Æskan - 01.02.1974, Blaðsíða 7

sern tlminn stæði kyrr eitt augnablik meðan Tell dró örina
oddi og miðaði. Það hvein I bogastrengnum, og fegins-
andvarp leið frá vörum áhorfenda, þegar þeir sáu örina
hrifa eplið af höfði drengsins, sem nú brosti til föður síns.
Drengurinn greip því næst sundurskotið eplið og hljóp með
Þaö til hermannanna.
„Sjáið, hve vel pabbi hitti!" hrópaði hann fagnandi.
Vilhjálmur tók son sinn í fang sér og þrýsti honum að
sér. þá spurði Gessler: „Hvers vegna tókstu tvær örvar
úr mæli þínum, Vilhjálmur?"
Vilhjálmur horfðist í augu við hann og mælti: „Seinni
°rin var ætluð þér, ef drengurinn minn hefði beðið bana^"
Þetta þoldi Gessler ekki. „Takið þennan uppreisnarmann,‘<
sagði hann við menn sina. „Að vísu skal hann ekki drep-
'rin, en hafa skulum við hann f haldi fyrst um sinn. Farið
með hann niður i bátinn, sem bíður við bryggjuna."
Hermennirnir tóku nú Vilhjálm og fluttu niður til strand-
ar, en drenginn tóku vinveittir nágrannar og kölluðu til
föður hans, að vel mundi verða séð fyrir honum.
Menn Gesslers reru nú með Vilhjálm út á vatnið, en áður
en löng stund var liðin skall á hvass stormur, svo hvass, að
ekki var gott að stjórna bátnum. Vilhjálmur var kunnur af
siglingum um vötnin, og þvi skipaði Gessler mönnum sin-
um að leysa hann og fá honum stýrisárina.
Vilhjálmur þekkti vel til þarna, og i myrkrinu, sem nú
var skollið á, tókst honum að stýra bátnum upp að nesi
einu, sem hann þekkti vel. Þar stökk hann öllum að óvörum
á land og sparkaði um lelð bátnum út á vatnið aftur. Það
er af þeim í bátnum að segja, að þeir náðu landi nokkru
seinna annars staðar við vatnið, og voru þeir þá blautir
og kaldir orðnir og þvi litt fúsir til frekari aðgerða gegn
Vilhjálmi fyrst um sinn. En á leiðinni til bæjarins höguðu
örlögin því svo, að Vilhjálmur varð á vegi þeirra, og stóðst
hann þá ekki mátið, en sendi flokknum eina af örvum
sínum, og hæfði hún Gessler i hjartastað.
Þegar það fréttist stuttu síðar, að foringi Habsborgara
væri fallinn, gerðu bændur almenna uppreisn og brutu
kúgara sína á bak aftur fyrir fullt og allt. Var það á nýársdag
árið 1403. Sfðan hefur Vilhjálmur Tell, bogmaðurinn frækni,
verið talinn með þjóðhetjum Svisslendinga.
^egar Mark Twain kom siðast til
sinna fornu heimkynna, bæjarins Hanni-
Þal I Missouri, sagði hann skólabörn-
Unum þar þessa sögu:
•>Ég ætla að segja ykkur sögu um
skóladreng, sagði hann. Drengur þessi
vaknaði morgun nokkurn fárveikur.
Hann veinaði, svo að fólkið varð hrætt.
Oðar var sent eftir lækni. Og hann kom
að vörmu spori f hendingskasti inn i
Þerbergið til sjúklingsins.
„Hvað er að?“ spyr hann.
„Mér er illt í síðunni," sagði dreng-
ur.
••En I höfðinu?"
„Já,“ segir hann.
•■Er ekki hægri hendin á þér stirð?"
„Ofurlltið."
„En hvernig er hægri fóturinn?"
„Hann er llka stirður."
Læknirinn deplaði augunum framan
i móður drengsins. Segir svo: „Jæja,
drengur minn! Þú ert býsna veikur. En
á mánudaginn geturðu aftur farið (
skólann. En, eftir á að hyggja, I dag
er laugardagur, og ...“
„Er laugardagur í dag?“ segir dreng-
urinn f gremjurómi. „Ég hélt, að það
væri föstudagur."
Að hálfri stundu liðinni sagðist dreng-
ur vera orðinn frlskur og fór á fætur. En
þá var ekki beðið með að senda hann
í skólann, því að raunar var föstudagur.