Æskan - 01.12.1973, Qupperneq 82

Hvers vegna drekka menn áfenga drykki?
annkynið hefur notað ófenga
drykki i mörg þúsund ár. Hlnlr
fyrstu voru öl og iétt vin. Það var auðvelt
að búa þá tll, og menn þóttust hafa tekið
eftlr því, að þessir drykklr höfðu góð og
þægileg áhrif ( bili.
Það var miklu algengara þá en nú, að
menn yrðu áð búa vlð hungur, kulda, vos-
búð og alls konar erflðlelka. Auk þess
þjáðust menn þá, eins og enn 1 dag, af
alls konar sjúkdómum, áhyggjum og sorg-
um. Þegar menn höfðu neytt áfengis, urðu
þelr þess varlr, að mjög dró úr andlegum
og likamlegum óþægindum, eða þau vlrt-
ust Jafnvel hverfa með öllu.
Langt fram eftir öldum kunnu menn að-
eins að búa til þessa velkari drykki. Það
átti sinn þátt í því, að menn komu seinna
en við mátti búast auga á skaðsemi þeirra.
Trúin á ágæti og hollustu þessara drykkja
varð að almenningsáliti, og hver kynslóðin
af annarri tók þessa trú í arf. Af því leiddi
svo aftur, að notkun þeirra varð að föstum
sið. Þessi siðvenja lifir víða enn í fullum
blóma, og þrátt fyrir allt, er enn til mlkill
fjöldi manna, sem telur það alveg sjóifsagt
að neyta áfengra drykkja. Og áfengi er jafn-
vel talið til daglegra nauðsynja. Nú vitum
við, að það eru hin deyfandi áhrif áfengls-
ins, sem gera það svo eftirsótt. Það verkar
ailtaf sem deyfandi eitur á likama manns-
ins. Og síðan menn tóku eftir þvf, að áfeng-
ið gat drelft áhyggjum um stundarsakir,
unnið bug á feimni, dregið úr þreytutil-
finningu og hvers konar kjarkleysi, hefur
áfengið þótt ómissandi í samkvæmislifinu,
og margir menn geta ekki hugsað sér
nokkra skemmtun eða hátíð án áfengra
drykkja.
TIL ÞESS AÐ VERÐA SKEMMTI- AFÞVÍA-Ð EKKI ERANNAÐ TIL ÞESS A€ 5LEPPA
LEGUR í SAMKVA.MI5LÍFINI) AÐ FARA EN í VEITIN6AHÚ5IN SÉR VID 06 VIÐ
AF ÞVÍ AÐ MÉR ÞYKIR.
AFENGIÐ GOTT /
wmrnniti"'
TIL ÞE5S AÐ Í6 FINNI
TIL HAFILEIKA MINNA
TIL ÞESSAÐ EYÐA
VAN MÁTTARKENND
MINNI
SMÆ€) MINNI OG EYMD
TIL ÞESS AÐ SVÆFA
KVÍ-ÐA 06 ÓTTA
TIL ÞESS A£> HALPA MER
ViÐ EfTIR DRYKKJUTÓR
ÁHRIF ÁFENGIS
Á MANNSLÍKAMANN
Ef vlð heilum einum dropa af áfengl I
fullt vatnsglas, blandast hann saman vlð
vatnið, svo að allt vatnið I glasinu verð-
ur fyrir áhrifum af þessum eina dropa.
Áfengl blandast því vatni mjög auðveld-
lega.
Þegar menn drekka áfenga drykki, seytl-
ar ófenglð inn í gegnum slímhúð magans
og inn f háræðarnar, sem þar eru. Á þenn-
an hátt kemst áfengið inn I blóðið, sem
fer út um allan likamann, til hverrar eln-
ustu frumu hans, og þá til mænunnar og
hellans ekki síður en annarra líffæra.
En hins er þá einnig að geta, að um
ieið og maðurinn hefur neytt áfengis, hvort
heldur er f stórum eða smáum stfl, leltast
Ifkaminn við að losna vlð þennan óboðna
gest. Lftill hluti fer út úr líkamanum vlð
öndunina, elnnig gufar Iftið eitt út um húð-
Ina, og loks berst nokkuð burt með þvag-
Inu. En allt þetta er þó aðeins örlftill hlutl
af þvf áfengi, sem maðurinn neytti. Mest-
ur hlutinn verður eftir f líkamanum og
brennur aðallega f lifrinnl.
80