Æskan - 01.02.1974, Blaðsíða 14

UNDRABORN OG
TONSNILLINGAR
Oft hefur verið talaS um, að ýmsir
tónsnillingar hafi vakið á sér athygli
börn að aldri. Þetta er ekki út f blá-
inn talað. Adolf Busch var t. d. 2Vz
árs gamall, er hann tók að leika á fiðlu
og ekki nema 3Vz, er hann kom opinber-
lega fram í fyrsta skipti. — Rakmaninov
var 4 ára, er hann tók að leika á píanó.
Arthur Rubinstein var ekki nema Wz
árs, er hann hafði búið til sitt eigið
tónlistarmál, þótt hann kynni ekki að
tala. Þriggja ára hafði hann svo næmt
tóneyra, að hann gat tekið hvaða tón
sem var, án þess að hafa hljóðfæri tii
að styðjast við. Hann lék opinberlega á
píanó 6 ára gamall. Mischa Elman lék
í fyrsta skipti opinberlega, er hann var
5 ára, og Walter Gieseking var farinn
að leika á píanó, er hann var 4 ára.
Það má með sanni segja, að snemma
beygist krókurinn til þess, sem verða á.
☆
GÓÐIR VINIR
dag er sunnudagur. Loppa situr
■ uppi í glugga og sleikir feldinn
og malar af ánægju. Sólin er
koinin hátt á loft, en Skotta
iiggur kyrr á ábreiðunni, þótt ég sé vökn-
uð. Samt gýtur hún augunum til min,
eins og hana langi til að segja: Góða farðu
á fætur. Ég heyri, að útihurðin er opnuð,
og stend upp. Skotta fylgir dæmi mínu og
dillar skottinu ákaft, og I.oppa liættir
þvottinum, stekkur riiður og kemur hlaup-
andi. Um leið og ég opna, þjóta þær vin-
konur fram að skálunum sínum og taka
hraustlega til matar síns. Skotta cr frek-
ari, og þegar liún er búin með kjötið
sitt, rekur húri Loppu frá fiskinum. Loppa
hafði ávallt setið lijá og horft á Skottu
borða fiskinn sinn. En núna var henni
nóg boðið, snýr sér að rófunni á Skottu,
tekur utan um bana með loppunum og
hristir hausinn, því að liárin kitla hana
í nefið. Hin snýr sér við, hæði undrandi,
liissa og móðguð, og labbar siðan út úr
eldliúsinu. Og kisa fékk malinn sinn. Eftir
hádegið voru þær orðnar bezlu vinkonur
og lágu i stól steinsofandi. En ég stóð hjá
og horfði á. Mér er óhætt að segja, að
Skotta rekur Loppu aldrei frá matnum
siðan, þótt hún fái sér bita, þegar Loppa
er viðsfjarri. Og mig langar að bæta við,
að Skotta er bezti hundur, þótt bún búi
i Heykjavik.
Nashyrningur hefnir sín
XL
y (■■> aður var nefndur Jónatan Smith. Hann var Breti, og eins og margir
landar hans var hann mikið gefinn fyrir ferðalög í framandi iönd-
um. Hann gerði út leiðangur til Afríku, og var ætlunin að kvikmynda þar villidýr
og sjaldséða fugla.
Morgun einn, þegar heilt ár var liðið frá því að Smith tók að ferðast um
óbyggðir Afríku, lét hann taka upp tjaldbúðir sínar, sem í nokkra daga höfðu
staðið á bakka stöðuvatns, og hugðist halda á kunnar nashyrningaslóðir. 1
fylgd með honum voru tveir hvítir myndatökumenn og 35 svertingjar, sem báru
farangurinn, sinkkassa, sem í voru filmur, tjöld og viðlegubúnaður, matvæla-
birgðir, byssur, skotfæri og fleira, sem nauðsynlegt er í svona ferðalagi.
Um hádegisbil var áð. Einn af blökkumönnunum hafði séð hóp af antilópum,
og Smith vildi ná af þeim mynd, þar sem þær sæjust á harðahlaupum, en þær
eru afar fótfráar. Myndavélinni var komið fyrir í kjarrgróðri, þar sem hún var
vel falin. Þó að svertingjarnir hefðu margsinnis séð undirbúna myndatöku,
gláptu þeir alltaf á myndatökumennina, meðan þeir voru að setja upp vélina
og koma henni haganlega fyrir. Þegar þvi var lokið að þessu sinni, fieygðu
þeir sér niður, tveir og þrír saman.
Smith tók fílabyssuna og hlóð hana, því að hann ætlaði að skjóta úr henni
upp í loftið, bjóst við, að þegar antilópurnar heyrðu skothvellinn, mundu þær
taka hressilega til fótanna, og svo næði hann þá verulega hrífandi mynd af
þessum fallegu dýrum, þar sem þau hentust áfram eins hratt og fætur toguðu.
Skotið kvað við, og þá gerðist atburður, sem Smith hafði alls ekki gert ráð
fyrir. Það kom sem sé óboðinn gestur fram á sjónarsviðið, og hann ekki af
æskilegra taginu.