fílabeinsins. Hann lærði fljótt hið einfalda mál þeirra,
siði þeirra og siðfræði. Hann komst að raun um, að þeir
voru ekki mannætur, að þeir litu með fyrirlitningu á
menn, sem átu mannakjöt.
Busuli, hermaðurinn, sem hann hafði elt til þorpsins,
sagði honum margt úr sögu flokksins. Flokkurinn hafði
komið fyrir löngu að norðan um langa leið. Einu sinni
liafði þessi flokkur verið voldug þjóð, en þrælaveiðarar
höfðu höggvið svo stór skörð í flokkinn, að furðu gegndi.
„Þeir höfðu byssur og skutu okkur niður eins og villidýr,"
sagði Busuli. „Þeir voru bæði að ná sér í þræla og leita
að fílabeini. Við börðumst lengi við þá, en örvar okkar
og spjót máttu sín lítils gegn byssum þeirra. Þegar faðir
minn var ungur, komu Arabarnir eitt sinn, en við fréttum
af þeim nokkru áður. Þá skipaði liöfðingi okkar fólkinu
að taka saman dót sitt og fylgja sér. Hann kvaðst ætla
með það langt suður eftir, þar til hann fyndi stað, sem
þrælaveiðararnir þekktu ekki. Lengi var ferðinni haldið
áfram, en hér settumst við loks að.“
„Og hafa þá ræningjarnir aldrei komizt hingað?"
spurði Tarzan.
„Fáeinir komu hingað fyrir einu ári eða svo,“ svaraði
Busuli, „en við gátum skotið á þá eiturörvum úr laun-
sátri og fellt nokkra, en hinir héldu hið snarasta á brott.“
Meðan Busuli talaði, var hann að fitla við gullhring,
sem hann bar um vinstra úlnlið. Þá mundi Tarzan eftir
spurningunni, sem hann hafði ekki fengið svar við forð-
um. Hann varð hálfhissa á sjálfum sér að hafa gleymt
því, að allir í kringum hann báru gullskraut. En allt í
einu vakti gullið hina sofandi menningu í huga hans
og með henni kom löngunin til þess að verða ríkur. Hann
vissi nú, að gullinu fylgdu völd og þægindi. Hann
benti á hringinn:
„Hvaðan er þessi málmur, Busuli “ spurði hann.
Svertinginn benti í suður og austur. „Tunglsleið í burtu,
kannski meira,“ svaraði hann.
„Hefur þú komið þangað?" spurði Tarzan.
„Nei, en sumir okkar komu þar fyrir mörgum árum;
faðir minn var þá ungur. Einn af hópnum, sem var í
jarðnæðisleit, rakst þar á ókunnan þjóðflokk, sem bar
mikið af svona skrautgripum. Spjótsoddar þeirra voru úr
því og örvar þeirra, og þeir suðu í pottum, sem voru úr
sama efni og hringurinn minn. Menn þessir bjuggu í
þorpi, þar sem kofarnir voru hlaðnir úr grjóti, og hlað-
inn steingarður var í kringum kofana. Þeir voru ógurlegir
ásýndum þessir menn, líkari öpum en mönnum, og þeir
réðust á menn okkar, áður en þeir vissu, hvort við værum
í friðsamlegum erindagerðum. Það varð snarpur bardagi,
og flokkur okkar hélt velli fram í myrkur, en þá liurfu
þessir loðnu menn inn fyrir steingarðinn. Menn okkar
tóku flesta skartgripina af þeim föllnu og fluttu þá heim
með sér. Enginn okkar hefur komið þar síðan. Þetta voru
feikna vondir menn, hvorki hvítir né svartir, en líktust
mest Bolgana — górilluapanum — í útliti.“
„Er nokkur ennþá á lífi, sem var í þessari för?“ spurði
Tarzan.
„Já, Waziri, höfðingi okkar, var þar,“ svaraði Busuli.
Tarzan spurði Waziri spjörunum úr um kvöldið. Sagði
hann langt til þessa staðar, en ekki vandratað.
„Við fórum í tíu daga með ánni, sem rennur hérna
með fram þorpinu. Við komum að uppsprettu hennar
hátt uppi í fjöllunum. Þegar við komum yfir þessi fjöll,
varð fyrir okkur lækur, sem við fylgdum inn í dimm-
an frumskóg. Þar var lækurinn orðinn að nokkuð stórri
á, sem við fylgdum, þar til við komum að stóru fljóti,
sem áin rann í. Við fórum svo upp með fljótinu, og
eftir marga daga komum við að öðrum fjallshrygg, sem
við fórum yfir. Þar blasti við dalur, og í botni hans var
þessi steinkofaborg, sem Busuli sagði þér frá.“
„Mér þætti gaman að fara og sjá þessa menn og ná í dá-
lítið af gula málminum, sem þeir eiga svo mikið af,“
sagði Tarzan. Frarnh.
57